Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2006

1 w tych założeniach jest to skok dobrze wymierzony

W zależności od wysokości, na jakiej zainterweniuje gracz N treflami, licytacja może się rozwinąć na różne sposoby. Jeśli przy grze utrzyma się strona WE, nastąpi to w kontraktach 4 bądź 4. Każdy z nich powinien zostać obłożony bez jednej, obrona przeciwko końcówce w kiery musi być jednak bardzo precyzyjna.

Myślę jednak, że częściej przy grze utrzyma się gracz N, w kontrakcie 4. Po naturalnym ataku D wszystko, co musi zrobić rozgrywający, aby zrealizować swoją grę, to wstawić ze stołu K (!). W pobije go asem, po czym – ponieważ nie ma ani jednego trefla – nie będzie mógł odwrócić w ten kolor, aby jak najszybciej wytrącić rozgrywającemu jedyne dojście do stołu. Ten ostatni podegra więc piki, a potem dostanie się do dziadka 10 albo 9, na wyrobionego K wyrzuci z ręki karo, a następnie zaimpasuje w tym ostatnim kolorze króla. Odda więc tylko A, A oraz K, czyli zrobi swoje.

Już zapewne widzicie Państwo, że E mógł obłożyć grę, gdyby tylko wyszedł na pierwszym wiście 2 albo 7! Przedwcześnie pozbawiony kluczowego dojścia do stołu rozgrywający nie zdołałby wówczas w żaden sposób pozbyć się z ręki przegrywającego kara i – oprócz kiera, pika i trefla – musiałby jeszcze oddać lewę w tym właśnie kolorze.

Minimaks teoretyczny: 4 (WE) z kontrą, 9 lew albo 4 (WE) z kontrą, 9 lew; 100 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (WE);

– 9 (WE);

– 9 (WE);

BA – 7 (WE).

Znów wielce interesująca licytacja dwustronna. Strona NS szybko znajdzie się w 4, po których E będzie musiał zgłosić 5. Na niektórych stołach kontrakt ten, być może z kontrą, utrzyma się i rozgrywający będzie musiał oddać dwa piki oraz kiera, wpadnie zatem bez jednej (koronka na koszta!). Wydaje mi się jednak, że dosyć często gracz N, będący przecież w korzystnych założeniach, pójdzie w 5. I kontrakt ten – dzięki korzystnej konfiguracji kierów – będzie mógł zostać zrealizowany. Powiedzmy, że przeciwko 5 (N) E wyjdzie A. Rozgrywający przebije w ręce, ściągnie AK i wejdzie na stół A, rozpoznając sytuację w tym kolorze. Najprawdopodobniej N wyjdzie teraz z dziadka 10 – z zamiarem puszczenia jej wkoło. Oczywiście W postawi jednak na 10 waleta, a N wstawi z ręki króla. E zabije A króla albo damę i będzie kontynuował karem. Rozgrywający przebije w ręce, na wszelki wypadek wysokim pikiem, po czym wyjdzie stamtąd w kiera. Do sukcesu będzie teraz prowadził impas siódemką kier na stole – na 10 zostanie wtedy wyrzucony z ręki trefl, a potem N zagra ze stołu trefla – do damy w ręce. Wszystko sprowadzi się zatem do rozliczenia ręki E: czy ma on układ 2–3–8–0 (wtedy trzeba zagrać kiery z góry) czy 2–4–7–0. W pierwszej lewie – do A, nie wiedząc jeszcze, że zostanie on przebity, W dołoży jednak najprawdopodobniej staranną ilościówkę.

Gwoli ścisłości, 5 (S) bezwzględnie położy wist treflem różnym od króla.

Minimaks teoretyczny: 5 (N!), 11 lew; 450 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (NS);

– 10 (WE);

– 7 (NS);

– 11 (N!);

BA – 6 (WE).

Nasz System: