¹ w „nowoczesnym” brydżu wielu posiadaczy tej ręki otworzyłoby z nią licytację, my jednak nadal hołdujemy klasycznym wzorom, według których 11 PC w składzie zrównoważonym to za mało na otwarcie, szczególnie wówczas, gdy miałby nim być przygotowawczy trefl

² konwencja Drury’ego, 10–11 PC z fitem kierowym

³ otwarcie niepodlimitowe, W nie zamyka drogi do końcówki (jedna z wersji konwencji, a jest ich kilka)

⁴ czterokartowy fit kierowy

⁵ w takim razie na pewno trzeba zapowiedzieć dograną w kiery

Na linii WE znajduje się 26 PC i dziewięć kierów, każda para powinna więc osiągnąć w tym rozdaniu końcówkę. Na ogół będą to 4, choć od czasu do czasu znajdą się też zwolennicy „maksowych” 3BA. Przeciwko 4(W) obrońca N wyjdzie bez wątpienia D, a jego partner zabije pierwszą lewę A i najprawdopodobniej odwróci w singlową 10. Aby ograniczyć rozgrywającego do dziesięciu wziątek, gracz N będzie musiał zabić drugą lewę A i posłać karo do przebitki. Jeśli bowiem 10 przepuści i pozwoli rozgrywającemu wziąć lewę na D w dziadku, przeciwnik dostanie szansę na zrobienie cennej nadróbki. W tym celu będzie musiał przebić drugą albo trzecią rundę pików, N posiada bowiem w tym kolorze trzecią damę. Pozwoli to rozgrywającemu pozbyć się na piki dwóch kar z ręki, odda więc on jeszcze tylko jedną lewę w tym ostatnim kolorze. Natomiast zagranie na ekspas D w drugiej albo trzeciej rundzie koloru nie przyniesie rozgrywającemu korzyści – odda on bowiem wówczas D oraz A i zrobi tylko swoje.

Jeśli zaś chodzi o ewentualny kontrakt 3BA, to zostanie on wygrany zawsze, a tylko pierwszy wist w trefle pozbawi rozgrywającego nadróbki.

Minimaks teoretyczny: 4 (WE), 10 lew; 420 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 6 (NS, WE!);

–  8 (WE);

– 10 (WE);

– 6 (NS, WE!);

BA – 9 (WE).

Nasz System:

¹ inwit, 6⁺, dobry kolor

² trzeci kolor, a więc przede wszystkim obawa o kiery (w kontekście ewentualnego kontraktu 3BA)

³ nie jest to wprawdzie pełny stoper kierowy, ale…

Wspólny Język:

¹ naturalne, 5⁺, forsing na jedno okrążenie

² pięć pików 7–9 PC, z 10⁺ PC S zgłosiłby sztuczne, przesądzające dograną 2

³ w oparciu o pełny sześciokart treflowy N dąży do 3BA, jego 3 to też trzeci kolor, mówiący o braku stopera w karach; alternatywą jest zgłoszenie praktycznych 3BA

⁴ S kara solidnie trzyma, zatem zapowiada kontrakt firmowy

Gracze NS mają w tym rozdaniu w zasadzie pełne pokrycie na końcówkę bezatutową: tylko 24 PC, ale pełnego sześciokartowego longera roboczego w treflach, czyli gotowych sześć lew w tym kolorze. Zdecydowana większość grających na tej linii duetów, uczestniczących w lipcowym turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009, nie powinna mieć zatem problemów z wylicytowaniem 3BA. Przeciwko tej grze, ustawionej z ręki S, obrońca W wyjdzie najprawdopodobniej A i będzie kontynuował kierem. Rozgrywający utrzyma się więc W w ręce i wyrobi sobie dziewiątą wziątkę w pikach. A obrońcy wezmą A oraz trzy kiery.

Przeciwko 3BA(N) obrońca E także będzie mógł wyjść w kiera i wtedy gra potoczy się podobnie. Alternatywnie E może zaatakować K, ale też nie zaszkodzi w ten sposób specjalnie przeciwnikom. N będzie bowiem mógł albo K przepuścić, a potem wyrobić sobie dziewiątą wziątkę w pikach (bądź dostać ją w kierach, gdy E po utrzymaniu się K zmieni atak na ten kolor), albo zabić go A i powtórzyć karem – do dziesiątki w ręce. Są też inne warianty obrony, żaden z nich nie pozbawi jednak zawodnika N ani S zawsze mu należnych dziewięciu lew. Zdobycie nadróbkę będzie jednak w zasadzie wykluczone, o ile tylko – rzecz jasna – broniący wyraźnie nie zaśpią.

Minimaks teoretyczny:  4 (WE) z kontrą, 7 lew; 500 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (NS);

– 8 (NS);

– 7 (WE);

– 6 (NS, WE!);

BA – 9 (NS).

¹ 5⁺–4⁺, nadwyżka ponad minimum otwarcia, a zatem przesądzenie dogranej, jako że odpowiedź two-over-one partnera przyrzekła minimum 10–11 PC

² 6 kierów

³ uzgodnienie kierów, cuebid karowy, najczęściej krótkość, modelowość tej karty nieco psuje fakt, że tym singeltonem jest król

⁴ blackwood na kierach

⁵ dwie wartości bez damy atu

⁶ pytanie o boczne króle

⁷ dwa króle

⁸ patrz powyższa analiza

Po powyższej albo zbliżonej do niej sekwencji licytacyjnej N łatwo rozpozna, że partner ma dwukartowy fit kierowy (z fitem trzykartowym N albo uzgodniłby kiery okrążenie wcześniej, albo – gdyby rebidem 3 przygotowywał tzw. sekwencję deskryptywną (opisową) – musiałby teraz skoczyć na 5 bądź zaakcentować taką rękę w inny sposób, zgodny z ustaleniem pary), dwie wartości z pięciu, czyli dwa asy, oraz dwa boczne króle. Przy zgodnym z probabilistyką założeniu, iż kiery dadzą sześć wziątek, N może się doliczyć dwunastu – gdy partner ma albo K i K, albo K i K – bądź nawet trzynastu (pewnych) lew – gdy partner ma K i K. W tym ostatnim wypadku może bowiem policzyć również za lewę swoją D. Trzeba zatem podjąć decyzję o wysokości i mianie końcowego kontraktu. Tym, którzy postanowią zagrać jedynie szlemika, polecam rzecz jasna zapowiedzenie 6BA, aby pokonać szlemikowiczów kierowych. Ewentualnego szlema radziłbym natomiast zapowiedzieć w kiery, być może da się bowiem wtedy wyrobić przebitką/przebitkami dodatkową wziątkę treflową. Z tego właśnie względu szansa zrealizowania wielkiego szlema w kiery powinna być większa niż szansa na wygranie szlema w bez atu.

I tak też jest w autentycznym rozdaniu, przynajmniej teoretycznie rzecz biorąc. Wprawdzie łatwo można w nim wziąć trzynaście lew, impasując D, ograniczenie się do tej szansy nie byłoby jednak rozgrywką prawidłową. Należy połączyć dwie szanse – treflową i pikową. Przy grze w bez atu rozgrywający – w pogoni za trzynastą wziątką – powinien rozpocząć od ściągnięcia A K z góry – może spadnie druga (singlowa) dama w tym kolorze, a potem – w razie potrzeby – zaimpasować K. Sprowadzi się to w końcówce do zagrania na kontrolny pikowo-treflowy przymus przeciwko obrońcy E, ze względu na podział trefli 5–1 będzie już bowiem wówczas wiadomo, że dama tego koloru znajduje się w ręce obrońcy z lewej (zakładam, że rozgrywał będzie zawodnik N).

