Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2007

3 inwit bez starszych czwórek, rzecz jasna w razie systemowej konieczności należy zgłosić go sposób konwencyjny (w Naszym Systemie – rozpoczynając od Staymana 2 , a we Wspólnym Języku – od dwuznacznej odpowiedzi 2 : transfer na trefle albo inwit w składzie zrównoważonym bez starszych czwórek)

Tylko pierwszy wist A i pikowa kontynuacja położą ten kontrakt, po każdym innym ataku rozgrywający wytrąci A, zaimpasuje D i łatwo skompletuje wymagane dziewięć wziątek. I tak stanie się na wielu stołach – obrońca N ma bowiem atrakcyjny wist kierowy (damą albo nawet blotką). W kontekście powyższego widać, jak ważna byłaby taktyczna odpowiedź gracza S 1 na otwarcie partnera 1 . Po pierwsze – przeciwnicy najprawdopodobniej nie zagraliby wówczas 3BA, po drugie – gdyby nawet do tego doszło, pierwszy wist A nie byłby już zagraniem czysto abstrakcyjnym…

Minimaks teoretyczny: 4 (WE), 10 lew albo 4 (WE), 10 lew; 130 dla WE.

– 7 (WE);

– 7 (NS);

BA – 8 (WE).

Strona WE posiada w tym rozdaniu 25 PC i uzgodnione, rozłożone 4–4, piki, zdecydowana większość grających na tej linii duetów znajdzie się więc w końcówce w ten kolor. Niestety, 4 (WE) będzie można łatwo obalić – obrońcom należą się dwie lewy treflowe i atutowa, ponadto albo zmontują oni przebitkę kierową, albo cierpliwie poczekają na wziątkę karową. Jeszcze gorszy los spotkałby końcówkę w bez atu – broniący byliby wówczas w stanie zdjąć pięć lew treflowych oraz A, czyli położyć grę bez dwóch.

Minimaks teoretyczny: 3 (WE), 9 lew; 140 dla WE.

– 9 (NS);

– 9 (NS);

– 8 (WE);

BA – 7 (WE).

W ten albo bardzo podobny sposób potoczy się licytacja na wielu stołach i ostatecznym kontraktem staną się 4 (W), od czasu do czasu z kontrą gracza N (który posiada A K, a jego partner otworzył na pierwszej ręce licytację). Przeciwko pikowej końcówce przeciwników N wyjdzie A, a w drugiej lewie zagra blotką kierową. Powiedzmy, że rozgrywający dołoży ze stołu blotkę, a S weźmie tę lewę na K i będzie kontynuował kierem. W utrzyma się na stole A, po czym ściągnie A i przekona się o najgorszym z możliwych rozkładzie atutów. Nie pozostanie mu wówczas nic innego, jak zagrać A i karem. W drugiej rundzie kar S wskoczy damą, a jego partner pozbędzie się wtedy swojego ostatniego kiera. Rozgrywającemu nie uda się więc wykorzystać lewy na D (N bowiem przebije tę kartę), będzie więc obustronnie przebijał: trefle w dziadku, a kara w ręce. W końcówce broniącemu N wypromuje się jednak wziątka na 7, co będzie równoznaczne z położeniem gry 4 bez jednej. Także wszelkie inne sposoby rozgrywki doprowadzą do wpadki, przynajmniej bez jednej, byle tylko obrońca N wyszedł w pierwszej albo w drugiej lewie (po ściągnięciu A) w kiera.

Wpadka strony WE bez jednej, nawet z kontrą, okaże się jednak wysoce opłacalną obroną końcówki w kiery, którą mogliby zrealizować przeciwnicy (oczywiście, gdyby ją uprzednio zalicytowali, co jest jednak wielce wątpliwe). Powiedzmy, że przeciwko 4 (S) W wyszedłby w pika. Rozgrywający przebiłby w ręce i zagrałby stamtąd K (D). E zabiłby A i powtórzyłby pikiem. Rozgrywający przebiłby, wszedłby na stół A i zagrałby stamtąd kierem. Gdyby E dodał blotkę, S musiałby wstawić z ręki K i kontynuować stamtąd kierem. Kolejny pik zostałby przebity w ręce, po czym rozgrywający grałby trefle i oddałby jeszcze tylko jedną wziątkę na damę atu. Alternatywnie gracz S mógłby w drugiej lewie dostać się na stół A i wyjść stamtąd w singla karowego (E wskoczyłby asem i kontynuowałby pikiem), a potem przebić w dziadku karo i zagrać w kiera – do króla w ręce. Inaczej mówiąc – każda racjonalna linia rozgrywki końcówki kierowej powinna doprowadzić gracza S do sukcesu.

Minimaks teoretyczny: 4 (WE) z kontrą, 9 lew; 200 dla NS.

– 10 (NS);

– 9 (E!);

BA – 7 (WE).