Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

2 singleton treflowy

Karta N – mimo dosyć słabych pików – jest na pewno w powyższej sekwencji warta inwitu do końcówki, przede wszystkim ze względu na wysokie honory (dwa asy plus dama wspierająca jednego z nich) oraz układ 4432 (a nie np. 4333). Oczywiście, możliwe są tu różne rozwiązania konwencyjne – przypominam jedno z nich, niekoniecznie najpopularniejsze, ale na pewno szalenie wygodne. Niezależnie jednak od szczegółowego znaczenia zapowiedzi 2BA, inwit ten powinien zostać przez gracza S przyjęty – mimo tylko 12 PC, jego ręka ma układ 5431 oraz prawie pełnego longera w kierach. Z kolei po pytających 2BA – gdy gracz N dowie się o singlu treflowym w ręce partnera, to on – w chwilę później – wrzuci końcówkę.

Dokładna analiza pokazuje, że grając w piki, można zawsze wziąć nawet jedenaście lew, będzie to jednak wymagało od rozgrywającego wykonania impasu waletem kier oraz trafnego rozwiązania atutów (blotka z ręki do króla na stole). Wiele zależy też od pierwszego wistu i dalszej obrony zawodników WE. Wzięcie lew dziesięciu, czyli zrealizowanie kontraktu 4, jest już znacznie łatwiejsze – impas kierowy nie jest wówczas konieczny, w atu natomiast najlepiej samemu nie grać wcale (szczególnie we wstępnej fazie rozgrywki – zgodnie z ogólną zasadą, iż przy “dziurawym” kolorze atutowym najlepiej jest rozpocząć rozgrywkę od wyrabiania koloru bocznego).

Prześledźmy jedną z dróg do jedenastu lew. Powiedzmy, że po proponowanej sekwencji licytacyjnej gracz E zawistuje W (w kolor trójki dziadka). Rozgrywający weźmie lewę D w ręce, zgra A, wróci do ręki A, po czym zaimpasuje kiery waletem (dla wzięcia jedenastu lew jest to zagranie absolutnie konieczne!). Następnie N musi kontynuować ze stołu K (!). Powiedzmy, że obrońca W wyrzuci w tej lewie trefla. N pozbędzie wtedy kara, przebije w ręce kolejnego kiera (W zrzuci jeszcze jednego trefla), po czym musi zagrać blotkę pik do króla (!), a potem powtórzyć pikiem (przedtem wolno mu cofnąć się do ręki A). Przeciwnicy nie będą w stanie połączyć trzeci raz atutów, możliwe będzie więc przebicie na stole dwóch blotek treflowych oraz wykorzystanie forty kierowej, na którą zostanie wyrzucone z ręki ostatnie przegrywające karo.

Oczywiście, możliwe są też różne inne rozwiązania szczegółowe, zwłaszcza gdy nastąpi wist A i pikiem albo blotką treflową, w każdym z nich konieczne jest jednak wykonanie wspomnianych wyżej, wcale nie absolutnie jednoznacznych, zwycięskich manewrów kierowo-pikowych. Ponieważ jest to – mniej lub bardziej – rozgrywka w widne karty, sądzę, iż znacznie popularniejszym od 650 dla NS będzie zapis 620 dla tej strony. Droga do dziesięciu lew w piki jest bowiem dużo bardziej oczywista – wystarczy, po hipotetycznym ataku W, np. wziąć pierwszą lewę D, zgrać A K i przebić kiery w ręce, a trefle w dziadku (po uprzednim ściągnięciu A). Nawet jeżeli gracz W nadbije trzecią rundę trefli (gdyż wcześniej pozbył się dwóch kart tego koloru na przebijane przez rozgrywającego w ręce kiery) – uczyni to kosztem swojej naturalnej lewy atutowej. W sumie obrońcy dostaną więc tylko dwie wziątki pikowe oraz karową (bądź jej ekwiwalent, np. w postaci trzeciej lewy atutowej).

Minimaks teoretyczny: 5 (NS), 11 lew; 650 dla NS.

 następne rozdanie