Podobnie będzie przy grze w kiery. Powiedzmy, że przeciwko 7(N) obrońca E wyjdzie bezpiecznie waletem atu. Rozgrywający powinien ściągnąć A K D, zrzucić ze stołu pika, a potem zgrać A K i przebić w ręce dwa trefle. Pozwoli mu to na wyrobienie dodatkowej wziątki w tym kolorze, a w sumie lewy trzynastej przy rozkładzie trefli 3–3, 4–2 oraz 5–1 z singlową damą (sama szansa treflowa jest ogromna, wynosi bowiem 86,5%). Gdyby trefla wyrobić się nie udało, rozgrywającemu pozostanie w zanadrzu impas K, a w rozdaniu autentycznym  – kontrolny przymus treflowo-pikowy przeciwko obrońcy E. Łączna szansa na wygranie szlema kierowego – przy założeniu, że atuty są rozłożone 3–2 – wynosi zatem ponad 93%, a szansa bezwzględna – uwzględniająca w sobie konieczność podziału atutów 68% – ponad 63%.

To teoria – praktyka jest bowiem inna, czyli smutna. Otóż wszystkie szlemy kierowe, a także bezatutowe, które będą rozgrywane prawidłowo, tzn. na największą szansę – zostaną przegrane, zawodnik E ma bowiem piątą D, a K znajduje się w ręce jego partnera, czyli leży za impasem. Trzynaście lew – w kiery czy w bez atu – wezmą tylko ci rozgrywający, którzy zrezygnują z rozgrywki optymalnej na rzecz zwykłego impasu damy trefl. Manewr ten byłby zagraniem prawidłowym jedynie wówczas, gdyby rozgrywającemu udało się rozliczyć, iż E miał pierwotnie pięć, a jego partner – tylko jednego trefla. A to nie będzie możliwe, jako że z wielu względów – także komunikacyjnych, rozgrywkę trzeba będzie rozpocząć od trefli, tzn. wykorzystać związaną z tym kolorem szansę w pierwszej kolejności (także przy grze w bez atu). A szansę pikową w naturalny sposób zachować na koniec gry.

W związku z powyższym w pełni uzasadnione będzie określenie tego rozdania jako niesprawiedliwego.

I jeszcze uwaga końcowa. Przy grze w bez atu, kiedy nie ma możliwości przebijania trefli, istnieje jeszcze rozgrywka alternatywna, o szansie porównywalnej z szansą przedstawionej wyżej podstawowej rozgrywki bezatutowej. Można mianowicie zgrać A oraz A, a potem ściągnąć wszystkie kiery i kara, aby w końcówce ustawić hipotetyczny przymus przeciwko posiadaczowi D i K (a ponadto wykorzystać szansę spadnięcia singlowego K oraz co najwyżej drugiej D). Powiedzmy zatem, że przeciwko 7BA(N) E wyszedłby W. Rozgrywający wziąłby pierwszą lewę A w ręce, a następnie ściągnąłby A oraz – niekoniecznie, ale na wszelki wypadek – A, a potem zgrałby K, pozostałe kiery oraz A D. Powiedzmy, iż broniący zrzuciłby do kierów kara (aby nie pozwolić przeciwnikowi na uzyskanie informacji o rozkładzie kolorów czarnych, jako że to – jak już wspomniałem – mogłoby go skłonić do zmiany planu, tj. zaimpasowania w końcówce D). A ze stołu N wyrzucałby piki. Po zgraniu wszystkich kierów końcówka wyglądałaby następująco:

W tym momencie N znałby rozkład kierów: 3(W)–2(E), oraz kar: 4(W)–5(E). Teraz rozgrywający ściągnąłby A D, zmuszając E do rozstania się z dwoma treflami, a jego partnera – z dwoma pikami. W końcówce dwukartowej…

rozgrywający znałby dokładny rozkład kolorów czerwonych oraz wiedziałby, iż E posiadał co najmniej trzy trefle i co najmniej jednego pika, a W – co najmniej jednego trefla i co najmniej trzy piki. Nadal jednak nie miałby dostatecznie mocnych przesłanek co do ewentualnego rozkładu trefli, aby w końcówce tej zamiast na planowany przymus zagrać na impas damy treflowej.

Minimaks teoretyczny:  7 BA(NS),  13 lew; 1520 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 11 (NS);

– 9 (NS);

– 13 (NS);

– 11 (NS);

BA – 13 (NS).

¹ otwarcie wielce wątpliwe ze względu na ccD W sec, czyli w zasadzie tylko dziesięć miltonów

² kontra wywoławcza

³ zapowiedź z bilansu, zgodnie z teorią i klasycznymi wymogami konieczny jest na nią co najmniej sześciokart w kierach, partner może mieć bowiem kontrę objaśniającą z tylko dublem (a bardzo rzadko i singlem, choć nie jest to polecane) w kierach

albo:

¹ polecam tę właśnie zapowiedź, choć zdaję sobie sprawę z faktu, że będzie to raczej głos wołającego na puszczy

W każdym razie końcówkę w kiery powinna tu zagrać w zasadzie każda para NS uczestnicząca w lipcowym turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009. Na tej linii znajduje się bowiem 24 PC oraz aż dziesięć, łatwo uzgadnialnych, kierów. Przeciwko temu kontraktowi gracz W wyjdzie najprawdopodobniej K, nie wpłynie jednak tym w żaden sposób na końcowy rezultat rozdania; tak czy owak, rozgrywający będzie bowiem musiał oddać dwie lewy: treflową oraz karową – na zaimpasową damę.

Gwoli ścisłości, na NS wychodzą też firmowe 3BA, a jedynie pierwszy wist pikowy – tyle tylko, że z obu rąk oczywisty – pozbawi rozgrywającego dziesiątej wziątki.

Minimaks teoretyczny:  5 (NS), 11 lew;  650 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 6 (NS, WE!);

– 11 (NS);

– 11 (NS);

– 7 (WE);

BA – 9 (NS).

¹ obowiązkowa kontra wznawiająca

² pas – mimo 9 PC, a to ze względu na tylko trzykartowy fit kierowy

³ przepych ze względu na układ 5–4 oraz singla w kolorze, w który najprawdopodobniej chcą grać przeciwnicy

Zawodnik E ma modelową rękę, aby ożywić licytację na pozycji re-open: około 10 PC oraz – przede wszystkim – układ 4–4 z pikami. N jednak nie odpuści – po 3 W zgłosi 3, ma bowiem skład 5–4 z solidnymi kierami, a ponadto singla w treflach. Na większości stołów tegomiesięcznego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009 ostatecznym kontraktem będą zatem 3(N). Rozgrywka i wist będą bezproblemowe – N musi oddać pika trefla i dwa kara, łatwo zrobi zatem swoje.

Na marginesie, już 3 strony WE można było skontrować i łatwo położyć bez dwóch, za 300; dałoby to stronie NS wynik zbliżony do maksymalnego. Nie było to jednak łatwe, nawet gdyby bowiem N po 3 spasował, a jego partner zapowiedział – na pewno – kontrę, otwierającemu trudno byłoby ją odpasować. Kontra partnera nie byłaby przecież stricte karna, przecież przedtem uzgodnił on kiery [i wskazał stosunkowo niedużą siłę 6–9(10) PC].

Minimaks teoretyczny: 3 (NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

–  7 (WE);

– 6 (NS, WE!);

– 9 (NS);

– 8 (NS);

BA – 7 (NS).

¹ na trzeciej ręce jest to otwarcie najbardziej taktycznie uzasadnione, tym wszakże graczom, których wystraszą niekorzystnie założenia, pozostanie otworzyć słabymi 2 albo 2 multi (bądź nawet prostym pikiem)

² z czterokartowym fitem i prawie otwarciem E ma prawo podnieść otwarcie partnera do szczebla końcówki, tym bardziej że zostało on zgłoszone w założeniach niekorzystnych

albo:

¹ na trzeciej ręce jest to otwarcie najbardziej taktycznie uzasadnione, tym wszakże graczom, których wystraszą niekorzystnie założenia, pozostanie otworzyć słabymi 2 albo 2 multi (bądź nawet prostym pikiem)

² z czterokartowym fitem i prawie otwarciem E ma prawo podnieść otwarcie partnera do szczebla końcówki, tym bardziej że zostało on zgłoszone w założeniach niekorzystnych

³ zapowiedź wielce wątpliwa, choć akurat celna

Również w tej końcówce – pikowej powinna znaleźć się duża większość par WE. Mimo bowiem iż na tej linii jest tylko 19 PC, ma ona też łatwy do uzgodnienia dziesięciokartowy kolor pikowy. A przecież, kto ma piki, ten ma władzę! Zrealizowanie końcówki w piki też nie będzie trudne – W nie ma do oddania niczego ponad kiera, karo i A. Nie ma też mowy o nadróbce, rozgrywka powinna więc sprowadzić się do pokazania przeciwnikom kart (po pociągnięciu asa atu z góry).

Strona NS ma tu granicznie opłacalną obronę pięcioma karami, z kontrą bez trzech, za 500 (do oddania pik, dwa kiery oraz dwa trefle), w trakcie licytacji trudno jednak będzie ją z którejkolwiek z rąk dostrzec. S nie zobaczy jej na pewno, N może natomiast co najwyżej policzyć, że gdy zastanie jedną lewę u partnera, to na 5 wpadnie opłacalnie (sam ma bowiem w ręce siedem lew: sześć karowych oraz treflową). Nie będzie miał jednak żadnej gwarancji, a nawet dużej pewności, że przeciwnikom te popartyjne 4 wychodzą. Raczej nie zaryzykuje więc takiej akcji; byłaby ona bowiem bardziej szczęśliwa aniżeli racjonalnie wydedukowana.

Minimaks teoretyczny: 5 (NS) z kontrą, 8 lew; 500 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (NS);

– 8 (NS);

– 7 (NS);

– 10 (WE);

BA – 6 (NS, WE!).

¹ transfer na kara

² beznadwyżkowe przyjęcie transferu partnera: wprawdzie znakomity fit w karach, ale też zupełne minimum otwarcia (oczywiście jednak, gdyby K był asem, należałoby zgłosić nadwyżkowy rebid 3, 3BA byłyby bowiem wówczas o krok)

³ krótkość treflowa

⁴ patrz niżej

Na swoją ostatnią zapowiedź gracz N powinien też mieć minimum 8⁺–9 PC, istnieje zatem spora szansa na to, iż – nawet przy tylko jednym zatrzymaniu treflowym – na NS będzie dziewięć lew z góry (na bez atu), a może nawet uda się wyrwać nadróbkę. Z drugiej strony, przy pewnych wartościach w ręce N końcówka w kara może być lepszym/pewniejszym kontraktem. Sądzę wszakże, iż w turnieju na maksy większość zawodników S spasuje na 3BA, licząc nie tylko na zrobienie gry, ale też na ewentualną nadróbkę. I będą mieli rację, jako że na kontrakt ten rzeczywiście jest dziewięć – ale też tylko dziewięć! – lew z góry (chyba że W nie wyjdzie w trefla, ale dlaczego miałby tak postąpić?). Natomiast 5 jest pewne tylko wówczas, gdy rozgrywa je N. Powiedzmy, że E zaatakuje wówczas w trefla. Rozgrywający zabije na stole (tu: ręce S) A, zrzucając z ręki blotkę pikową, przebije w ręce trefla, ściągnie D oraz A i wyjdzie ze stołu w małego pika. W nie będzie mógł wskoczyć asem, więc lewę tę weźmie D w ręce rozgrywającego, a E, rzecz jasna, odblokuje się W. Teraz jednak N powtórzy pikiem, tzn. zagra 9 wkoło. Obrońca W weźmie tę lewę na 10, następnie jednak, w końcówce…

…będzie musiał wyjść w kiera, każdym swoim innym zagraniem od razu bowiem podarowałby przeciwnikowi dodatkową wziątkę. N dołoży wówczas jednak z ręki blotkę – lewę tę weźmie zatem gracz E na D, i to z kolei on nie będzie dysponował bezpiecznym odejściem – będzie musiał wyjść spod K (wówczas rozgrywający wstawi ze stołu W) albo w trefla – pod podwójny renons. Jeżeli zatem tylko na zagraną przez E blotkę kierową zawodnik N wstawi ze stołu W, nie odda już żadnej lewy i końcówkę karową zrealizuje.

Z powyższych rozważań jasno wynika, że kontrakt 5(S) położy – tylko i wyłącznie – wist kierowy. Rozgrywający dołoży wprawdzie wówczas ze stołu blotkę, ale kiedy W ponownie dostanie się do ręki – na 10 – powtórzy kierem, zwalniając swojego partnera od wpustki.

A więc, jak to nie od dzisiaj wiadomo: przede wszystkim trzy bez…  

Minimaks teoretyczny: 6 (WE) z kontrą, 10 lew; 500 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (WE);

– 11 (N!);

– 7 (WE);

– 8 (NS);

BA – 9 (NS).

Standardowa końcówka, znajdą się w niej w zasadzie wszystkie duety WE uczestniczące w lipcowym turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009. Niestety, ze względu na niekorzystny – i niestatystyczny! – układ atutów kontrakty te będą przegrywane bez jednej. Oprócz dwóch asów w kolorach młodszych rozgrywający będą bowiem musieli oddać dwie lewy atutowe – na W i K, położone za układem impasowym A D. Cóż, jak to również od dawna wiadomo, na układy nie ma rady! W protokołach tego rozdania będzie więc widniał długi sznurek pięćdziesiątek po stronie NS.

 Minimaks teoretyczny: 3 (WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (NS);

– 9 (WE);

– 8 (WE);

– 9 (WE);

BA – 8 (W!).

¹ powiedzmy, że jest to kontra dwukolorowa: 5/–4⁺/ albo 5–4⁺ w starszych (możliwe są tu też liczne inne rozwiązania konwencyjne, które Państwu w przeszłości proponowałem; to jest jednak jednym z najpopularniejszych)

² naturalne

³ do koloru partnera, czyli wywołanie jego koloru starszego

⁴ nadal kontra wywoławcza

To tylko jedna z bardzo wielu możliwych w tym rozdaniu sekwencji, które zależą przede wszystkim od tego, na jakie konwencyjne działanie zdecyduje się zawodnik S. A że w korzystnych założeniach z układem 5–5 musi podjąć walkę, to nie ulega żadnej wątpliwości. Jego partner – pewny dobrego sfitowania co najmniej jednego koloru starszego – włączy się wówczas do walki i NS, mimo posiadania łącznie tylko 16 PC, będą toczyć równoprawną licytację do wysokości trzech! Oto potęga układu i potrafiących go w miarę bezpieczny sposób ujawnić rozwiązań konwencyjnych!

Cóż bowiem pozostanie do dyspozycji dużo silniejszej honorowo stronie WE? Otóż najwyższy kontrakt, jaki jej wychodzi, to 3. A – jak już wspomniałem – strona NS powinna (a przynajmniej będzie miała szansę)  przelicytować je wykładanymi trzema kierami. Co więcej, aby wziąć dziewięć lew, grając w ten kolor, rozgrywający nie będzie nawet musiał impasować damy atu.

Gracze WE staną wówczas przed przykrą alternatywą: albo pozwolą przeciwnikom grać (i wygrać) 3, może nawet z kontrą, albo przelicytują je w istocie obronnymi czterema karami – i wpadną bez jednej (na pewno bez kontry), będą bowiem musieli oddać dwa piki, kiera i trefla. Tak czy owak – mimo ogromnej przewagi siły honorowej – powinni oddać zapis przeciwnikom. Przynajmniej tym odważnym, ale też dobrze obeznanym z brydżową taktyką – którzy zdecydują się na podjęcie w tym rozdaniu walki.

Minimaks teoretyczny: 3 (NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (NS);

– 9 (WE);

– 9 (NS);

– 7 (WE);

BA – 6 (NS, WE!).

albo:

albo:

¹ kontra negatywna

Warto będzie otworzyć w tym rozdaniu z ręką W 1BA, pozwoli to bowiem na pewno ustawić finalny kontrakt 4 z silniejszej ręki W. Zresztą zarówno siła, układ, jak i rozkład honorów w pełni uzasadniają to odejście od ortodoksji, jaką byłoby tu otwarcie 1. 4(W) są bowiem możliwe do wygrania. Powiedzmy, że gracz N wyjdzie przeciwko tej grze w blotkę atu (lub w karo), a rozgrywający weźmie ją D w ręce. Przed powtórnym zagraniem w piki W musi przygotować się do wyrabienia trefli, najlepiej ściągając asa i kontynuując blotką tego koloru. N wskoczy wówczas K, po czym zagra A i pikiem. Teraz wystarczy ściągnąć D oraz A (z ręki – kier) i przebić w ręce trefla. Na dziesięć wziątek rozgrywającego złożą się wówczas cztery piki, trzy kara oraz trzy trefle. Proszę zwrócić uwagę, iż gdyby gracz W nie przygotował wyrabiania trefli, tylko w drugiej rundzie powtórzył atutem, to N położyłby grę, gdyż zabiłby tę lewę A i zagrał trzeci raz w atu (S zrzuciłby wówczas kiera). A potem odblokował się K do asa (!), zarówno wówczas, gdy przeciwnik ściągnąłby wcześniej dziadkowego A, jak i wtedy, gdyby tego nie dokonał. Gwoli ścisłości, aby nie zmarnować lew na K D, rozgrywający musiałby ściągnąć wcześniej A (po ataku atutowym, powtórzeniu przez W pikiem i zagraniu przez e-N-a w atu po raz trzeci). Następnie nastąpiłoby – spóźnione! – zagranie A (N odblokowałby się K!), a potem trefla do damy, przebicie trefla w ręce, ściągnięcie K D, przebicie kara w dziadku i … to byłaby dziesiąta i ostatnia wziątka rozgrywającego. Proszę sprawdzić, że wszystkie inne warianty poczynań gracza W, przy założeniu, że w drugiej lewie nie zagra on w trefle (albo A, a potem A) – prowadzą do wpadki. Pod jeszcze jednym, wspomnianym już warunkiem, że potem obrońca N wyrzuci do A króla. Oczywiście, zdaję sobie sprawę z tego, że w grze praktycznej nie będzie to wcale łatwe, a w istocie – nawet bardzo trudne…

Natomiast tam, gdzie W rozpocznie ortodoksyjnie od 1 – N wejdzie 1. Niektórzy gracze E ujawnią wtedy cztery piki (albo w ogóle – piki) kontrą, więc końcówka pikowa zostanie ustawiona z dużo lepszej ręki W. Tam jednak, gdzie E będzie musiał odpowiedzieć 1, to on stanie się rozgrywającym finalnego kontraktu. I pierwszy wist kierowy bezwzględnie go położy – będzie bowiem musiał oddać dwie wziątki w tym kolorze, a ponadto trefla i asa atu. W przeciwieństwie do swojego partnera – gdyby to on był został rozgrywającym końcówki pikowej – nie będzie więc miał najmniejszych nawet szans na sukces.

Minimaks teoretyczny: 4 (W!), 10 lew; 620 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (W!);

– 7 (WE);

– 7 (NS);

– 10 (W!);

BA – 7 (W!).

¹ spora siła, ale układ zrównoważony, wejście 2 – do tego z tak słabym kolorem – byłoby więc antyzdroworozsądkowe

Zdecydowana większość, a w zasadzie prawie wszystkie duety WE uczestniczące w lipcowym turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009 zagrają w tym rozdaniu niewysoki kontrakt 1BA. Po prostu takie właśnie otwarcie zawodnika W rozpocznie i zarazem zakończy licytację. Najprawdopodobniej przeciwko temu  kontraktowi N zaatakuje blotką kierową. Mimo teoretycznej straty lewy będzie to jednak dobry początek obrony, potem bowiem broniący łatwo wyrobią sobie do końca ten kolor i skompletują sześć wziątek (trzy kierowe, karową, treflową i pikową oraz – w zależności od rozwoju wydarzeń – albo drugiego pika, albo jeszcze jednego trefla). Rozgrywający powinien zatem zrobić tylko swoje; najczęstszym wpisem w turniejowy protokół będzie więc 90 dla WE.

Proszę zwrócić uwagę na fakt – a może należałoby to określić jedynie jako ciekawostkę – iż kontrakt 1BA (E) mógłby zostać obłożony bez względu na dalsze poczynania rozgrywającego, choć wyłącznie po ataku kierowym i odwrocie ze strony obrońcy N (pierwszy wist: 10, W z dziadka, D od e-N-a) 6 – spod drugiego króla (!?). A więc jednak – to wyłącznie ciekawostka!

Minimaks teoretyczny:  1 BA(W!), 7 lew albo 2 (WE), 8 lew; 90 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (WE);

– 8 (WE);

– 7 (S!);

– 7 (NS);

BA – 7 (W!).

¹ 4⁺, 7–10 PC, jako że 1 byłoby tu sztucznym negatem

² W – ze swoimi znikomymi wartościami nie będzie chyba wywoływał wilka z lasu

Tak właśnie może się potoczyć – i skończyć! – licytacja na wielu stołach lipcowego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009. I trudno będzie cokolwiek jej zarzucić, mimo że chyba wszyscy zawodnicy N łatwo zrobią nielicytowaną końcówkę. Cóż, S ma przecież zupełne minimum kontry wywoławczej, a jego partner – 10 PC i cztery kiery w składzie 4333. Zresztą gdyby nawet ten ostatni uznał swą kartę za wartą bilansowych 2, jego partner i tak na tę zapowiedź by spasował. W tej sytuacji 2 e-N-a wymagałaby jednak w zasadzie pięciu kierów, a może też choćby lekko układowej ręki, jego aktualna odpowiedź 1, przyrzekająca przecież 7–10 PC, była jak najbardziej prawidłowa.

Rozkłady są jednak dla strony NS bardzo korzystne: kiery dzielą się 3–2, a A oraz D znajdują się tam, gdzie trzeba. Gracz N odda zatem jedynie trefla, karo oraz pika, skompletuje więc dziesięć wziątek. A najczęstszym wpisem w protokół będzie 170 punktów dla NS.

Minimaks teoretyczny: 4 (NS), 10 lew; 620 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 6 (NS, WE!);

– 9 (NS);

– 10 (NS);

– 7 (NS);

BA – 7 (NS).

¹ tylko 7 PC, ale układ 6–4 i jako takie piki, stąd pełne prawo, by wejść 1; z kolei na ewentualny skok na 2 (słabe) piki E są za słabe, szczególnie po partii

² kontra sputnik

³ dobra karta, wskazanie siły

⁴ można ewentualnie powtórzyć kara, tak dobra piątka to jak sześciokart

⁵ 6, słaba, ale układowa ręka

Licytacja dwustronna piki przeciwko karom zazwyczaj kończy się zwycięstwem najstarszego koloru w talii, a przynajmniej utrzymaniem się przy grze strony go posiadającej. Tak powinno być i w tym wypadku: E wskaże słabą honorowo, ale układową kartę na sześciu pikach, więc jego partner – z odzywką i dublem pikowym – przelicytuje później trzema pikami 3 e-S-a, które ten ostatni, po otwarciu partnera 1 – będzie musiał zgłosić. Zapewne nie stanie się tak jednak przy każdym stole lipcowego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009, od czasu do czasu bowiem strona NS w kontrakcie 3 się utrzyma. Zostanie on obłożony bez jednej (do oddania dwa trefle i trzy kiery), ale przedtem nikt go raczej nie skontruje, będzie to zatem dobry interes dla strony NS (bez jednej bez kontry, za 100). Na linii przeciwnej są bowiem do bezproblemowego wygrania 3. Wprawdzie rozgrywający będzie musiał oddać aż trzy wziątki atutowe, ale ponadto przeciwnicy wezmą jeszcze tylko jedną lewę karową. Stąd najprawdopodobniej najczęstszym wpisem w protokół będzie 140 punktów dla WE, zapis ten wszakże zapewni tej stronie bardzo przyzwoitą notę turniejową.

