Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

1 konwencja 5431: krótkość karo, co najmniej pięć trefli, modelowo 4–3 w kolorach starszych

Po rozpoznaniu układu ręki partnera – S, z jednym tylko stoperem w karach, może (powinien?) zdecydować się na zagranie końcówki w kolor starszy, na siedmiu atutach. Wybór pomiędzy 4 a 4 nie jest jednakże oczywisty, chociaż w zasadzie należy preferować grę w kiery. Została ona bowiem ustawiona z silniejszej ręki S, nie będzie więc można podegrać na pierwszym wiście znajdującego się tam K. Ponadto, w toku dalszej gry ewentualny pierwszy skrót karowy trafi do ręki N, posiadającej krótszy fragment atutów. Z drugiej strony, gracz N nie musi koniecznie posiadać trzech kierów (np. przy układzie ręki 4-2-1-6), ale też nie powinien w takim wypadku na 4 e-S-a spasować (z pięcioma kierami otwierający miał szansę, by zapowiedzieć końcówkę w ten kolor w poprzednim okrążeniu), tylko przenieść je na 4 (z dobrą czwórką pikową) albo na 5. Ewentualne 4 będą zagrożone natychmiastowym skrótem karowym, co może sprawić, iż do wygrania tej końcówki konieczny stanie się podział atutów 3–3 (ręce NS zawierają przecież rozłożonego 5 – 4 longera treflowego). Z kolei jednak, ponieważ S posiada tylko dwa kara, rozgrywający końcówkę pikową gracz N może otrzymać do swej dyspozycji szansę nieprzebijania drugiego kara, tylko wyrzucenia wówczas ze swojej ręki kiera.

A jak wygląda cała ta teoria w praktyce? Otóż, wszystkie trzy rozważane końcówki powinny zostać zrealizowane, chociaż bez nadróbek. Dziesięciu lew w bez atu pozbawi rozgrywającego jedynie (oczywisty) pierwszy wist karowy (a, znów gwoli absolutnej ścisłości, gdyby kontrakt bezatutowy był rozgrywany z ręki N – także pierwsze wyjście 10!). Grając w kiery, odda się dwie lewy atutowe oraz A, a przy grze w piki – D, A oraz lewę kierową. Nie wychodzi natomiast końcówka treflowa – kiedy to do oddania jest po jednej lewie w każdym z kolorów bocznych.

Minimaks teoretyczny: 4 (NS), 10 lew albo 4 (NS), 10 lew, 420 dla NS.

 wszystkie rozdania