Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

1 obrzydliwe otwarcie, z tą ręką można śmiało spasować, ilu graczy E się jednak na taki krok odważy?

W drugim okrążeniu S – z silną, jednokolorową ręką na pikach – powinien zalicytować swój kolor z przeskokiem. Ale jeśli nawet zdecyduje się zamiast tego na drugą kontrę, nie znaczy to wcale, iż WE wylądują wówczas w akurat wyraźnie lepszym (o dwie lewy!) od gry w piki kontrakcie karowym? A przy tym nie przelicytują karty do 5?

Rozgrywający kontrakt pikowy ma pięć przegrywających (pika, dwa kiery, karo oraz trefla), i jeżeli wistujący z niczym się nie nawiną, wszystkie te lewy będzie musiał oddać. Obrońca W musi jednak wyjść w kiera albo w pika, zagrania karowe i treflowe wypuszczają bowiem lewę i kontrakt. Potem też obrońcy muszą wistować starannie – aby nie podarować przeciwnikowi żadnej nienależnej mu wziątki. Kontrakt 3 zostanie wtedy obłożony bez jednej. Ale kto kazał graczowi S pchać się tak wysoko?

Na NS są natomiast do wygrania 4, pod warunkiem, rzecz jasna, że rozgrywający nie odda lewy na damę atu. A idąc tą drogą krok dalej, trzeba nadmienić, iż końcówkę karową kładzie tylko trzykrotne zagranie w kiery, skracające atuty ręki S i zapewniające obrońcom wzięcie lewy na D. I wreszcie krok ostateczny – bez wistu kierowego NS wygrają nawet szlemika karowego! (pod warunkiem... jak wyżej). W turniejowej praktyce należy się jednak spodziewać przede wszystkim licznych wpadek (zapisanych po stronie WE) za przegrane przez NS zbyt wysokie kontrakty pikowe.

Minimaks teoretyczny: 4 (NS), 10 lew; 130 dla NS.

następne rozdanie