Na WE wygra się też kontrakt 3, za 110. Wprawdzie do pewnego oddania są wówczas jedynie karo i dwa piki, rozgrywający nie zdoła wszakże przebić wszystkich swoich przegrywających, a jeżeli już, to za cenę wyrobienia broniącym wziątki atutowej – na 10 w ręce N.

Minimaks teoretyczny:  3 (WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (WE);

– 8 (NS);

– 8 (E!);

– 9 (WE);

BA – 6 (NS, WE!).

Nasz System:

¹ inwit na 6⁺, wprawdzie W ma tylko 15 PC, ale rebid 2 w najmniejszym nawet stopniu nie oddałby ogromnego potencjału jego karty

² znów tylko 6 PC, ale D to wartość doprawdy bezcenna, prawie na pewno zamyka ona bowiem partnerowy sześciokart, a położony za wejściem 1 król tego koloru to zarówno pewna lewa, jak i zatrzymanie; ponadto E może się spodziewać, że na swój inwitujący skok na 3 – ze stosunkowo dobrymi treflami – partner powinien mieć dobre wartości w kolorach bocznych

Wspólny Język:

¹ 5⁺, 15⁺ PC, forsing na jedno okrążenie (skok na 3 wskazałby silnego trefla na bardzo dobrym kolorze)

² kontra wywoławcza, nadwyżka, W jest zbyt silny (jeśli chodzi o potencjał wygrywający ręki), by po prostu powtórzyć 3; wprawdzie ma tylko 15 PC, ale dobry kolor treflowy oraz znakomite boczne wartości  – asy

³ jak w sekwencji według Naszego Systemu, E powinien docenić swoje znakomite wartości: prawdopodobnie zamykająca partnerowy sześciokart (jeśli W ma tylko pięć trefli, musi posiadać wyższą nadwyżkę siły) D oraz położonego za wejściem K

Zdaję sobie dobrze sprawę z tego, że w obu proponowanych przeze mnie sekwencjach dużo jest tzw. myślenia życzeniowego, w końcu na WE znajduje się tylko 21 PC. Z drugiej strony, ręce te są warte dużo więcej, niż wskazują na to wyliczone wyżej punkt, i dobrzy gracze powinni potrafić  to rozpoznać i docenić. Spełniają one bowiem znakomicie wszelkie wymogi stawiane podlimitowym kontraktom 3BA (a dokładnie mówiąc – jednemu z dwóch zasadniczych typów takich kontraktów), zawierają bowiem pełnego sześciokartowego longera roboczego (w treflach), a w pozostałych kolorach trzy szybkie lewy: dwa asy oraz dobrze położonego K. Mimo zatem tylko 21 PC kontrakt 3BA jest na linii WE absolutnie wykładany i jestem pewien, że niejedna para osiągnie go, i to w sposób racjonalny, wyrozumowany, a nie metodą zarzutki i liczenia na fortunny traf. Powtarzam bowiem, dobrzy gracze będą w stanie rozpoznać i docenić, iż posiadane przez nich dwadzieścia jeden miltonów to prawdziwe skarby. A wszystko, co pozostanie wówczas ewentualnie stronie przeciwnej, to zapowiedzieć obronne 4 i przegrać je z kontrą bez dwóch, za 300, ale przecież opłacalnie. Za zrealizowane lekko 3BA gracze WE zapiszą sobie przecież o sto punktów i wiele procent wyniku maksymalnego więcej.

Minimaks teoretyczny: 4 (NS) z kontrą, 8 lew; 300 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (WE);

–  8 (NS);

– 8 (WE);

– 8 (WE);

BA –  9 (WE).

Nasz System:

¹ zasadniczo 6 (rzadko tylko pięć kart w tym kolorze), karta niezbyt odpowiednia do gry w bez atu

² obowiązkowa kontra wznawiająca, przede wszystkim możliwość gry w oba kolory starsze

³ z fitem treflowym trzeba koniecznie podnieść kolor partnera

⁴ partner ma najprawdopodobniej cztery kiery, stąd atakująco-obronny (raczej obronny) przepych zawodnika W w 3

Wspólny Język:

¹ precision

² pytanie

³ 6⁺, bez starszych czwórek

⁴ kontra wznawiająca, może nie obowiązkowa ale mocno wskazana (także ze względu na korzystne dla strony WE założenia)

Gracze WE muszą tu koniecznie włączyć się do walki, inaczej zostaną raczej ograni. 3 są bowiem na linii NS możliwe do zrealizowania, chyba że zawodnik S rozpocznie rozgrywkę koloru atutowego od ściągnięcia króla, a potem wykona impas przeciwko damie bądź waletowi. Ponadto rozgrywający będzie bowiem musiał oddać pika, kiera i (raczej) dwa kara (również ze względu na ograniczoną liczbę dojść do stołu).

Na linii WE można natomiast zrealizować kontrakt 2. Wprawdzie wymaga to pociągnięcia asa atu z góry (ponadto trzeba bowiem oddać dwa trefle, karo oraz pika), na ogół jednak rozgrywający ten kontrakt dostanie szanse wczesnego zlokalizowania A oraz K w ręce N [np. gdy gracz ten zaatakuje przeciwko 2(W) A i blotką tego koloru, a jego partner po utrzymaniu się K, bojąc się zagrać w piki, wyjdzie w karo]. Będzie wówczas wiedział, iż K znajduje się u otwierającego licytację zawodnika S, z pewnością pociągnie więc A z góry (i odda tylko jedną wziątkę atutową, a skompletuje lew osiem).

Generalnie jednak należy spodziewać się w tym rozdaniu sporej rozmaitości wyników, jako że – jak już wspomniałem – kontrakty 3(N) mogą być tak wygrywane, jak i przegrywane, a gry kierowe strony przeciwnej kończyć się zdobyciem ośmiu albo – rzadziej – siedmiu wziątek. Niektóre kontrakty 3(WE) mogą też zostać skontrowane, co pozwoli przeciwnikom zapisać sobie 100, a od czasu do czasu nawet 300 punktów. Protokoły rozdania wypełnią zatem niewysokie wpisy na obu liniach, a każda z par, która przyjmie zapis na swoją stronę, powinna czuć się przynajmniej z lekka usatysfakcjonowana (jeśli już nie wykorzystaniem do maksimum możliwości, jakie otwierały się przed nią w tym rozdaniu, to przynajmniej notą powyżej średniej).

Minimaks teoretyczny: 3 (WE) z kontrą, 8 lew; 100 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (NS);

– 7 (WE);

– 8 (WE);

– 7 (NS);

BA – 8 (N!).

Nasz System:

¹ tylko 4 PC, ale sześć dobrych kierów w ofensywnym składzie 6331; stąd bilansowe 2 właśnie

Wspólny Język:

¹ precision

² zapowiedź wątpliwa, dużo lepszą są tu 3

³ na licytację na szczeblu trzech trochę za mało

⁴ wtórna kontra wywoławcza

⁵ po dwóch kontrach partnera S wart jest zapowiedzenia dogranej

albo:

¹ precision

² na licytację na szczeblu trzech trochę za mało

³ wtórna kontra wywoławcza

⁴ po dwóch kontrach partnera S wart jest zapowiedzenia dogranej

Ta końcówka – w kiery – będzie również bardzo często grywana. Wprawdzie na NS znajduje się jedynie 21 PC, ale bilans kolorowy tej strony wyraźnie wzmacnia fakt obecności tamże dziewięciokartowego kierowego koloru uzgodnionego oraz pewne wyłączenie w treflach. WE nie ustrzegą się bowiem w żaden sposób od zalicytowania i uzgodnienia tego ostatniego koloru.

