Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

1, 2 jak wyżej

2BA poprzedzone kontrą przyrzekają rękę silniejszą od tej, z którą zgłosilibyśmy taką samą zapowiedź bezpośrednio po otwarciu 2. Gracz W pokazuje swoje starsze kolory w sposób nieekonomiczny, przez co ujawnia zarówno układ 5 – 4, jak i fakt, iż jego ręka nie jest zupełnie bezwartościowa (np. zalicytowanie, a potem powtórzenie kierów byłoby sekwencją negatywną). Gracz E staje wówczas przed koniecznością dokonania wyboru pomiędzy prostolinijnymi (?) 4 a znacznie lepiej oddającymi charakter jego ręki (już wcześniej jednak wyraźnie zarysowany) 3BA.

Pierwsza z zaprezentowanych sekwencji nie będzie miała szczęśliwego końca. Przeciwko 4 (W) gracz N zaatakuje na pewno K, a potem – gdy dostanie się do ręki asem atu, ściągnie D i pośle trefla do przebitki. Bez jednej! Oczywiście, po każdym innym wiście niż treflowy (któż jednak taki wymyśli?!) końcówka kierowa zostanie zrealizowana, być może nawet z nadróbką. To ostatnie stanie się wówczas, gdy po dojściu A N nie zagra w karo. Wtedy rozgrywający wyatutuje, odegra wszystkie lewy pikowe (w ostatniej z nich pozbywając się z dziadka trefla), po czym zagra w albo do K. Jeśli obrońca S pobije tę lewę asem, znajdzie się na wpustce, jeżeli zaś K zostanie przepuszczony, W odda jeszcze tylko lewę treflową (a ostatniego trefla z ręki przebije atutem w dziadku).

Druga z pokazanych na wstępie sekwencji licytacyjnych jest natomiast niezawodną receptą na sukces pary WE. 3BA (E) zostanie bowiem łatwo wygrane z co najmniej jedną nadróbką. Powiedzmy, że przeciwko temu kontraktowi pierwszy broniący zaatakuje w kolor partnera – 5. Rozgrywający pobije D asem, wejdzie na stół pikiem, podegra kiery – i już będzie miał dziesięć lew: cztery kierowe, cztery pikowe oraz dwie treflowe (albo jedną treflową i jedną karową). Gdyby zaś S zdecydował się na pierwsze wyjście w karo, kontrakt 3BA zostałby zrealizowany z dwoma nadróbkami (po oddaniu lewy na A rozgrywający pobiłby asem kontynuację treflową, a potem wyrobiłby sobie drugą wziątkę w karach).

Oczywiście, bez atu zajmuje się w tym rozdaniu z ręki E w sposób jak najbardziej naturalny, zupełnie automatyczny. Doniosłość tego kroku najłatwiej jest docenić po uświadomieniu sobie faktu, iż grając w bez atu z drugiej, tym razem wyraźnie gorszej ręki W – można by było zdobyć zaledwie siedem wziątek (czyli o trzy mniej niż z ręki E).

Minimaks teoretyczny: 4 BA (E!), 10 lew; 430 dla WE.

 następne rozdanie