Rozdanie 1; rozdawał N, obie przed partią.

 Nasz System:

¹ kontra sputnik, przyrzeka 4⁺ kiery [jeśli 5⁺ kierów, to w sile 6–9(10) PC]

² w tej sekwencji rebid 1BA może zostać zalicytowany bez pełnego zatrzymania w pikach

³ 5⁺ kierów, czyli nieforsujące (forsowałyby – na jedną rundę – 2 zgłoszone w poprzednim okrążeniu)

Wspólny Język:

¹ 5⁺ , nieforsujące

Na zdecydowanej większości stołów ostatniego w tym roku turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski ostatecznym kontraktem w tym rozdaniu staną się 2(W). Przeciwko tej grze obrońca N wyjdzie 3 (odmiennie albo odwrotnie, bądź też 9 – naturalnie) – w kolor licytowany przez partnera. Po takim wstępie broniący łatwo odbiorą trzy asy, ponadto N przebije trzecią rundę pików, rozgrywający zostanie zatem ograniczony do zawsze mu należnych dziewięciu wziątek. Tak samo stałoby się po ataku treflowym, jeśliby S zabił pierwszą lewę A i odwrócił w pika. Natomiast po wiście w kolor czerwony rozgrywający mógłby już skompletować lew dziesięć  – karo przepuściłby bowiem do damy w ręce, natomiast po ataku w kiery wyrobiłby sobie fortę treflową (i na D oraz fortę tego koloru wyrzuciłby z ręki dwa kara).

Protokoły pierwszego rozdania turnieju zdominują jednak zdecydowanie wpisy w wysokości 140 punktów dla strony WE – za częściówki kierowe, lew dziewięć.

Minimaks teoretyczny: 3 (WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (WE);

–  7 (NS);

– 9 (WE);

– 6 (NS, WE!);

BA – 7 (WE).

¹ aktualna ręka E spełnia wszystkie wymogi stawiane takiemu otwarciu: siła 15–17 PC, skład zrównoważony, możliwy pięciokart, także w kolorze starszym

² zapowiedź 2 ma najczęściej w tej sekwencji znaczenie konwencyjne, ponadto po silnym i dobrze opisującym rękę E otwarciu 1BA jest ona dużo bardziej niebezpieczna aniżeli wejście 2 po alternatywnym otwarciu 1

Po otwarciu gracza E silnym bez atu przeciwnicy raczej nie wejdą do licytacji, a rozgrywający łatwo zrobi swoje. Ma bowiem gotowych siedem lew: pięć kierowych oraz dwa asy w kolorach młodszych. Kolejny raz mamy tu zatem do czynienia (podobnie było w jednym z rozdań zestawu ubiegłomiesięcznego) z przypadkiem otwarcia silnym bez atu jako zapowiedzi blokującej, na linii przeciwnej są bowiem do wygrania 3, 
a nawet 3.

Zobaczmy bowiem, jak to rozdanie się zakończy, jeśli zawodnik E zdecyduje się na do niedawna jak najbardziej standardowe otwarcie 1:

¹ kontra wywoławcza, przyrzeka stosowną siłę (czyli „coś” w karcie), oraz – modelowo – longery w kolorach czarnych: pikach i treflach

Jeśli tylko gracz S włączy się do licytacji, a po otwarciu E 1 będzie to w zasadzie automatyczne, to mimo że następnie W uzgodni kolor partnera odzywką 2, NS bez wątpienia przelicytują je trzema karami. I te staną się kontraktem ostatecznym, co więcej – ze względu na korzystne dla linii NS rozkłady i położenia – po prawidłowej rozgrywce zostaną zrealizowane. Obrońca W ma bowiem drugiego A, a S w naturalny sposób zagra blotkę karo do damy w dziadku, a następnie puści karo wkoło. A że ponadto stoi A, rozgrywający odda tylko dwa kiery, asa atu oraz A, zrobi więc swoje. W protokołach rozdania najliczniej reprezentowane będą zatem zapisy 90 dla WE i 110 dla NS.

Kolejnym ważkim argumentem na rzecz otwarcia 1BA (a nie 1) jest antycypacja, iż po alternatywnym otwarciu 1 dosyć często padnie odpowiedź 1, po której otwierający nie będzie dysponował wygodnym rebidem. Rebid 1BA będzie bowiem wówczas co najmniej drobnym niedolicytowaniem, E-sowi pozostanie więc zgłoszenie zapowiedzi 2 z kolorem tylko trzykartowym, co także będzie istotnym przekłamaniem.

Minimaks teoretyczny:  3 (NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 6 (NS, WE!);

– 9 (NS);

– 8 (WE);

– 9 (NS);

BA – 7 (WE).

¹ 10–11 PC, ręka dobra do gry w bez atu

² 5⁺–4, nadwyżka honorowa, ręka raczej ukierunkowana ku grze w kolor aniżeli w bez atu

³ skład 4333 i zatrzymania w obu kolorach starszych (acz pikowe nieco wątpliwe) nie pozostawiają zawodnikowi W wyboru – musi zgłosić 3BA

I – jak sądzę – będzie to zdecydowanie najpopularniejszy w tym rozdaniu kontrakt. Na linii WE znajduje się bowiem 25 PC oraz pełny longer roboczy w treflach. Wprawdzie W ma wątpliwe zatrzymanie w pikach, ale zagrożenie w tym kolorze nie będzie w trakcie licytacji specjalnie widoczne, posiadacz sześciokartu pikowego – zawodnik W – najprawdopodobniej w ogóle nie zabierze bowiem w niej głosu. W pierwszym okrążeniu będzie przecież musiał zalicytować negatywne 1, a w następnym – na zgłoszenie będzie już pików za wysoko.