Przeciwko 4(S) gracz W zaatakuje na pewno D i – on albo jego partner – będzie kontynuował tym kolorem. Rozgrywający przebije drugą rundę trefli i wykona udany impas przeciwko królowi atu. A potem wyrobi sobie fortę karową i wykona udany impas przeciwko K. Możliwe są też inne (nawet jeżeli mniej szansowne) warianty zwycięskiej (tj. na jedenaście lew) rozgrywki. Otóż S może nawet – po wyeliminowaniu trefli i kierów – zrobić impas damą pik, ściągnąć asa w tym kolorze i odejść pikiem – a potem na wymuszone na obrońcy E zagranie w karo dołożyć z ręki blotkę (a nie waleta). Najczęstszym wpisem w protokół w tym rozdaniu powinno być zatem 450 punktów dla NS (a potem 200 dla tej strony – za częściówki kierowe, lew jedenaście).

Minimaks teoretyczny: 5 (NS), 11 lew; 450 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (WE);

– 11 (NS);

– 11 (NS);

– 8 (NS);

BA – 7 (W!).

Nasz System:

¹ rewers, 5⁺–4, co najmniej ładne 16 PC

² karta dobra do bez atu (jest wprawdzie fit treflowy, ale też układ 4333)

³ skoro partner ma rękę dobrą do bez atu, S podnosi do końcówki w ten kolor (alternatywą – acz wielce informacyjną dla przeciwników, i nie tylko z tego powodu wątpliwą – jest wskazanie zatrzymania karowego, a jednocześnie obawy o piki zapowiedzią 3)

albo:

¹ rewers, 5⁺–4, co najmniej ładne 16 PC

² fit treflowy, nieforsujące (karta graniczna)

³ z ofensywnym układem 6–4 S raczej nie pasuje na ostatnią zapowiedź partnera, tylko wskazuje zatrzymanie karowe, a tym samym obawę o piki

⁴ cóż, z układem 4333 i K 10 x e-N-owi nie pozostaje nic innego, jak zgłosić 3BA

Wspólny Język:

¹ 5⁺, 15⁺ PC, forsing na jedno okrążenie

² ręka dobra do bez atu

³ skoro tak, to S zapowiada 3BA

albo:

¹ 5⁺, 15⁺ PC, forsing na jedno okrążenie

² fit treflowy

³ zatrzymanie karowe, obawa o piki

⁴ zatrzymanie w pikach

Na linii NS znajduje się 24 PC, ale też w zasadzie pełny longer roboczy w treflach, rozłożony 6–4, oraz zatrzymania we wszystkich pozostałych kolorach, większość grających na niej par zapowie więc firmowe 3BA. I wszystko byłoby w porządku, nawet po najgroźniejszym dla rozgrywającego ataku pikowym albo karowym (a nawet – na impasie przeciwko D w ręce E – można byłoby zrobić dwie nadróbki), gdyby nie najgorszy z możliwych rozkład trefli – D x x u W, czyli za asem z królem – o szansie wystąpienia 11%. Ale tak właśnie skonstruowane jest to rozdanie, dlatego pierwszy wist pikowy albo karowy kontrakt firmowy w nim obłoży. Rozgrywający będzie bowiem musiał wówczas oddać D oraz albo cztery piki i A (bez dwóch; chyba że zrezygnuje z fort treflowych i złapie D oraz zagra do K, zdobędzie wówczas pika, dwa trefle, cztery kiery i karo, wpadnie zatem tylko bez jednej), albo trzy kara i A (pewne bez jednej). Na pocieszenie pozostanie mu konstatacja, że także na alternatywną końcówkę w trefle musiałby leżeć.

Minimaks teoretyczny: 4 (NS), 10 lew; 130 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (NS);

– 8 (WE);

– 8 (NS);

– 8 (WE);

BA – 8 (NS).

Nasz System:

¹ karta graniczna, ale 4 PC w układzie 5431 w zasadzie upoważniają do odpowiedzi one-over-one, szczególnie przed partią (chociażby po to, aby być może wybić przeciwników z wysokiej gry, jeśli to oni mają w tym rozdaniu kartę)

² naturalne

³ blackwood na treflach

⁴ tu: jedna wartość

albo:

¹ skoro karta W karta graniczna, to niejeden jej posiadacz może też na otwarcie partnera spasować

² na szczęście dla strony WE gracz N – z pikami – nie będzie mógł spasować

³ duża karta karowo-treflowa, kontra z singlem kier nie byłaby dobrym pomysłem

⁴ piąty K x x x x i singelton w karach pozwalają na zgłoszenie końcówki, gracza W nie stać jednak na zrobienie silniejszego ruchu (jakim byłoby tutaj zgłoszenie koloru przeciwnika 3)

⁵ w tym wypadku gracz E nie dołoży szlemika, wie bowiem, że oddaje A, musi też liczyć się z ewentualnością oddania lewy atutowej

Wspólny Język:

¹ naturalne, silny trefl na karach; nie ma sensu, aby w licytacji dwustronnej był to sztuczny forsing do końcówki, E może bowiem zgłosić kolor przeciwnika

² karta graniczna, jeśli W zdecyduje się na zgłoszenie naturalnych 3, jego partner zapowie kolor przeciwnika 3, a negatywne 4 W podniesie do 5

albo:

¹ kolor przeciwnika, forsing na jedno okrążenie

² naturalne

³ bardzo silny inwit

⁴ rzecz jasna, ta karta – piąty K oraz boczny singelton – w pełni upoważnia jej posiadacza do przyjęcia (silnego) inwitu partnera

Większość par WE powinna w rozdaniu tym dojść do końcówki w trefle, tym bardziej że po pikowym wejściu e-N-a E będzie pewien, iż K jest w impasie. Niektóre osiągną nawet szlemika w trefle – choć raczej metodą zarzutki aniżeli naukowej wymiany informacji. Wzięcie w trefle lew dwunastu nie będzie specjalnie trudne, wystarczy nie oddać lewy atutowej. Rozgrywkę trefli trzeba rzecz jasna rozpocząć od ściągnięcia króla, potem wskazane będzie wykonanie impasu dziesiątką w ręce E. Powiedzmy, że przeciwko 5/6(E) obrońca S zawistuje w partnerowe piki. Rozgrywający weźmie pierwszą lewę w ręce, po czym trzy razy zaatutuje, w drugiej rundzie trefli impasując e-N-owi waleta, a potem zgra A K i dwoma przebitkami w dziadku wyrobi sobie dwie forty karowe w ręce. Na końcu odda więc tylko kiera. A weźmie: sześć lew atutowych (cztery w ręce E i dwie karowe przebitki na stole), dwa piki, dwa honory karowe oraz dwie forty w tym ostatnim kolorze). Nawet gdy nie będzie licytowany szlemik (jak stanie się najczęściej) rozgrywający zapisze sobie 620 punktów i pobije wszystkich tych, którzy postawią na „maksowe” 3BA, na który to kontrakt nie będzie można wziąć nadróbki.

Minimaks teoretyczny: 6 (WE), 12 lew; 920 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 12 (WE);

– 10 (WE);

– 7 (WE);

–  7 (WE);

BA – 9 (WE).

