Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

1 kontra negatywna

Powyższe sekwencje zostały uszeregowane nie tyle według ich spodziewanej popularności (frekwencji) czy też teoretycznej poprawności, co w sposób czysto komercyjny, tzn. pod względem wysokości zysku, jaki przyniosą one stronie NS. Jeżeli gracz S zdecyduje się po 3 na trapping-pasa, jego partner będzie miał pełne prawo, aby na pozycji re-open ożywić licytację kontrą. Według nowoczesnych zaleceń teoretycznych (które potwierdza też w całej rozciągłości brydżowa praktyka) – do takiego właśnie rozwiązania należy za wszelką cenę dążyć, jeśli tylko ostatnia ręka zawiera krótkość w kolorze przeciwnika. I posiadanie nawet gołego minimum otwarcia nie powinno być dla takiej kontry re-open żadnym przeciwwskazaniem. Dopiero ożywienie licytacji z ręką w składzie zrównoważonym, w szczególności z trzema kartami w kolorze przeciwnika – wymaga nadwyżki honorowej.

I stąd właśnie bierze się pewne niebezpieczeństwo przepasowania – przez gracza S – wejścia 3. Jego partner bowiem, posiadając minimalną rękę w równym składzie (zwłaszcza z trzema karami), także może na te 3 spasować i parze NS ucieknie popartyjna końcówka. Niemniej gra jest warta świeczki – najlepiej świadczy o tym dyskutowane rozdanie. Przeciwko 3 z kontrą obrońcy wezmą aż siedem lew “z góry”, obkładając swoich, także popartyjnych przeciwników za 800.

Drugą pod względem skuteczności możliwą akcją gracza S jest zapowiedzenie po 3 – 3BA. Bilans na ten kontrakt jest pokryty z nawiązką, w ręce S znajdują się też dwa pewne stopery karowe. Nie powinno być też problemów z powodu niepodjęcia próby uzgodnienia kierów, nawet wówczas gdyby się okazało, iż partner ma w tym kolorze cztery karty. I rzeczywiście, grając w bez atu, można na NS wziąć aż jedenaście lew – nawet po zupełnie neutralnym wiście. Rozgrywający ma przecież do ściągnięcia pięć pików (z impasem damy) oraz cztery trefle, łatwo wyrobi też sobie wziątkę kierową (na króla) – a potem, w samej końcówce, wyjdzie z ręki dowolnym karem (choć preferowana jest figura), wpuszczając gracza E i otrzymując odeń lewę w tym kolorze.

Ostatnia z prezentowanych sekwencji licytacyjnych zaowocuje zapisem dla strony NS najmniej korzystnym. Chyba że gracz W mało roztropnie te 4 skontruje, jest to bowiem kontakt nieobkładalny (jak już wspomniałem przed miesiącem, przez ten ostatni termin rozumiemy, iż obrońcy – nawet w widne karty – nie są w stanie takiej gry położyć, wszystko znajduje się zatem w rękach rozgrywającego i ten, postępując poprawnie/trafnie, zawsze jest w stanie odnieść sukces). Gracz W może wziąć tylko trzy lewy atutowe, a rozgrywający nie musi nawet impasować damy pik. Na wymagane dziesięć lew e-N-a mogą się np. złożyć: trzy trefle, dwa górne piki oraz przebitka pika na stole (w ręce S), trzy przebitki karowe w ręce oraz dodatkowa wziątka kierowa – na atuty pozostałe jeszcze w dziadku. Nawet kontrakt 5 (N) jest bliski wygrania – kładzie go tylko pierwszy wist treflowy! Każdy inny atak jest natomiast ekwiwalentem dodatkowego dojścia do stołu, co umożliwia rozgrywającemu wzięcie trzech lew pikowych, trzech treflowych, przebicie w ręce trzech kar oraz wyegzekwowanie w końcówce rozdania wpustki atutowej. Prześledźmy dokładniej tę interesującą rozgrywkę. Powiedzmy, że przeciwko 5 z ręki N (z kontrą!) gracz E zawistuje blotką pik. Rozgrywający dołoży z dziadka blotkę i podłożoną przez W D pobije w ręce królem. Następnie N przejdzie na stół A (albo figurą treflową – możliwe są różne rozwiązania szczegółowe), przebije w ręce karo, ściągnie W, wejdzie do dziadka W, przebije w ręce drugie karo, zgra K i wejdzie na stół A. Powstanie następująca końcówka:

		96 K6 - Q
- AQ932 - -			- - AQ1098 -
		- J1087 K -

Rozgrywający zagrywa w niej ze stołu K i obrońca W musi się poddać – na swoje wspaniałe atuty może bowiem wziąć tylko dwie lewy. Niezależnie od tego, co gracz ten uczyni, znajdzie się w chwilę potem na wpustce atutowej. Np., kiedy W przebije K asem atu, N zrzuci z ręki czarną kartę i prawy obrońca będzie musiał zawistować spod 9. I pozostanie mu już tylko biadać na przewrotnością Piatnika, który “zmusił” go do skontrowania kontraktu 5.

Natomiast 5 (S) kładzie tylko wist A (a potem już dowolna – poza D! – kontynuacja) oraz pierwsze wyjście wysokim treflem (dziesiątką albo dziewiątką; 2 wypuszcza! – daje bowiem dodatkowe dojście do ręki S).

Z innych, mniej czy bardziej racjonalnych kontraktów możliwe jest tu jeszcze wygranie 5 (N) [podczas gry 5 (S) bezwzględnie kładzie tylko pierwszy wist D!!] oraz 5 z ręki S. Nawet gdyby ten ostatni kontrakt ustawiony został z ręki S i gracz W zawistowałby przeciwko niemu blotką kier, którą jego partner przebiłby – rozgrywający mógłby odnieść sukces, zagrywając w końcówce na wpustkę karową (wpuszczając tym kolorem gracza E, który chwilę później byłby zmuszony wyrobić mu lewę w tym kolorze). Natomiast z ręki N wychodzi nawet 6.

Minimaks teoretyczny: 6(N!), 12lew, 1370 dla NS.

 następne rozdanie