Przeciwko 3BA(W) N wyjdzie najprawdopodobniej w 9 (odmiennie), a jego partner zabije K i zagra jeszcze dwa razy w ten kolor. Jeśli rozgrywający zorientuje się (uwierzy), że piki dzielą się 6(N)–3(S), zagra D na impas (lepsze byłoby dwukrotne zagranie ze stołu blotkami kierowymi, wówczas rozgrywający wyrobiłby sobie dodatkowe dwie lewy w tym kolorze; zamiast K N może jednak mieć z powodzeniem K). A nawet jeśli będzie pików się obawiał, nie pozostanie mu nic innego, jak pójść tą drogą. W końcówce (po sprawdzeniu podziału kierów) zawodnik W zaimpasuje jeszcze prawdopodobnie K, zrobi wówczas nadróbkę (pięć trefli, pik, trzy kiery i karo) i doścignie teoretycznego minimaksa rozdania, który wynosi właśnie 630 dla WE. Taki też powinien być najczęstszy wpis w turniejowe protokoły tego rozdania.

Minimaks teoretyczny:  4 BA(WE), 10 lew;  630 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (WE);

– 9 (WE);

– 10 (WE);

– 7 (NS);

BA – 10 (WE).

¹ otwarcie minimalne, ale jak najbardziej polecane

² w zależności od uzgodnień systemowych: albo inwit, albo co najmniej inwit z fitem w kolorze partnera (w tej roli – szczególnie dla wskazania karty inwitowej – stosowana bywa też zapowiedź 2BA)

³ naturalne, dobry kolor, co najmniej sześciokart

⁴ karta minimalna

⁵ fit w kolorze partnera musi zostać ujawniony!

⁶ dobre wartości: dwa asy oraz druga dama w kolorze partnera, ponadto z licytacji przeciwników S może wyciągnąć wniosek, iż partner ma w tym kolorze krótkość, najprawdopodobniej singla  

Bardzo ładna, układowa końcówka w kolor młodszy, na pewno nie będzie ona zapowiadana masowo. Strona NS musi bowiem rozpoznać w swych rękach znakomicie sfitowany kolor treflowy oraz dobre wartości w pozostałych kolorach. Przeciwko 5(S) obrońca W wyjdzie na pewno D. Rozgrywający zabije A, ściągnie A i zagra D na impas. A potem manewr ten powtórzy i na A wyrzuci z ręki przegrywające karo. Odda więc tylko dwie wziątki atutowe, zrobi swoje i zapisze sobie smakowite 600 punktów.

Gdyby natomiast zdarzyło się, iż obrońca E zabije D królem – i będzie kontynuował kierem albo karem, rozgrywającemu pozostanie szansa, iż trefle dzielą się 2–2, a piki 3–3. Przebije więc kiera w dziadku albo zabije tam karo asem, a następnie ściągnie A W i wyrzuci z ręki jej ostatniego kiera (ostatnie karo). A potem połączy atuty z nadzieją na ich podział 2–2.

Oczywiście, 3BA(NS) są w tym rozdaniu bez szans, i to niezależnie od pierwszego wistu (rzecz jasna W nie może jednak wyjść w trefla), a spodziewany rezultat tego kontraktu to wpadka bez dwóch, za 200 (dla WE).

Minimaks teoretyczny:  5 (NS), 11 lew;  600 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 11 (NS);

– 7 (N!);

– 7 (WE);

– 8 (NS);

BA – 7 (NS).

Nasz System:

¹ naturalne, 5⁺

² pytanie

³ brak 3, nadwyżka

⁴ inwit szlemikowy

⁵ przyjęcie partnerowego zaproszenia (pełne 14 PC, dobre trefle – z waletem, w kierach mariasz), ale przerzucenie  na niego zadania wyboru miana końcowego kontraktu

⁶ szlemik w trefle może być nieco lepszy – gdy N ma cztery kiery albo cztery kara i będzie można przebić w ręce S czwartą rundę tego koloru (po uprzednim częściowym, tj. dwukrotnym, zaatutowaniu); szansa na taki zbieg wydarzeń nie jest jednak duża, w turnieju na maksy można zatem śmiało postawić na szlemika w bez atu

Wspólny Język:

¹ precision

² pytanie

³ 5⁺–4

⁴ drugie pytanie

⁵ układ 2–4–2–5

⁶ inwit szlemikowy

⁷ przyjęcie partnerowego zaproszenia (pełne 14 PC, dobre trefle – z waletem, w kierach mariasz), ale przerzucenie na niego zadania wyboru miana końcowego kontraktu

⁸ szlemik w trefle może być lepszy, gdy będzie można przebić w ręce S czwartą rundę kierów (po uprzednim częściowym, tj. dwukrotnym, zaatutowaniu); szansa na taki zbieg wydarzeń nie jest jednak duża, w turnieju na maksy można zatem śmiało postawić na szlemika w bez atu

Oczywiście, nie na każdym stole grudniowego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009 zostanie w tym rozdaniu zapowiedziany kontrakt optymalny, tj. szlemik w bez atu (czy chociażby w trefle). Kontrakt ten jest bowiem bilansowo graniczny, ale – z teoretycznego punktu widzenia – jak najbardziej prawidłowy. Zostanie bowiem zrealizowany przy A w ręce W (50%) oraz – gdy A leży za mariaszem, przy drugim W w dowolnej z rąk WE (tj. W x u W i A W sec u E), szansa na co wynosi prawie 12%. To daje już – jako łączną szansę realizacji szlemika – 56%; ponadto będzie można bezpiecznie wykorzystać konfigurację W 10 sec (u dowolnego z przeciwników), a także – szczególnie wówczas, gdy pierwsza z figur kierowych zostanie zabita przez E asem – szansę różnych przymusów, przede wszystkim kierowo-pikowego (a przy tym konfiguracji W 10 x w ręce dowolnego z broniących). Po uwzględnieniu powyższych szans i szansek można powiedzieć, że w rozdaniu tym szlemik zostanie zrealizowany w ponad 60% przypadków, co czyni go kontraktem prawidłowym nie tylko w turnieju na maksy, ale również w meczu. Oczywiście jednak, aby wykorzystać wszystkie szanse, a przynajmniej zdecydowaną ich większość, należy zaplanować bardzo starannie komunikację (w zależności od pierwszego wistu, który zresztą z ręki W  nie jest wcale łatwy ani oczywisty).