Znów rozdanie mało ciekawe – na prawie każdym stole lipcowego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009 ostatecznym kontraktem stanie się w nim skromne 1BA, na ogół z ręki N. Zawodnik E raczej nie zdecyduje się na superagresywny atak w kara, nie wyjdzie też z trzeciej figury w którymś z kolorów czarnych, znaczy to, że postawi na – polecany tu również przez teorię – pasywny wist w kiera. Rzeczywiście, okaże się on na tyle pasywny, iż pozwoli rozgrywającemu na zdobycie teoretycznie mu nienależnej ósmej wziątki. Oprócz bowiem trzech kierów, dwóch pików  i dwóch trefli N wyrobi sobie wówczas fortę w tym ostatnim kolorze, wykorzystując fakt jego podziału 3–3. 120 punktów dla NS będzie jednak wpisem bardzo popularnym, zaryzykuję nawet stwierdzenie – że zdecydowanie najczęstszym w protokołach rozdania. Aby bowiem bezwzględnie ograniczyć przeciwnika do siedmiu lew, E musiałby zaatakować na pierwszym wiście w W – co oceniam jako absolutnie nierealne – albo wyjść w dowolnego pika – co uznaję za bardzo, bardzo mało prawdopodobne. Tylko po takim wstępie broniący byliby bowiem w stanie zagrać o szóstą – dla siebie – lewę, na przykład po wiście w piki zdołaliby odegrać dwie forty w tym kolorze, a ponadto kiera, dwa kara oraz trefla (gdyby przeciwnik poszukał ósmej wziątki w tym kolorze). Wariant karowy obrony jest tym bardziej nieprawdopodobny, iż gdyby na przykład w pierwszej lewie W obrońcy E utrzymał się, musiałby on zmienić wist na pikowy. A więc jest to jeszcze jeden argument na rzecz przedstawionej już wyżej tezy, iż zdecydowanie najczęstszym zapisem w turniejowych protokołach tego rozdania będzie 120 punktów dla strony NS.

Minimaks teoretyczny: 1 BA(NS), 7 lew; 90 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (NS);

– 7 (NS);

– 7 (NS);

– 7 (S!);

BA – 7 (NS).

¹ transfer na piki

² naturalne, 5⁺–4⁺, forsing do końcówki

³ zachęcające uzgodnienie pików; tylko 15 PC, ale znakomite figury w kolorach partnera, a w pozostałych górne wartości – as i król

⁴ blackwood na pikach, po zachęcających 3 partnera nie ma sensu wymieniać cuebidów, jako że mogłoby to przynieść więcej korzyści przeciwnikom niż stronie WE; ponadto partner prawie na pewno ma starszy honor w kierach, a gdyby jakimś cudem nie miał, to obrońcy wcale jeszcze w kiery nie muszą wyjść

⁵ tu: jedna wartość z pięciu

⁶ pytanie o damę atu

⁷ jest D, a ponadto dwa króle

⁸ patrz niżej

Wprawdzie szlemik w piki może być pewniejszy od bezatutowego, na przykład przy podziale atutów 2–2 będzie można wyrzucić na A kiera z ręki E, a potem przebić w ręce W czwartą rundę kar (w razie potrzeby). Przy wskazanych przez partnera wartościach szlemik w bez atu, nawet jeśli trochę gorszy od pikowego, będzie jednak na tyle dobrym kontraktem, że w turnieju na maksy warto go zaryzykować. W aktualnym rozdaniu tak przeciwko 6(W), jak i przeciwko 6BA(W) zawodnik N wyjdzie najprawdopodobniej 10 albo 9. Grając w piki – po utrzymaniu się K na stole – W ściągnie raz atuty i przekona się o ich podziale 4–0. Następnie – przynajmniej jeśli będzie postępował optymalnie – przejdzie do ręki D, zgra A i wyrzuci nań ze stołu kiera, do końca odatutuje, ściągając K W, po czym zagra z dziadka kiera. S wskoczy najprawdopodobniej A, a jak nie – W i tak powinien, rzecz jasna, postawić z ręki K. Na wyrobionego K rozgrywający wyrzuci ze stołu potencjalnie przegrywające karo i będzie już miał dwanaście lew (sześć pikowych, dwie treflowe, trzy karowe oraz kierową). Dopiero gdyby K został zabity przez obrońcę N asem, W przebiłby na stole jego kontynuację kierową i ściągnąłby ostatni atut, wyrzucając nań z ręki kiera. Następnie zagrałby w kara i zrobiłby swoje, gdyby kolor ten przyniósł mu cztery lewy, tj. przy jego podziale 3–3, 4–2 z drugim waletem lub 5–1 z piątym waletem u N lub singlowym waletem w ręce dowolnego z broniących. Szansą dodatkową byłby karowo-treflowy przymus – skuteczny, jeśliby D oraz longer karowy z waletem znajdowały się w ręce tego samego z obrońców. Jak zatem widać, grając w kolor – piki, nawet przy jego podziale 4–0 rozgrywający wykorzystałby – w zasadzie absolutnie bezpieczne – obie swoje szanse: kierową  (dobrze położonego asa w tym kolorze) oraz karową (iż kolor ten przyniesie cztery lewy), a także – jako szansę dodatkową – treflowo-karowy przymus przeciwko dowolnemu z broniących.

Widać już dobrze, dlaczego alternatywny szlemik w bez atu jest tu kontraktem gorszym od pikowego. Otóż, grając w to drugie miano, nie można zabezpieczyć sobie szansy kierowej przez wyrzucenie jednej karty tego koloru z ręki E na A. Nie znaczy to jednak wcale, że rozgrywający będzie się wówczas musiał zdecydować na grę albo przez kiery, albo przez trefle. Szanse te można bowiem połączyć, wprawdzie nie całkowicie, ale w sporym stopniu. Wprawdzie podział pików 4(S)–0(N) będzie pewnym wskazaniem, iż kara częściej niż zazwyczaj mogą tu dzielić się 4(N)–2(S), nie na tyle jednak silnym, aby warto było zagrać w trzeciej rundzie tego ostatniego koloru na impas waleta. Optymalne przeprowadzenie tego typu rozgrywki – często obecne w problemistyce brydżowej – to ściągnięcie figur karowych z góry, a następnie, gdy kolor ten nie przyniesie czterech lew, zagranie z ręki E w kiera – do króla w ręce W. Optymalne połączenie szans polega tu na tym, iż szlemik zostanie zrealizowany nie tylko wówczas, gdy kara przyniosły cztery wziątki (konkretne korzystne konfiguracje tego koloru zostały już wymienione wyżej), ale też wtedy, gdy A znajduje się u e-S-a, a przy tym obrońca ten nie posiadał czwartego waleta karo (jeśli S miał pięć albo nawet sześć kar z waletem, fakt ten wyjdzie na jaw najdalej po dwukrotnym zagraniu w ten kolor, a wówczas rozgrywający nie zagra weń po raz trzeci, tylko wykorzysta szansę kierową). Oczywiście dobrze byłoby ściągnąć wcześniej wszystkie sześć lew pikowych, w tym rozdaniu jednak, grając tak, rozgrywający pozbawiłby się pewnego dojścia do ręki. W nie mógłby też sobie pozwolić na wczesne odegranie A z ręki, przegrałby bowiem kontrakt nawet wówczas, gdyby A leżał korzystnie (a wcześniej kara nie dały czterech lew), gdyż w końcówce S wskoczyłby tym honorem i – nawet gdy nie posiadał W – ściągnąłby dobrego trefla.

Zatem – podsumowując – optymalna rozgrywka szlemika bezatutowego to – po wzięciu pierwszej lewy K – kontrolne (acz nawet niekonieczne) ściągnięcie A, zagranie kar z góry, a potem – w razie potrzeby – wyjście z ręki E w kiera do króla.

Oczywiście, w aktualnym rozdaniu tak 6BA, jak i 6 można też wygrać na kilka innych (różnych od optymalnego) sposobów, np. impasując zawodnikowi N W (w trzeciej rundzie tego koloru), albo – ku dobrej zabawie – zagrywając na kierowo-treflowy przymus wpustkowy przeciwko obrońcy S.

Minimaks teoretyczny: 6 BA(WE), 12 lew; 1440 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 6 (NS, WE!);

– 11 (W!);

– 10 (WE);

– 12 (WE);

BA – 12 (WE).

