Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

Turniej nr. 1 - 13 stycznia 2003

		Q107 76532 K10 643	Nr....7 Rozd..S Po obie
AKJ6 K AJ87 QJ97			843 Q104 Q653 1085
		952 AJ98 942 AK2

Rozdanie, w którym obie strony mają do wygrania nie za wysokie częściówki – to, zdaniem wielu rutynowanych graczy, sól brydża turniejowego (maksowego). W tym rozdaniu strona NS ma do wzięcia osiem lew w kiery, a WE – osiem lew w kara bądź w piki (wyraźną przewagę honorową pary WE rekompensuje ich przeciwnikom fakt posiadania aż dziewięciokartowego koloru uzgodnionego; przy tylko ośmiu karach i siedmiu pikach w połączonych rękach WE). Chodzi tylko o to, aby nie przekroczyć swojej strefy bezpieczeństwa.

Należy za wszelką cenę unikać dawania kontry wywoławczej z ręką zawierającą krótkość w którymś z kolorów starszych, tu W powinien więc w pierwszym okrążeniu spasować. Tym bardziej że otwarcie przeciwnika 1 jest forsujące. Potem – po zgłoszeniu i uzgodnieniu koloru przez parę NS – W łatwo znajdzie się w licytacji, dwa razy kiery kontrując. Światła reflektorów skierują się wówczas na E – jeśli zgłosi on 2 (wiedząc, że partner prawie na pewno ma w tym kolorze cztery karty), będzie miał szansę zrealizować ten kontrakt i uratować zapis dla swojej strony. Jeżeli jednak E zdecyduje się na 3, będzie musiał oddać pięć lew (kiera, pika, karo oraz dwa trefle) i zapis dostanie się przeciwnikom. Ze względu na popartyjne założenia NS nie pójdą już bowiem na pewno w 3.

Rzecz jasna, także rozgrywka kontraktu 2 musi być czujna i staranna. Powiedzmy, że S ściągnie A, a w drugiej lewie wyjdzie w karo. Rozgrywający dołoży ze stołu blotkę, więc N weźmie lewę K i będzie kontynuował blotką tegoż koloru. Rozgrywającemu nie będzie wówczas wolno zaimpasować pików, tylko musi zagrać atuty z góry. Inaczej odda nie tylko lewę na D, ale i przebitkę karową, wpadnie więc bez jednej.

Minimaks teoretyczny: 2 (WE), 8 lew; 110 dla WE.

 następne rozdanie