Minimaks teoretyczny: 6 BA(NS), 12 lew; 1440 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

–  12 (NS);

– 9 (NS);

– 11 (NS);

– 11 (NS);

BA – 12 (NS).

¹ konwencja drury, 9–11 PC z pełnym fitem kierowym

² naturalne, na razie jako inwit do końcówki, w istocie W nie wyklucza jednak jeszcze ewentualnego zagrania szlemika

³ naturalne przyjęcie zaproszenia partnera, wskazanie wartości karowych

⁴ z renonsem w kolorze wskazanych przez partnera wartości wycofuje się z rozmowy o grze premiowej  

Tak powinno się to mniej więcej potoczyć prawie na każdym stole grudniowego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009: po uzgodnieniu kierów W zrobi krok w kierunku ewentualnej gry premiowej, ale po wskazaniu przez partnera wartości karowych wyhamuje licytację na szczeblu dogranej. Ale 6 da się w tym rozdaniu zrealizować – na pewno nie będzie to jednak kontrakt prawidłowy z teoretycznego punktu widzenia. Aby bowiem wziąć lew dwanaście, rozgrywający musiałby: po pierwsze – trafić damę atu (co przy autentycznym rozkładzie wymagałoby mniej naturalnego i  mniej wygodnego zaimpasowania jej w ręce N), a po drugie – zaekspasowania A. Tymczasem optymalne rozwiązanie tak skonfigurowanego koloru, jak tu kiery, to ściągnięcie w nim asa, a potem zagranie dziesiątki na impas: pozwala to zarówno na wyłapanie hipotetycznej czwartej damy w ręce S, jak i nieoddanie lewy na singlową damę u N. Zgoda, ale w tym rozdaniu chodzi nie tylko o optymalne rozwiązanie atutów, ale też o ewentualne wyrobienie przebitką trefli, jak i o rozwiązanie problemu przegrywających pików. Powiedzmy zatem, że rozgrywający dostanie najgroźniejszy dlań wist pikowy, będzie to zresztą wynikało z licytacji. W zabije wówczas D asem w ręce, po czym ściągnie A K. Okaże się wówczas: po pierwsze, iż nie trzeba przebijać w dziadku pików, a po drugie, że N miał w tym kolorze (treflach) o dwie karty więcej niż jego partner (chyba że wyrzucił W zmyłkowo). Wówczas jak najbardziej logiczną kontynuacją ze strony rozgrywającego stanie się ściągnięcie K, impas dziesiątką kier na stole, zagranie stamtąd K na ekspas, powrót do dziadka A i pozbycie się jednego z przegrywających pików na wyrobioną D. Czy też wyjście z ręki W na impas (w pierwszej rundzie tego koloru, by wyłapać hipotetyczną D x x x u e-N-a), a następnie wejście na stół 10, zagranie stamtąd K na ekspas, powrót do dziadka asem atu i wykorzystanie dobrej D, by wyrzucić z ręki jednego z przegrywających pików. W obu wypadkach rozgrywający odda tylko jedną lewę pikową, a sam skompletuje dwanaście wziątek: pięć kierowych, pięć treflowych, pikową oraz karową. Jak już wspomniałem, po początkowym – tyleż koniecznym z technicznego punktu widzenia, jak i wywiadowczym – ściągnięciu A K z góry i przekonaniu  się przez W,  że obrońca N najprawdopodobniej miał w tym kolorze drugiego waleta – będą to posunięcia jak najbardziej uzasadnione. Po takiej grze licytowane szlemiki zostaną zatem zrealizowane, a grający końcówkę wezmą dwanaście lew i zapiszą sobie 680 punktów. Wpisy w wysokości 650 punktów dla NS będą jednak również w rozdaniowych protokołach licznie obecne.

Minimaks teoretyczny: 6 (WE), 12 lew; 1430 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 12 (WE);

– 7 (WE);

– 12 (WE);

– 10 (WE);

BA – 11 (WE).

¹ słabe dwa

albo:

¹ słabe dwa

² zapowiedź nieco ryzykowna, szczególnie w aktualnych założeniach, ale dopuszczalna

albo:

     ¹ słabe dwa

² zapowiedź nieco ryzykowna, szczególnie w aktualnych założeniach, ale dopuszczalna

      ¹ multi

² do koloru partnera

³ kiery

albo:

     ¹ multi

² do koloru partnera

³ zapowiedź nieco ryzykowna, szczególnie w aktualnych założeniach, ale dopuszczalna

⁴ kiery   

albo:

¹ multi

² do koloru partnera

³ zapowiedź nieco ryzykowna, szczególnie w aktualnych założeniach, ale dopuszczalna

⁴ kiery

Na większości stołów grudniowego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009 licytacja wygaśnie w kontrakcie 2 albo 3 strony WE. Nawet po najgroźniejszym dla rozgrywającego ataku w atu rozgrywający będzie mógł wziąć dziewięć lew. Jeśli jednak przeciwko 3(W) obrońca N wyjdzie w kiera, W będzie musiał dodać ze stołu 6, wziąć tę lewę K w ręce i natychmiast wyjść stamtąd w singla karowego. S zdobędzie tę lewę na D i powtórzy kierem, wówczas rozgrywający utrzyma się A na stole, przebije w ręce karo (czy też zaekspasuje A), ściągnie D i wyjdzie z ręki w pika – do waleta na stole. S zabije tę lewę A i odwróci w trefla – wówczas broniący zdobędą dwie lewy w tym ostatnim kolorze, wszystkie pozostałe będą już jednak należały do rozgrywającego. Podobnie będzie się rzecz miała po każdej innej obronie, rozgrywający zawsze będzie w stanie kontrakt 3 zrealizować, a na 2 wziąć nadróbkę.