¹ oczywiście nie ma mowy o otwarciu słabymi 2 ani 2 multi, E ma bowiem sześć słabych kierów, a przy nich cztery piki, a ponadto dwa asy

albo:

¹ oczywiście nie ma mowy o otwarciu słabymi 2 ani 2 multi, E ma bowiem sześć słabych kierów, a przy nich cztery piki, a ponadto dwa asy

² trzy piki (jeśli para NS gra tą konwencją)

albo:

Rozdanie dosyć niewyraźne, tzn. nie sposób precyzyjnie przewidzieć, jaki będzie w nim rozwój wydarzeń, sądzę jednak, że najczęściej grane będą tu kontrakty 2(E) oraz 2pp(N). Trudno też określić, jakie liczby lew zostaną wówczas wzięte. Wprawdzie teoretycznie rzecz biorąc, grający w kiery zawodnik E może skompletować siedem wziątek (czyli wpaść na 2 bez jednej), w praktyce będzie to jednak bardzo trudne. Powiedzmy bowiem, że przeciwko 2(E) obrońca S zaatakuje 8 (odmiennie), a rozgrywający, dążąc do przebicia na stole pika, kartę tę przepuści. W drugiej lewie S powinien wyjść w atu, najlepiej ósemką (!), spod damy z waletem. I teraz, aby wziąć swoje siedem lew, E musiałby dodać  ze stołu blotkę (!). Jeśli w dosyć naturalny sposób wstawi stamtąd króla, odda trzy kiery, trzy piki i trefla (jeszcze tylko po ściągnięciu trzech kierów S będzie musiał zagrać w blotkę karo!), wpadnie zatem (na 2) bez dwóch. Także kontrakt 2(N) jest wprawdzie możliwy do zrealizowania, w tym celu rozgrywający będzie jednak musiał zaimpasować obrońcy E W. Niemało będzie też zależeć od konkretnych zagrań obu stron. Sądzę zatem, że gracze NS powinni być przynajmniej umiarkowanie zadowoleni z każdego, nawet niewysokiego wpisu na swoją stronę. A jeżeli jakikolwiek zapis uda się uzyskać ich przeciwnikom, będzie to już ich bardzo dużym sukcesem. Teoretycznie bowiem punkty należą się w tym rozdaniu stronie NS, a maksymalne kontrakty, jakie jest ona w stanie w tym rozdaniu zrealizować, to wspomniane już 2 oraz 2BA(S). 2BA(N) położyłby bowiem na pewno atak wysokim kierem.

Minimaks teoretyczny: 2 BA(S!), 8 lew; 120 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (NS);

– 7 (WE);

–  7 (WE);

– 8 (NS);

BA – 8 (S!).

¹ odpowiedź 1BA nie byłaby ani trochę lepsza, a wręcz przeciwnie

² 6⁺, nieforsujące, a wręcz nakazujące partnerowi pasa, jeśli nie ma wyraźnej nadwyżki

³ dyscyplina! nie ma sensu brnąć dalej w licytację, nawet z układem 6–5 w starszych, rozdanie wygląda bowiem na wybitnie misfitowe

Pełen dyscypliny pas E na 3 partnera pozwoli stronie WE wziąć w tym rozdaniu cenny zapis. Wprawdzie rozkłady są dla niej niezwykle korzystne, tj. lecą D W sec, a D W siedzą pod impasem, można więc wziąć w trefle aż jedenaście lew, ale żaden chyba rozgrywający nie zaryzykuje podwójnego impasu w kierach – gdy N w pierwszej rundzie tego koloru podstawi się damą bądź waletem – groziłoby to bowiem utratą wziątki na jeden z kierowych topów dziadka. Grający w trefle będą zatem brali na ogół dziesięć lew, a i tak za 130 punktów otrzymają wysoką notę turniejową. O wylicytowaniu (i wygraniu) końcówki w trefle nie ma przecież w ogóle mowy, a zapisy w wysokości 150 punktów dla WE – za wzięcie jedenastu lew w trefle – trafią się co najwyżej sporadycznie. Wielu mniej zdyscyplinowanych graczy E będzie bowiem z uporem wartym lepszej sprawy forsować do gry swoje kolory starsze, szczególnie tam, gdzie ich partnerzy odpowiedzą nie 2, a 1BA (w Naszym Systemie półforsujące, we Wspólnym Języku naturalne, nieforsujące). W protokołach rozdania pojawi się więc wiele zapisów po stronie NS – za wpadki przeciwników na pikowe i kierowe kontrakty na wyższych szczeblach, od czasu do czasu z kontrą. Chociaż, teoretycznie rzecz biorąc, 3 można jeszcze zrealizować, a nawet – na przykład po ataku K – da się wziąć w kiery lew dziesięć, przebijając kara w ręce, a piki na stole. Da to rozgrywającemu siedem wziątek atutowych, karową i dwie treflowe. Po licytacji, jaka miała miejsce, przeciwko 4(E) obrońca S powinien jednak wyjść oczywiście w atu, a jego partner wstawić na trzeciej ręce figurę, co bezwzględnie kontrakt ten położy (tylko sześć lew atutowych, karowa i dwie treflowe). Niewątpliwie w protokołach rozdania znajdzie się jednak wcale niemało zapisów w wysokości 140, 170, a nawet, rzadziej,  620 dla WE – za grę tej strony w kiery.

Minimaks teoretyczny: 5 (WE), 11 lew; 600 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 11 (WE);

– 8 (WE);

– 9 (WE);

– 8 (WE);

BA – 5 (WE).

Licytację otworzy w tym rozdaniu zawodnik S, ale przy grze powinna się w nim utrzymać nieco silniejsza honorowo (21 PC: 19 PC) strona WE. A najlepszy rezultat i najwyższą notę turniejową zapewni jej gra w piki, którą zawodnik E – nawet niepewny trzykartowego fitu w ręce partnera – powinien przedłożyć ponad 2. Grający w piki weźmie bowiem co najmniej dziewięć lew. A dziesiątej bezwzględnie pozbawi go jedynie karowa przebitka; znaczy to, iż najpóźniej w drugiej lewie (po ściągnięciu A) S musi zagrać A i powtórzyć karem. Potem jego partner dostanie się do ręki królem atu i poda mu karową przebitkę. A jeśli lewy obrońca w kara nie zagra, tylko na przykład wyjdzie w drugiej lewie w atu, rozgrywający wyatutuje, a potem zagra z ręki karo do damy, a następnie puści karo wkoło. S będzie musiał zabić pierwotnie drugim asem i pozostałe kara w rękach WE będą już dobre. Po odblokowaniu K z ręki rozgrywający dostanie się do stołu – do fort karowych A, przedtem zrobi jeszcze jednak impas w tym kolorze. Weźmie wówczas cztery lewy pikowe, dwie kierowe oraz cztery karowe, razem dziesięć. A gdy po zabiciu drugiej rundy kar asem S – aby wytrącić przeciwnikowi dojście do stołu A w momencie, gdy jego kara są jeszcze zablokowane królem w ręce – wyjdzie K (!), E rzeczywiście zabije w dziadku asem, ale ponieważ obrońca N ma w tym kolorze 10 9 x, rozgrywający weźmie aż cztery lewy kierowe, wyrobi mu się bowiem również 8 w ręce. Podobnie stanie się, gdy po utrzymaniu się w drugiej lewie K N wyjdzie w kiera, a S położy na D króla. A jeśli lewy broniący K wówczas nie wstawi, gracz E ściągnie tylko D, pozostawiając A jako dojście do stołu, i już teraz wyjdzie z ręki blotką karo. Tak więc, jak już o tym wspominałem, jedynie przebitka karowa bezwarunkowo pozbawi rozgrywającego kontrakt pikowy dziesiątej wziątki.

Także grając w kara, strona WE (gracz W) łatwo weźmie dziewięć lew. O dziesiątej nie będzie jednak mowy – chociażby dlatego, że S, zagrywając A K skróci stół (tu: rękę E) i w ten sposób zapewni swojej stronie dwie wziątki atutowe (a ponadto weźmie ona lewy na pika i trefla).

Minimaks teoretyczny: 3 (WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (NS);

– 9 (WE);

– 6 (NS, WE!);

– 19 (WE);