Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

2 kontra wywoławcza

Otwarcie 1BA jest wyjątkowo paskudne, ale w dzisiejszych czasach w zasadzie obowiązkowe (zgłosi je w każdym razie zdecydowana większość graczy E). Dwukolorowe wejście S jest tym razem absolutnie pełnoprawne (co nie znaczy, że korzystne dla jego strony!), przede wszystkim ze względu na układ 5-5. Jeśli WE grają w takiej sekwencji kontrą karną, W będzie musiał sforsować do dogranej, licytując kiery z przeskokiem. Kolor ten jest wprawdzie niezbyt silny, nie widać jednak lepszego wyjścia z trudnej sytuacji. Jedyne inne wchodzące tu w grę rozwiązanie to zgłoszenie przez W lebensohlowego 2BA, a potem podjęcie próby uzgodnienia kierów (po automatycznych 3 partnera – 3) – skutecznej, jeżeli partner będzie miał w tym kolorze cztery karty. Gracz E z układem 4333, brzydkimi, drugorzędnymi honorami, także świadomy faktu, iż po dwukolorowym wejściu gracza S kiery mogą nie dzielić się najlepiej – zdecyduje się jednak najprawdopodobniej na 3BA. Jest to decyzja statystycznie uzasadniona, chociaż od czasu do czasu może okazać się chybiona.

Jeżeli natomiast w problemowej sekwencji WE stosują kontrę wywoławczą (takie znaczenie kontry staje się coraz bardziej popularne), W będzie miał łatwiejszą decyzję, gdyż 2 po prostu skontruje. Jego partner zgłosi wówczas 2BA (lepiej oddające charakter ręki E niż alternatywne 2), a W w ten czy inny sposób przesądzi końcówkę. Czy 3 będą jednak w tej sekwencji zapowiedzią forsującą? Trudno o pewność, więc gracz ten zdecyduje się raczej na znacznie bezpieczniejsze 3. Nawet jednak gdyby padły 3 i wskazywałyby one na pewno longera pięciokartowego, struktura ręki E bez wątpienia skłoni tego zawodnika do zapowiedzenia 3BA. Kontrakt ten powinien zostać łatwo wygrany z nadróbką, a po wiście treflowym (albo pikowym) – z dwoma. Rozgrywający będzie bowiem musiał zagrać na drugiego K w ręce S: po pierwsze – z licytacji wynika, iż honor ten znajduje się właśnie tam, po drugie – po pierwszym wiście blotką trefl późniejsze dopuszczenie do ręki gracza N jest równoznaczne z przegraniem kontraktu, obrońca ten podegra bowiem trefle. Oczywiście, po zabiciu pierwszej lewy figurą trefl w ręce i wyjściu stamtąd blotką kier – jeżeli S postawi króla, trzeba będzie oddać mu na niego lewę. W końcówce – po zgraniu swoich lew w kolorach czerwonych – rozgrywający wpuści gracza S treflem i zmusi go do wyjścia spod K (druga nadróbka). Potwierdzona zostanie mało odkrywcza prawda, iż układowe (w szczególności dwukolorowe) wejścia do licytacji przynoszą nieraz więcej korzyści przeciwnikom aniżeli stronie, która konwencję zastosowała (zwłaszcza kiedy jeden z oponentów zostanie rozgrywającym).

Oczywiście, kontrakt firmowy z drugiej ręki (W) – po wiście blotką trefl – nie mógłby zostać zrealizowany. Podobna uwaga dotyczy alternatywnej końcówki kierowej. Grana z gorszej ręki W zostanie ona obłożona po pierwszym wiście pikowym (po dostaniu się do ręki K – S poda swojemu partnerowi przebitkę pikową), podczas gdy 4 z ręki E są wykładane (wystarczy tylko zgrać na K x za damą!).

Minimaks teoretyczny: 4 BA (E!), 10 lew; 630 dla WE.

[Chociaż 5BA (E) bezwzględnie kładą tylko pierwsze wisty K i W (!)].

następne rozdanie