Tam, gdzie strona NS przelicytuje 2 przeciwników dwoma pikami, E bez wątpienia przepchnie się w 3, ewentualne 3 strony NS zostaną już jednak na pewno skontrowane (przez E). Przeciwko 3(N) z kontrą E wyjdzie w singlowego W (ewentualnie ściągnie przedtem A). Rozgrywający weźmie tę lewę D w ręce i nawet jeśli następnie wyjdzie stamtąd D, to E położy na nią K, zabije następną lewę pikową waletem i dopuści swojego partnera na honor kierowy. A ten wyjdzie K i E przebije 7 wstawionego przez rozgrywającego A. Lewy obrońca odejdzie następnie karem, a w końcówce przeciwnik będzie musiał oddać jeszcze jedną wziątkę – na 10 w ręce gracza W. Kontrakt 3(NS) z kontrą zostanie zatem położony bez jednej, za 200, co zapewni stronie WE bardzo przyzwoitą notę turniejową.

Minimaks teoretyczny: 3 (WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (NS);

– 8 (WE);

– 9 (WE);

– 8 (NS);

BA – 7 (WE).

¹ także we Wspólnym Języku, ręka W jest bowiem zbyt silna na otwarcie 2 precision

² zaporowe

albo:

¹ także we Wspólnym Języku, ręka W jest bowiem zbyt silna na otwarcie 2 precision

² z nadzieją na wznawiającą kontrę partnera

Nawet jeśli zawodnik E po wejściu e-N-a 2 poczeka na ewentualne wznowienie przez partnera licytacji kontrą, tak się nie stanie, wcześniej bowiem S zgłosi 2 (a nawet gdyby gracz ten spasował, to otwierający – z siedmiokartem treflowym – ożywiłby licytację nie kontrą, lecz zapowiedzią 3). Po starannej obronie 2 strony NS zostałyby położne bez trzech, z kontrą za 500, podczas gdy jej 2 najczęściej zakończyłyby się wpadką tylko bez dwóch. Na zdecydowanej większości stołów ostatecznym kontraktem staną się jednak w tym rozdaniu 3BA(E). Powiedzmy, że przeciwko tej grze obrońca S wyjdzie blotką pikową. Rozgrywający utrzyma się W na stole, po czym będzie musiał natychmiast zabrać się za wyrabianie trefli, ściągnie zatem A i będzie kontynuował D (bądź też nawet przejdzie do ręki A i zagra stamtąd w trefla – do damy na stole). N zabije K i wyjdzie – optymalnie dla obrony – 10. Aby wziąć maksimum lew (jedenaście), E będzie musiał zabić tę lewę A w ręce, a następnie wejść na stół K (albo nawet A) i kontynuować stamtąd wysokim treflem. Po takiej grze rozgrywający weźmie pięć lew treflowych, trzy kierowe, dwie pikowe i karową, a odda – ze względu na kompletne rozcięcie rąk NS – jedynie dwie wziątki treflowe. W praktyce łatwo będzie jedną lewę zgubić, np. E może położyć na 10 waleta, nie będzie się bowiem raczej spodziewał w ręce e-N-a dwóch singeltonów: pikowego i karowego. Nie istnieje wszakże, nawet w widne karty, obrona, która pozbawiłaby rozgrywającego jedenastu lew, jeżeli tylko rozwiąże on wszystkie swoje problemy celnie.

Minimaks teoretyczny: 5 BA(WE), 11 lew; 460 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 11 (E!);

– 8 (WE);

– 8 (WE);

– 7 (E!);

BA – 11 (WE).

Nasz System:

¹ inwit do końcówki z fitem pikowym: fit czterokartowy albo/i boczny singleton

² pytanie o singletona

³ brak singletona, a więc na pewno czterokartowy fit pikowy

^{4, 5} cuebidy

Wspólny Język:

¹ silny trefl na bardzo dobrych pikach, w zasadzie sześciu, ale dopuszczalne tylko pięć (alternatywą jest forsujący rebid 1, a potem powtórzenie tego koloru, bądź odwrotka 2 – w zależności od stylu gry pary; zasadniczo jednak z dobrym pięciokartem pikowym i tylko trzema kierami powinno się preferować rebid 2, a nie odwrotkę)

² zachęcające uzgodnienie pików (nadwyżka honorowa, czterokartowy fit pikowy oraz wartość przebitkowa w postaci dubletona treflowego

³ forsujące, brak krótkości

^{4, 5, 6} cuebidy

⁷ blackwood na pikach

⁸ tu: zero wartości

⁹ po zachęcających 3 partnera oraz zgłoszeniu przezeń dwóch cuebidów sprawa zapowiedzenia co najmniej szlemika była już dla zawodnika E przesądzona  

Znakomity szlemik w piki, pod dodatkowym warunkiem, że zostanie ustawiony z naturalnej ręki E. Kontrakt 6(W) położyłby bowiem wist karowy, wyrabiający obrońcy S lewę na króla, zanim rozgrywający wyrobiłby sobie kiery. A tak – przy D W w ręce W – atak w ten kolor nie jest dla zawodnika E w żaden sposób niebezpieczny. A po każdym innym wiście zaatutuje on dwa razy i wyrobi sobie kiery, potem zaś na dziadkowego króla w tym kolorze pozbędzie się z ręki potencjalnie przegrywającego kara. Z punktu widzenia bilansu honorowego szlemik ten jest kontraktem granicznym, zagra go zatem jedynie część duetów WE biorących udział w grudniowym turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009. Sądzę, że zapis w wysokości 1430 powinien zapewnić parze WE notę w wysokości ponad 70% wyniku maksymalnego.

