Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

3 S nie marzy nawet o szlemiku, myśli jedynie o optymalnej końcówce, nie pokazuje więc kar, tylko licytuje opisowe 2BA (jego ręka ma charakter bezatutowy, a nie kolorowy)

Zdecydowana większość par NS znajdzie się w kontrakcie 3BA, na ogół z ręki S. Po oddaniu K i K rozgrywający będzie dysponował ośmioma lewami (cztery treflowe, dwie kierowe i po jednej w karach i pikach) i bez trudu wyrobi sobie dziewiątą, np. w postaci forty pikowej. Tym bardziej że obrońcom szybko skończą się bezpieczne odejścia (na początku rozdania mają je dwa: kierowe oraz karowe), a wówczas każdym swoim zagraniem będą musieli podać przeciwnikowi pomocną dłoń.

Na NS można też zrealizować inne kontrakty końcowe: 4 (do oddania dwa piki i trefl) oraz 5 (do oddania trefl i pik), przede wszystkim w oparciu o obustronne przebitki. W poszukiwaniu minimaksa musimy jednak posunąć się jeszcze krok dalej. Oto jak w widne karty przebiegać może rozgrywka szlemika treflowego z ręki S (!):
Powiedzmy, że pierwszy wist nastąpi w kiera. Rozgrywający weźmie lew asem w ręce, ściągnie A i przebije w dziadku blotkę karo. Następnie zostanie zagrana ze stołu D – na ekspas. S przebije wstawionego przez E K, przebije w dziadku karo, zgra dobrego W (wyrzucając z ręki pika), przebije w ręce kiera, przebije na stole karo, po czym ściągnie A i odejdzie treflem, wpuszczając obrońcę W. A ten nieborak – w dwukartowej końcówce – będzie musiał zagrać w pika – w albo spod króla. Niczym niewyjęte dwanaście lew!

Oczywiście szlemik treflowy z “gorszej” ręki N nie zostanie zrealizowany, jeżeli obrońca E zawistuje w pika, zrywając w ten sposób misterną wpustkę końcową.

Minimaks teoretyczny: 6 (S!), 12 lew; 1370 dla NS.

następne rozdanie