Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003
Turniej nr. 3 - 10 marca 2003
Rozdanie 7

Dealer S OBIE PO		J75 K1032 864 K93
10863 QJ765 == QJ74			Q9 984 A1053 10862
		AK42 A KQJ972 A5

Nasz System:

Inwit 4BA jest dosyć wątpliwy – S wskazał przecież rękę odpowiednią do gry kolorowej, część jego siły, pozwalającej na przesądzenie końcówki, może więc pochodzić z układu. W tych okolicznościach dwa króle w kolorach nielicytowanych przez partnera to raczej niedostateczne wartości, aby zainwitować szlemika. Co więcej, taki inwit może zostać przez gracza S przyjęty – ma on przecież w zanadrzu szóste karo, o jego longerze w tym kolorze można powiedzieć, że zawiera tylko jedną przegrywającą, zaś w pozostałych kolorach otwierający posiada tylko pierwszorzędne wartości: asy oraz króle. Przyjmując inwit, S powinien, oczywiście, zaproponować do gry 6, które okażą się kontraktem wyraźnie lepszym (co nie znaczy, że teoretycznie poprawnym) niż alternatywne 6BA.

1 forsing do końcówki 2 negat: brak asa i króla bądź ich ekwiwalentu 3 5+ albo 4 – 5+/ 4 układ 5+ - 4+ w pikach i karach 5 trzy piki 6 inwit

Wspólny Język:

Licytując Wspólnym Językiem, S może sobie pozwolić na ekonomiczny, forsujący rebid 1, aby dopiero w następnym okrążeniu skoczyć na 3 i w ten sposób wskazać silnego trefla w składzie 6 – 4. Jego partner, który już swoją odpowiedzią 1 pokazał rękę co najmniej półpozytywną, nie będzie teraz musiał wychodzić z licytacją powyżej szczebla 3BA. Los rozdania znajdzie się wówczas w rękach otwierającego. Jeżeli S uzna, iż do końca się nie wylicytował (potrafię to zrozumieć) i uczyni jeszcze jeden krok do przodu (np. zgłaszając 4BA), jego partner – posiadając dwa króle, powinien włączyć się do współpracy szlemikowej. I przy tym stole dojdzie wtedy do kontraktu 6, o którego zaletach i wadach już wspominałem i do których jeszcze powrócę.

Najczęściej granym kontraktem będzie jednak 3BA (4BA), przeważnie z ręki N. Przeciwko niemu gracz E zawistuje w trefla bądź w kiera. Po ataku kierowym sytuacja rozgrywającego będzie prawie że komfortowa – weźmie on lewę A na stole i spróbuje K (którego E, rzecz jasna, przepuści). Wcześniej czy później N dostanie się do ręki K i zaimpasuje dziesiątkę karo. Nie będzie jednak mógł sobie pozwolić na ściągnięcie K, gdyż groziłoby to oddaniem A oraz trzech kierów. Rozgrywający pogodzi się zatem z wzięciem tylko dziesięciu lew (pięć kar, A, dwa piki i dwa trefle), kiedy jednak na A K spadnie od W druga dama, W stanie się nie tylko dodatkową wziątką, ale i bezcennym dostępem do pozostawionego w ręce K. N zakończy zatem rozgrywkę z dwunastoma lewami.

Po pierwszym wiście w trefla sytuacja rozgrywającego ulegnie dramatycznemu pogorszeniu. Aby zdobyć dwanaście wziątek, musiałby on utrzymać się K w ręce i od razu – w pierwszej rundzie kar – zaimpasować dziesiątkę w tym kolorze. Oczywiście, w zakryte karty jest to zagranie absolutnie nierealne. Najprawdopodobniej N zabije pierwszą lewę A w dziadku, po czym zagra K. Oczywiście, E przepuści pierwszą i drugą rundę kar, potem więc rozgrywający będzie zmuszony dostać się do ręki K, aby stamtąd zagrać w kara raz jeszcze. Obrońcy dostaną wówczas A oraz dwa trefle, ograniczając przeciwnika do dziesięciu wziątek. Powyższa analiza prowadzi również do wniosku, iż ewentualne szlemiki bezatutowe zostaną po wiście treflowym obłożone, a po każdym innym – zrealizowane.

Stąd wynika też wzmiankowana już wyższość kontraktu 6 (nad 6BA). Rozgrywający go zdoła bowiem bezpiecznie dostać się do dziadka (tu: ręki N) drugą rundą trefli, aby podegrać stamtąd kara (po uprzednim rozpoznaniu rozkładu tego koloru). Wcześniej będzie nawet można ściągnąć K i pozbyć się z ręki pika. A potem spadnie druga D i wszelkie zmartwienia gracza S skończą się jak ręką odjął.

Minimaks teoretyczny: 6 BA (NS), 12 lew; 1440 dla NS.

następne rozdanie