Minimaks teoretyczny: 6 (E!), 12 lew; 1430 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (WE);

– 8 (WE);

– 11 (WE);

– 12 (E!);

BA – 11 (WE).

¹ zasadniczo blokujące, ale po partii przyrzekają pewne wartości

² w takiej i podobnych sekwencjach uzgodnienie zgłoszonego przez partnera koloru starszego może nastąpić z pewnym naruszeniem zasady bilansu  

Na większości stołów grudniowego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009 ostatecznym kontraktem staną się właśnie 3 strony WE. Inna sprawa, że także 3, w których znajdzie się w tym rozdaniu wiele duetów NS, zostałyby łatwo zrealizowane; rozgrywający oddałby bowiem tylko po jednej lewie w każdym z kolorów (musiałby trzykrotnie zaatutować, aby E nie przebił mu trzeciej rundy pików, dysponowałby zatem jedynie jedną przebitką na stole, musiałby więc oddać z ręki albo czwartego pika, albo trzeciego trefla; gra na odwróconą rękę, tj. przebicie w ręce N trzech kierów, nie byłaby natomiast możliwa bez pomocy komunikacyjnej ze strony przeciwników).

Przeciwko 3(E) obrońca S wyjdzie natomiast D. Rozgrywający będzie musiał oddać dwa piki, trefla oraz lewę atutową, a najlepiej dlań będzie, jeśli sam jak najwcześniej zagra w trefle, aby obrońca S przebił mu trzecią rundę tego koloru. Sam weźmie wówczas pięć lew atutowych (cztery w jednej ręce i jedną przebitkę w drugiej), dwie treflowe, karową oraz pikową (na wyrobioną dziewiątkę tego koloru w ręce W). Albo też sześć kierowych – gdy broniący zmuszą go do przebicia dwóch kar w ręce, kierową i dwie treflowe. Jak widać, możliwe są tu rozmaite warianty rozgrywki i obrony, kontrakt 3 powinien jednak zostać  zawsze zrealizowany, 4 broniący będą natomiast w stanie w ten czy inny sposób położyć. Najpopularniejszym wpisem w protokół rozdania powinno zatem być 140 punktów dla strony WE.

Minimaks teoretyczny: 3 (WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (WE);

– 9 (NS);

– 9 (WE);

– 8 (NS);

BA – 5 (NS, WE!).

albo:

¹ dwukolorówka Wilkosza

² kontra wywoławcza

³ do koloru partnera

⁴ cztery piki

⁵ inwit  

Na wielu stołach ostatniego w tym roku turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski  rozdanie to zakończy się kontraktem 4, na ogół z ręki E. Przeciwko tej grze obrońca S wyjdzie najprawdopodobniej w uzgodnione kiery, a jego partner zabije pierwszą lewę asem i odwróci w singla karowego. Rozgrywający powinien rozczytać, iż jest to wist w singletona i pobić tę lewę asem (chociaż również po przepuszczeniu i podaniu przez e-S-a partnerowi przebitki karowej istnieje jeszcze rozgrywka wygrywająca, E musiałby jednak następnie ściągnąć A, a potem wyimpasować/wyparadować e-S-owi waleta atu). Następnie rozgrywający powinien ściągnąć A i wyjść ze stołu D. Jeśli S weźmie tę lewę K i powtórzy karem, to jego partner co najwyżej będzie mógł dokonać przebitki królem atu, a to tylko ułatwi przeciwnikowi rozgrywkę. Powiedzmy zatem, że N przebije D (drugą rundę tego koloru) królem atu i wyjdzie w kiera. Rozgrywający będzie wówczas mógł skompletować dziesięć wziątek na różne sposoby, najlepiej na obustronne przebitki, odda wówczas jeszcze jedynie lewę na W.

Istnieją też inne, nietrudne do dostrzeżenia, drogi do osiągnięcia przez zawodnika E celu. W każdym razie końcówka w piki na pewno nie zostanie wylicytowana przez każdą parę WE, jeśli już jednak do tego dojdzie, powinna być częściej realizowana aniżeli przegrywana. Nie ulega wszakże najmniejszej wątpliwości, że zapis w wysokości 420 punktów zapewni stronie WE bardzo przyzwoitą notę turniejową.

Minimaks teoretyczny:  4 (WE), 10 lew; 420 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (NS);

– 10 (WE);

– 7 (NS);

– 10 (WE);

BA – 7 (WE).

¹ zapowiedź z bilansu, bez starszych czwórek

albo:

¹ naturalne, 10⁺ PC

² wskazanie minimum otwarcia, nic nie mówią o liczbie kar

³ jeśli jest to zapowiedź nieforsującą! (obecnie jednak takie 3 w większości systemów forsują)

Najpopularniejszym kontraktem w tym rozdaniu powinny być 2BA(S), od czasu do czasu ta czy inna para NS zagra też częściówkę w kara. A że rozkłady są dla tej strony wielce sprzyjające, rozgrywający kontrakt bezatutowy będzie mógł wziąć dziewięć lew. Wystarczy, że zrobi impas waletem karo na stole, a potem zagra stamtąd K albo cofnie się do ręki treflem i powtórzy stamtąd karem, ponadto – gdy po dojściu na A obrońca E odwróci W/10, S będzie musiał położyć z ręki damę, aby zablokować ten kolor w rękach przeciwników. Ale jeśli po A E powtórzy kierem (zakładamy, że W odda naturalny pierwszy wist w ten kolor), rozgrywający weźmie już lew jedenaście: pięć treflowych, cztery karowe i dwie kierowe.

