Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

1 minimum silnego trefla na pikach

W obu systemach łatwo będzie zbilansować rozdanie, więc wycieczki w strefę szlemową (czy udane – to już inna sprawa) nie powinny być zbyt częste. Ręka N zostanie dokładnie opisana: siła półpozytywna, układ zrównoważony, trzykartowy fit pikowy, więc gracz S – z 19 PC, również w składzie zrównoważonym – będzie wiedział, że należy hamować w końcówce. Wielu z nich – świadomych faktu, iż końcówka pikowa będzie tu kontraktem wyraźnie nadwyżkowym – zapowie ją jednak nie w piki, tylko w bez atu.

Większość grających w piki weźmie – dzięki korzystnym rozkładom – dwanaście lew. Wiele zależy jednak od pierwszego wistu – najgroźniejszy dla rozgrywającego okaże się atak karowy. Najlepiej będzie wówczas zabić pierwszą lewę A w dziadku, zaimpasować trefle i przebić na stole trzecią rundę tego koloru, zaimpasować piki (wcześniej wskazane będzie ściągnięcie w kolorze atutowym asa albo króla), do końca wyatutować, po czym wyrobić sobie dodatkową lewę kierową, wychodząc z ręki D i przepuszczając wstawionego przez W króla, a potem impasując kiery w dziadku dziesiątką (by na A pozbyć się z ręki blotki karowej). Alternatywnie – można wziąć pierwszą lewę K w ręce, a następnie – kontynuować blotką kier do dziesiątki (!). Skuteczna rozgrywka będzie znacznie łatwiejsza do przeprowadzenia po każdym innym (niż karowy) ataku.

Natomiast wzięcie przez gracza N dwunastu lew w bez atu okaże się bezproblemowe jedynie po pierwszych wistach treflowym i karowym, darowujących rozgrywającemu nie tylko lewę, ale i cenne dojście do ręki. Dla porządku rozważmy też niezbyt realne wisty w kolory starsze. Po ataku w pika zdobycie dwunastu lew będzie dużo trudniejsze, ale jeszcze możliwe. Rozgrywający musi wykonać impas waletem pik w dziadku, a następnie nie tylko wyrobić sobie dodatkową wziątkę w kierach, ale też dokonać w tym kolorze niezbędnej do ostatecznego sukcesu (zwycięskiego przymusu) redukcji lew. Powiedzmy, że w drugiej lewie gracz N zagra ze stołu 7, a W “złośliwie” dołoży ósemkę albo dziewiątkę, rozgrywający weźmie więc lewę 10 w ręce. Musi on wówczas (lub w chwilę później, po wykonaniu jednego bądź kilku zagrać odraczających) kontynuować małym kierem – do singlowej obecnie damy w dziadku i króla w ręce W. To właśnie będzie wspomniana redukcja. Kiedy W odwróci teraz w pika, rozgrywający ściągnie wszystkie swoje lewy w tym kolorze oraz odegra K. Oto powstała wówczas (jedna z kilku możliwych) końcówka:

		- A5 AJ J
- J9 - 864			- - Q10 K109
		- - 95 AQ7

Na zagraną ze stołu blotkę karo W będzie musiał dołożyć trefla. Rozgrywający pobije tę lewę A w ręce (E dołoży karo), a następnie ściągnie A. W tej lewie w przymusie znajdzie się z kolei obrońca E. Zarówno rozstanie się przezeń z karem, jak i z treflem zapewni
e-N-owi dwunastą wziątkę: na W w ręce albo na 7 w dziadku. Oczywiście, rozgrywający będzie też jeszcze musiał wykonać impas króla treflowego.

Tylko po pierwszym wiście singlową 6 i dalszej poprawnej obronie – zdobycie przez rozgrywającego dwunastu lew w bez atu będzie absolutnie niemożliwe. Oczywiście, gracz W będzie musiał współpracować ze swoim partnerem, maksymalnie utrudniając przeciwnikowi redukcję lew (np. gdy na 6 zawodnik N zadysponuje z dziadka D – W będzie musiał ją przepuścić!; podobnie – kiedy na 6 N zagra ze stołu 7, dołożonego przez W – W zabije asem, zaimpasuje piki waletem i będzie kontynuował z dziadka D – graczowi W nie będzie wolno zabić tej lewy królem!), a także nie pomagając mu w przezwyciężeniu problemów komunikacyjnych (np. po wzięciu w stosowny sposób i we właściwym dla siebie momencie lewy kierowej – W nie będzie mógł zawistować w pika, byłoby to bowiem równoznaczne z podarowaniem rozgrywającemu bezcennego dojścia do ręki). Jak z powyższego widać, skuteczna obrona przed dwunastoma lewami w bez atu jest bardzo trudna, nikogo nie powinny więc dziwić zapisy 690 czy nawet 1440 dla NS (te ostatnie – za zrealizowane, a przedtem wylicytowane szlemiki).

Minimaks teoretyczny: 6 (NS), 12 lew; 1430 dla NS.

  następne rozdanie