Natomiast grając w kara, N powinien oddać lewę na asa atu oraz trzy piki (albo karo, dwa piki i kiera).

Mimo zatem, że 3BA mogą zostać w tym rozdaniu zrealizowane, są one kontraktem bez pełnego pokrycia bilansowego, nie będą zatem na ogół zapowiadane.

Minimaks teoretyczny: 4 (WE) z kontrą, 8 lew; 300 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (NS);

– 9 (NS);

– 8 (WE);

– 6 (WE);

BA – 9 (NS).

¹ co najmniej inwit do końcówki z fitem pikowym

² minimum honorowe i układowe

³ W miał w ręku forsing do dogranej  

Także ta końcówka – w piki – powinna zostać osiągnięta na w zasadzie każdym stole grudniowego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009. Przeciwko 4(E) broniący S wyjdzie K. Rozgrywający będzie musiał zabić A na stole, ściągnąć dwa razy atu i wyjść z ręki piątką albo dziesiątką kier – tylko takie postępowanie pozwoli mu bowiem na zrealizowanie gry. Powiedzmy, że S doda wówczas blotkę – W weźmie zatem lewę D w dziadku, po czym będzie musiał powtórzyć kierem. Po zabiciu 10 (czy K) asem S ściągnie D i najprawdopodobniej odejdzie kierem – wówczas rozgrywający dokona przebitki na stole i wyjdzie stamtąd blotką karo. Obrońca N nie będzie mógł wskoczyć asem bez natychmiastowej straty lewy, E weźmie więc tę lewę na K w ręce, po czym odejdzie karem, wpuszczając obrońcę S na damę tego koloru. I w czterokartowej końcówce przeciwnik ten będzie musiał wyjść w trefla – pod podwójny renons, rozgrywający dokona wówczas przebitki na stole, a z ręki pozbędzie się jej ostatniego kara. W ten sposób końcówka w piki zostanie zrealizowana.

Proszę zauważyć, że rozgrywka musi zostać przeprowadzona dokładnie w sposób opisany wyżej. Gdyby na przykład rozgrywający przepuścił pierwszą lewę, S mógłby w drugiej zagrać w karo, czym rozpocząłby proces odblokowywania tego koloru w rękach NS, po sfinalizowaniu którego gra zostałaby położona. Także jeżeliby po zabiciu K asem i dwukrotnym zaatutowaniu rozgrywający wyszedł w trefla i wpuścił e-S-a na damę tego koloru, ten ostatni mógłby (powinien!) wyjść w karo, najlepiej damą. N dołożyłby na trzeciej ręce blotkę, a E wziąłby tę lewę K. Gdyby dopiero teraz rozgrywający zabrał się za eliminację kierów, S wskoczyłby asem – choćby w pierwszej rundzie tego koloru – i wyszedłby 10. Gdyby E położył na nią ze stołu waleta, N pobiłby A i ściągnąłby kładącą kontrakt wziątkę na 9. A kiedy rozgrywający 10 by przepuścił, S odszedłby bezpiecznie kierem, potem więc jego partner musiałby dostać jeszcze wziątkę na A. I w tym wypadku gra zostałaby więc położona bez jednej.

Rozgrywający powinien szybko zorientować się, że po ataku treflowym jedyna szansa na realizację gry to układ A D sec w ręce N albo – dużo bardziej prawdopodobną – taka konfiguracja tego koloru, jaka istnieje w autentycznym rozdaniu. Bezwzględnie należało zatem rozpocząć (po zaatutowaniu) od eliminacji kierów, po innym początku obrońca S miałby bowiem możliwość zagrania w kara i odblokowania tego koloru w rękach NS. W ten sposób jedyna racjonalna szansa na zrobienie gry przepadłaby.

Sądzę wszakże, że wiele końcówek w piki będzie przegrywanych, zrealizowanie tej gry zapewni zatem stronie WE bardzo przyzwoitą notę turniejową. Inna sprawa, że niektóre kontrakty 4(WE) mogą zostać zrealizowane nie tyle dzięki precyzyjnym posunięciom rozgrywających, co z powodu niezbyt precyzyjnej obrony strony NS.

Minimaks teoretyczny:  4 (WE), 10 lew; 620 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (NS);

– 8 (WE);

– 8 (NS);

– 10 (WE);

BA – 6 (WE).

albo:

Oczywiście licytacja w tym rozdaniu może też potoczyć się na kilka innych sposobów. Najczęściej jednak jej efektem będą rozgrywane przez stronę NS częściówki bezatutowe. Na ogół zawodnik N weźmie wówczas osiem lew: cztery treflowe, dwie pikowe, kierową i karową, chyba że obrońca E wyjdzie dwukrotnie (na pierwszym wiście i po dostaniu się do ręki na A) w kiery, wówczas N zdobędzie dwie wziątki w tym ostatnim kolorze, a w sumie – dziewięć. Po A E nie powinien mieć już jednak żadnych problemów ze znalezieniem zagrania w piki, które nie pozwoli rozgrywającemu na zdobycie drugiej lewy w kierach (albo wziątki na K) i bezwzględnie ograniczy go do zawsze mu należnych ośmiu wziątek.

Tam natomiast, gdzie S dwukrotnie spasuje, a W podniesie partnerowy rebid 1 (możliwe tylko trzy karty w tym kolorze) do 2, może dojść do tragedii pary NS. Zawodnik S może bowiem dopiero teraz ożywić licytację kontrą, a jego partner – zapowiedź tę ukarnić (!). Jeżeli następnie obrońca S zaatakuje szkoleniowo w singletona atu (chociaż równie skuteczny będzie normalny atak K), to rozgrywający zostanie ograniczony do sześciu wziątek: dwóch atutowych, dwóch karowych, treflowej i pikowej, i to pod warunkiem, że nie będzie próbował przebić na stole trefla, tylko od razu weźmie się za wyrabianie pika. Tak czy owak, polegnie jednak co najmniej bez dwóch, za 300, co zapewni stronie przeciwnej wynik zbliżony do maksymalnego.

Podstawowym wpisem w protokół rozdania będzie jednak, rzecz jasna, minimaksowe 120 punktów dla strony NS.

Minimaks teoretyczny: 2 BA(NS), 8 lew; 120 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (NS);

–  8 (NS);

– 6 (NS, WE!);

– 7 (NS);

BA –  8 (NS).

¹ oj, paskudne to otwarcie, paskudne!

² inwit do końcówki, wielu zawodników N, licząc na wyłączenie treflowe, wrzuci jednak od razu 4

³ oj, paskudne to otwarcie, paskudne!  

Prawie wszystkie duety NS będą w rozdaniu tym grały w kiery, większość jednak – obawiam się – na szczeblu końcówki. A wówczas będą musiały oddać trefla, pika oraz dwie lewy atutowe, polegną zatem (co najmniej) bez jednej. Aby jednak na pewno położyć 4(S) po naturalnym wiście treflowym, E musi zabić pierwszą lewę K(A) i kontynuować drugą figurą tego koloru. Jeszcze bardziej skuteczny, tj. szybciej końcówkę w kiery kładący, będzie pierwszy wist w piki (ze strony broniącego W rzecz jasna). Po każdej innej obronie rozgrywający dostałby bowiem szansę na wyimpasowanie obrońcy W króla z dziesiątką karo i ograniczenie tego przeciwnika do jednej wziątki atutowej poprzez dokonanie atutowej wpustki końcowej. Zwycięska gra jest jednak na tyle skomplikowana, iż w zakryte karty, bez żadnej pomocy ze strony broniących, nikt jej raczej nie przeprowadzi.

Najczęstszymi wpisami w protokoły rozdania będą zatem 140 dla NS – za dziewięć lew na kierową częściówkę, oraz 100 dla WE – za przegraną przez stronę przeciwną bez jednej końcówkę w kiery.

Minimaks teoretyczny: 3 (NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (WE);

– 10 (NS);

– 9 (NS);

– 8 (NS);

BA – 7 (NS).

¹ kontra dwukolorowa: młodsza czwórka – starsza piątka albo układ 5⁺–4⁺ w kolorach starszych (to jedna z licznych wersji tej konwencji)

² siłowa, 9⁺ PC

³ równe fity w obu kolorach starszych (zapowiedź partnera przyrzekła starszą piątkę)

⁴ kontra mocno propozycyjna, cztery kiery, i to nie byle jakie

⁵ naturalne, 5⁺, forsing, nic dziwnego, iż E – z singlem kierowym – dąży do gry własnej

⁶ oczywiście można wzruszyć ramionami i podnieść do 4, wszak na linii WE znajduje się co najmniej dziewięć kart w tym kolorze; z drugiej strony ręka N musi być mocno układowa, zatem W może też zdecydować się na 3BA – w obawie przed przebitką albo złymi rozkładami

Większość par WE zagra jednak 4 – na dziewięciu atutach, i na dobrą sprawę trudno będzie je za to krytykować. Jednakże – jeżeli nawet przeciwko grze tej obrońca S wyjdzie nie w trefla, tylko w kiera, to jego partner pobije pierwszą lewę asem, szybko ściągnie A K i pośle trefla do przebitki. Końcówka w piki zostanie zatem błyskawicznie  położona bez jednej. W protokołach rozdania znajdzie się więc mnóstwo wpisów w wysokości 100 punktów dla strony NS.

Tymczasem 3BA, a nawet 4BA, są na linii WE absolutnie wykładane, w najgorszym wypadku rozgrywający weźmie wówczas pięć lew pikowych, cztery karowe oraz bądź to kiera, bądź to pika. Niewiele jednak par WE osiągnie w tym rozdaniu ten superkontrakt. Tym, które uczynią to w sposób świadomy i racjonalny, będą się wszakże należeć wyrazy najwyższego uznania.

Minimaks teoretyczny: 5 (NS) z kontrą, 8 lew; 500 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (WE);

– 8 (WE);

– 8 (NS);

– 9 (WE);

BA – 10 (WE).

¹ kontra sputnik, wskazanie kierów

Końcówka w kiery będzie w tym rozdaniu kontraktem jak najbardziej standardowym, powinny osiągnąć ją w zasadzie wszystkie duety WE uczestniczące w grudniowym turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009. Przeciwko tej grze obrońca S wyjdzie najprawdopodobniej w D. Standardowy początek rozgrywającego to przepuszczenie pierwszej lewy i zabicie drugiego kara asem na stole. Droga do zdobycia przez zawodnika E teoretycznie należnych mu jedenastu wziątek nie jest jednak banalna. Po pierwsze, nie wolno mu impasować króla atu, tylko musi pociągnąć (w którymś momencie) A z góry (a ściślej mówiąc – zagrać na drugiego K w ręce E!). Po drugie, konieczne jest zaimpasowanie D (po uprzednim ściągnięciu w tym kolorze asa) i wyrzucenie na K przegrywającego kara z ręki. Powiedzmy, że tak właśnie się stanie, tzn. zawodnik E ściągnie asa atu i zagra trzy razy w trefle. Następnie zaś rozgrywający powinien (teraz jednak ma już pewną dowolność, jeśli chodzi o kolejność zagrań) na przykład przebić w ręce 10 i wyjść stamtąd 9. S zdobędzie wówczas wziątkę na singlowego już w tym momencie króla atu i będzie musiał wyjść w piki – spod damy. Rozgrywający weźmie tę lewę W w ręce, wejdzie na stół K, wróci do ręki W – w tej samej lewie odbierając obrońcy N jego ostatni atut – i wykorzysta A. Odda więc tylko karo oraz K, a sam skompletuje jedenaście wziątek. Należy zatem dodać niezbędne uzupełnienie do przedstawionych wyżej  warunków zrobienia przez rozgrywającego nadróbki: po trzecie, konieczna jest wpustka obrońcy S na króla atu, zmuszająca go do wyjścia w piki – spod damy.

To jednak przede wszystkim teoria, czyli gra w widne karty. W zakryte tak łatwo już nie będzie. Choć wszystko jest możliwe – po ataku D rozgrywający będzie bowiem wiedział, że poza K wszystkie pozostałe miltony znajdują się w ręce obrońcy S, który wszedł przecież do licytacji 1. Nawet jednak jeśli gracz E zrobi impas przeciwko królowi atu, a nie zaimpasuje D, nie powinien mieć żadnych problemów ze skompletowaniem dziesięciu lew, czyli ze zrealizowaniem końcówki. W najgorszym wypadku weźmie bowiem cztery lewy atutowe (trzy w jednej ręce i przebitkę w drugiej), dwa piki, karo, dwa trefle oraz W, który zostanie wyrobiony już tylko jedną przebitką tego koloru w ręce.

Na marginesie, 5(E) jest możliwe do zrealizowania zawsze, 5(W) położy natomiast bezwzględnie pierwszy wist pikowy – w kolor licytowany przez partnera zresztą (jako atak na komunikację). Ponieważ jednak w kiery grać będzie przede wszystkim zawodnik E, w protokołach tego rozdania spodziewam się licznych wpisów w wysokości 450 punktów dla tej strony. Chyba jednak nie będzie ich więcej aniżeli czterystadwudziestek (na tej samej linii)…

Minimaks teoretyczny: 5 (E!), 11 lew; 450 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (WE);

– 9 (E!);

– 11 (E!);

– 9 (WE);

BA – 10 (E!).

¹ dwukolorówka Wilkosza

² po dwukolorowym otwarciu E, wskazującym na niezrównoważone rozkłady, zalicytowanie kierów na większej wysokości byłoby zbyt ryzykowne (a poza tym byłaby to – systemowo – zapowiedź konstruktywna)

³ do koloru partnera

⁴ piki i kolor młodszy

¹ multi

² po dwukolorowym otwarciu E, wskazującym na niezrównoważone rozkłady, zalicytowanie kierów na większej wysokości byłoby zbyt ryzykowne (a poza tym byłaby to – systemowo – zapowiedź konstruktywna)

³ W wie, że partner ma longera pikowego

Zdecydowana większość par WE uczestniczących w ostatnim w tym roku turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski  powinna w rozdaniu tym bez specjalnych problemów osiągnąć końcówkę w piki. Chyba że po dwukolorowym otwarciu E nieznający umiaru zawodnik S skoczy na 4, zostanie wówczas przez W karnie skontrowany i obłożony bez trzech, za 800 (odda bowiem pika, trzy kiery, karo oraz trefla). Przeciwko 4(E) obrońca S wyjdzie natomiast K [a przeciwko 4(W) – jego partner zaatakuje singlową 7]. Rozgrywający zabije na stole asem, ściągnie K, po czym wyjdzie singlowym K. Powiedzmy, że S nie zdecyduje się na przepuszczenie swoim drugim asem, tylko zabije nim króla i zagra D. Wprawdzie wyrobi w ten sposób wziątkę na W w dziadku, ale też skróci rękę rozgrywającego (choć ten ostatni wcale nie będzie musiał przebijać tej lewy, wolno mu będzie zrzucić w zamian karo). Powiedzmy jednak, że D zostanie przez gracza E przebita, następnie zaś ściągnie on D W, przebije w dziadku czwartą rundę trefli (takie będzie przynajmniej jego postępowanie optymalne) i zagra stamtąd dobrego W. Gdy N przebije go blotką atu, E nadbije w ręce 7, po czym będzie musiał wyjść dobrym treflem i przebić go na stole damą atu. A następnie zagrać K, którego N pobije A. W trzykartowej końcówce broniący ten...

...niezależnie od tego, czy wyjdzie w karo, czy w pika, nie weźmie już (ani on, ani jego partner) ani jednej lewy.

Powyższa rozgrywka – na jedenaście lew – ma też kilka innych wariantów, wszystkie one są jednak na tyle skomplikowane (i pełne pułapek), iż można żywić przekonanie, że nie każdy rozgrywający sprosta jej trudom, niektórzy będą się zatem musieli zadowolić zdobyciem wziątek dziesięciu. Najczęstszym wpisem w turniejowe protokoły będzie więc zapewne 420 dla WE, a nie 450 dla tej strony. Choć tych ostatnich zapisów także powinno być niemało…

Minimaks teoretyczny: 5 (WE), 11 lew; 450 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (WE);

– 8 (WE);

– 7 (NS);

–  11 (WE);

      BA – 9 (WE).

Nasz System:

¹ rewers treflowo-kierowy, 16⁺ PC

² czwarty kolor, przede wszystkim pytanie o zatrzymanie w karach

³ kontra wistowa  

Wspólny Język: