Rozdanie 1; rozdawał N, obie przed partią.

¹ układ 5⁺–4⁺, nieforsujące (z kartą silniejszą S zadałby konwencyjne pytanie PRO)

Na początek dziesiątego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009 skromna częściówka. Mimo to rozdanie jest dosyć interesujące, chociażby z tego powodu, iż strona przeciwna, której wychodzi wyższa częściówka, bo 3tt, w zdecydowanej większości wypadków w ogóle nie zabierze głosu w licytacji. Cóż, E ma opozycję w podstawowym kolorze otwierającego, a jego partner – solidną zacinkę w głównym kolorze odpowiadającego, obaj będą więc przez cały czas pasować i przy grze utrzyma się w kontrakcie 2 zawodnik S. I raczej łatwo go zrealizuje. Wystarczy, że rozgrywający zrobi normalny impas D na stole (choć – gwoli pełnej ścisłości – wolno mu będzie też rozpocząć od pociągnięcia A z góry), przekona się wówczas o podziale atutów 5–0, natychmiast zaprzestanie więc atutowania i bez trudu w taki sposób pokieruje dalszą rozgrywką, aby oddać tylko dwa piki. A ponadto broniący wezmą trzy naturalne lewy w kolorach bocznych: trefla, kiera i karo.

Natomiast jeśli chodzi o kontrakt 3(WE), to jego rozgrywający wziąłby wprawdzie tylko sześć lew atutowych (obrońcy połączyliby dwukrotnie atuty), kiera i karo, ale także lewę na K. Gracz N posiada bowiem trzeciego asa w tym ostatnim kolorze, wystarczy zatem, że rozgrywający przebije w ręce E trzy piki – wyrobi to K w ręce W jako dziewiątą wziątkę strony WE.

Minimaks teoretyczny: 3 (N!) z kontrą, 8 lew albo 3(NS) z kontrą, 8 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (WE);

–  7 (NS);

– 8 (N!);

– 8 (NS);

BA – 7 (NS).

Rozdanie 2; rozdawał E, po partii NS.

Szanse na ewentualnego szlemika nie są duże – aby warto było o takiej grze rozmawiać, otwierający musiałby mieć fit karowy (bądź treflowy) i górę otwarcia. Jeżeli więc w stosowanym systemie jest możliwa sekwencja…

¹ cztery kiery, niewykluczone cztery piki

² naturalne, forsing

³ brak wyraźnego fitu karowego i góry otwarcia

⁴ inwit

...to odpowiadający może ją zastosować. Z aktualną ręką S na taki inwit spasuje, ale gdyby na przykład miał D x x (zamiast W i W) i A x, zapowiedziałby szlemika karowego, który w tym wypadku byłby bardzo dobrym kontraktem.

Niestety, w Naszym Systemie takiej sekwencji zastosować się nie da, gdyż…

¹ obie starsze czwórki, maksimum otwarcia

² transfer na kiery

...3 nie byłyby wówczas zapowiedzią naturalną, tylko transferem na kiery. Można by ewentualnie użyć tutaj odzywki 3 – jako wskazania kolorów młodszych, jeśli rzecz jasna para takim uzgodnieniem dysponuje (a każda para powinna mieć tu stosowny mechanizm pozwalający na uzgodnienie koloru młodszego albo – ogólnie rzecz biorąc – na pełne rozpoznanie układu ręki S). Inaczej odpowiadającemu pozostaje do dyspozycji jedynie bilansowy inwit 4BA (grozi on jednak zgubieniem fitu karowego). Tak czy owak, szlemik jest w tym rozdaniu mało prawdopodobny, odpowiadający nie zrobi zatem większego błędu, jeśli po otwarciu partnera wrzuci po prostu 3BA.

Skutkiem takiej – jak najbardziej racjonalnej – zarzutki e-N-a jego partner może na przykład dostać korzystny wist w pika (jakiego na pewno nie otrzyma po zadaniu przez e-N-a staymana i wskazaniu przez e-S-a obu starszych czwórek), po którym będzie już w stanie zrobić nielicytowanego szlemika. Oczywiście, przede wszystkim w widne karty, aby bowiem taki cel osiągnąć, musiałby wyrobić sobie trefle, a potem ustawić obrońcę E w przymusie karowo-kierowym (z impasem przeciwko W rzecz jasna). Tymczasem po innym ataku (karowym, kierowym bądź blotką treflową) rozgrywający mógłby wziąć co najwyżej lew jedenaście. I to – jak poprzednio – gdyby nie zagrał przez kara.

Sądzę wszakże, że w turniejowych protokołach tego rozdania dominować będą zapisy 660 i 630 dla NS.

Minimaks teoretyczny:  5 BA(NS), 11 lew; 660 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 11 (NS);

– 10 (NS);

– 10 (NS);

– 10 (NS);

BA – 11 (NS).

Rozdanie 3; rozdawał S, po partii WE.         

3		A984 943 1052 A75
J10732 Q107 K6 Q84			Q J865 QJ984 KJ2
		K65 AK2 A73 10963

W	N	E	S
–	–	–	1
pas1	1	pas	1 BA
pas	pas	pas

¹ słaba ręka, marny kolor i niekorzystne założenia, niewielu graczy W wejdzie więc z tą ręką 1

Na zdecydowanej większości stołów październikowego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009 skończy się zatem na kontrakcie 1BA(S). Przeciwko tej grze obrońca W wyjdzie blotką pik. Rozgrywający zabije w ręce K, po czym wyrobi sobie siódmą wziątkę albo w treflach (nawet jeśli E otworzy w międzyczasie kara, S odda tylko dwa trefle i cztery kara), albo w pikach, podgrywając waleta z dziesiątką w ręce W. O nadróbce nie ma jednak mowy, zatem najpopularniejszym wpisem w protokół będzie 90 punktów dla NS.

Teoretycznie strona przeciwna mogłaby wygrać w tym rozdaniu 2, również za 90, tyle że na WE, taki właśnie jest również jego teoretyczny minimaks. Na ogół jednak żaden z zawodników WE w ogóle nie zabierze głosu w licytacji, chyba że W zdecyduje się mimo wszystko na (nieprawidłowe) wejście 1:

Jeżeli teraz strona NS przelicytuje te 2 przeciwników dwoma pikami lub 2BA, będzie już musiała leżeć bez jednej.

Minimaks teoretyczny:  2 (WE),  8 lew; 90 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (NS);

– 8 (WE);

– 7 (WE);

– 7 (NS);

BA – 7 (NS).

Rozdanie 4; rozdawał W, obie po partii.

¹ zbyt słabe kongery i ogólnie – karta na otwarcie dwukolorówką

² dwukolorówka kiery i młodszy  

albo:

¹ zbyt słabe kongery i ogólnie – karta na otwarcie dwukolorówką

² dwukolorówka kiery i młodszy

³ co najmniej bilansowe podniesienie do 3  

Doprawdy trudno przewidzieć, jak dokładnie potoczy się licytacja w tym rozdaniu, wszak piki przeciwko kierom to zazwyczaj sekwencja wielce interesująca, o trudnym do przewidzenia zakończeniu. Na pewno jednak gracze NS wcześniej czy później (raczej wcześniej) znajdą się w 4, a – po wskazaniu przez E dwukolorówki z kierami – jego partner przelicytuje tę ostatnią zapowiedź pięcioma kierami. Losy rozdania znajdą się wówczas w rękach zawodnika N, sądzę jednak, że ze swoim atrakcyjnym układem 6–5 zapowie on wówczas 5, i to nie tyle w obronie, co w pełnym  ataku. N będzie bowiem pewien, iż obrona – tak przynajmniej będzie domniemywał – pięcioma kierami na pewno okaże się wysoce opłacalna i w żaden sposób nie pokryje jego stronie utraconej premii za popartyjną końcówkę w piki. I te 5(N), od czasu do czasu z kontrą E, zakończą już licytację. I zostaną przegrane bez jednej, rozgrywający będzie bowiem musiał oddać kiera i dwa trefle. Nie zmartwi się tym jednak ani trochę, gdyż jednocześnie okaże się, iż 5 na linii WE wychodzi, jeśli tylko rozgrywający zagra trefle z góry. Obstawiam zatem, że najczęstszym wpisem w protokół będzie 100 dla WE – za 5(N) bez kontry, bez jednej. Kolejny raz okaże się zatem, iż ten, kto ma piki, ma władzę!

Minimaks teoretyczny:  5 (NS) z kontrą, 10 lew;  200 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 11 (WE);

– 7 (NS);

– 11 (WE);

– 10 (NS);

BA – 7 (NS).

Rozdanie 5; rozdawał N, po partii NS.

¹ ze względu na dubla kierowego nie można dać kontry wywoławczej

albo:

¹ ze względu na dubla kierowego nie można dać kontry wywoławczej

² kontra re-open  

albo:

¹ ze względu na dubla kierowego nie można dać kontry wywoławczej

² kontra re-open

albo:

¹ ze względu na dubla kierowego nie można dać kontry wywoławczej

² jak na otwarcie 1, sugeruje pełną kontrę wywoławczą, ale z krótkimi kierami

albo:

¹ ze względu na dubla kierowego nie można dać kontry wywoławczej

² jak na otwarcie 1, sugeruje pełną kontrę wywoławczą, ale z krótkimi kierami

albo:

¹ ze względu na dubla kierowego nie można dać kontry wywoławczej

² jak na otwarcie 1, sugeruje pełną kontrę wywoławczą, ale z krótkimi kierami  

Licytacja może się tu rozwinąć na wiele sposobów – patrz wyżej, a zwieńczą ją kontrakty: 1BA(E), 2(W), czasem z kontrą, albo 2(N). Strona WE będzie musiała leżeć: na 1BA bez jednej, a na 2 – bez dwóch albo nawet bez trzech (z kontrą za 300 bądź za 500!). Natomiast 2(NS) będą mogły zostać zrealizowane, pod warunkiem że rozgrywający skutecznie zaimpasuje waleta atu. Sądzę, że zapis w wysokości 110 punktów zapewni stronie NS notę powyżej średniej, choć od czasu do czasu zapisze ona sobie też bardziej efektowne 300, a może nawet 500 punktów za wpadkę popartyjnych przeciwników z kontrą.

Minimaks teoretyczny: 2 (NS), 8 lew; 110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

–  6 (NS, WE!);

– 8 (NS);

– 6 (NS);

– 8 (NS);

BA – 6 (NS, WE!).

Rozdanie 6; rozdawał E, po partii WE.

¹ karta zbyt słaba na wejście z nią do licytacji, szczególnie w założeniach niekorzystnych

² 16/17⁺ PC, skład zrównoważony bez starszych czwórek

³ zasadniczo bez młodszych czwórek i pięciu trefli, oczywiście siła 12–14 PC  

Taki właśnie kontrakt – 3BA(N) – zostanie zapowiedziany w tym rozdaniu na prawie każdym stole październikowego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009. Przeciwko tej grze obrońca E wyjdzie najprawdopodobniej blotką kierową, a może D. Tak czy owak, rozgrywający dysponuje tu dziewięcioma wziątkami z góry (pikową, trzema kierowymi, karową i czterema treflowymi), a dziesiątą  może sobie wyrobić co najwyżej w karach, gdy trafi w tym kolorze drugiego króla za damą. Tam, gdzie W zachowa w licytacji milczenie, nie będzie to łatwe, rozgrywający może jednak wpaść na pomysł, aby w pierwszej rundzie kar zagrać blotkę z ręki do dziadkowej dziewiątki (choć straci wówczas lewę w wypadku, gdy E ma w karach trzeciego króla). A gdy lewy obrońca podstawi się wówczas 10, N dostanie szansę, aby domyślić się aktualnej konfiguracji koloru karowego i w lewie tej dołożyć ze stołu blotkę…

Sądzę jednak, że najpopularniejszym zapisem w protokołach rozdania będzie 400 dla NS, 430 dla tej linii też jednak od czasu do czasu się przytrafi.

Minimaks teoretyczny: 4 BA(NS), 10 lew; 430 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (NS);

– 10 (NS);

– 9 (NS);

– 8 (NS);

BA – 10 (NS).

Rozdanie 7; rozdawał S, obie po partii.

¹ bardzo brzydkie 15 PC, stanowczo więc odradzam otwarcie 1BA

² singiel kier, a więc nie można dać wywoławczej kontry

³ wzorcowy układ wywoławczy 4441, stąd wznowienie wyprzedzające (tj. już na drugiej, a nie dopiero na czwartej ręce)

Wprawdzie strona WE ma w tym rozdaniu wyraźną przewagę siły (23:17 PC), ale najwyższy kontrakt, jaki mogłaby w nim wygrać, to 1BA. Gdyby E ze swą bardzo brzydką kartą otworzył 1BA, skończyłoby się co  najmniej na 3 i popartyjnej wpadce bez dwóch, za 200, rozgrywający musiałby bowiem wówczas oddać dwa piki, dwa kara i dwa trefle. Natomiast po prawidłowym otwarciu 1 WE uzgodnią kiery i wyhamują na wysokości dwóch. Najprawdopodobniej nie będą jednak tych 2 rozgrywać, jako że S – z modelowo wywoławczym układem 4441 – ożywi licytację kontrą, po której jego partner zapowie 3 (bądź – od czasu do czasu – 2 z trójki). I tę grę będzie miał szansę zrealizować, jeżeli tylko w treflach  zrobi impas damy (a nie zagra blotki do króla w ręce S). Pod tym samym warunkiem możliwe będzie wzięcie na linii NS ośmiu lew w piki.

Protokół rozdania zapełnią więc przede wszystkim niewysokie zapisy (w okolicach 100) dla NS, trafią się też jednak dużo wyższe – za wpadki strony WE na kontrakty 3, a nawet 4.

Minimaks teoretyczny: 3 (WE), 9 lew; 110 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (NS);

– 9 (NS);

– 7 (WE);

– 8 (NS);

BA – 7 (WE).

Rozdanie 8; rozdawał W, obie przed partią.

albo:

¹ niektórzy gracze S spasują ze względu na niską jakość koloru kierowego

² PRO

³ minimum otwarcia, tylko dwa piki

Na większości stołów październikowego turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009 skończy się na standardowych 3BA, rozgrywanych przez W. Przeciwko tej grze obrońca N odda naturalny wist czwartym najlepszym karem, a jego partner zabije tę lewę A i karem powtórzy. Rozgrywający zabije K dopiero trzecią (!) rundę tego koloru, po czym zagra W na impas. Ten nie uda się, ale potem W łatwo wyrobi sobie do końca ten kolor, a przeciwnik S, który dwukrotnie dostanie się do ręki  pikami, nie będzie już posiadał kar. Kontrakt firmowy zostanie zatem zrealizowany, ale bez nadróbki, najpopularniejszym wpisem w protokół będzie więc okrągłe 400 punktów dla WE.

Tam, gdzie zawodnik S zdecyduje się na wejście do licytacji, może dojść do kontraktu 2(S) z kontrą. Gra ta zostanie pewnie położona, ale tylko bez dwóch (rozgrywający odda cztery kiery, pika, karo i trefla, a na pewno weźmie dwie lewy atutowe, dwie pikowe i dwie karowe), wpadka przeciwników za 300 nie zrekompensuje więc stronie WE w pełni wartości utraconej końcówki (za 400).

Minimaks teoretyczny: 3 BA(WE), 9 lew; 400 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (WE);

– 7 (NS);

– 7 (E!);

– 8 (WE);

BA – 9 (WE).

Rozdanie 9; rozdawał N, po partii WE.

Nasz System:

¹ zbyt słaba karta na otwarcie dwukolorowe

² acolowski forsing do dogranej

³ klasyczny negat, brak trzech kontroli oraz wartości je rekompensujących

⁴ 5⁺, albo 4–5⁺/

⁵ naturalne, 5⁺

⁶ naturalne: 5⁺–4⁺ albo 5⁺–4

⁷ bilansowe, brak fitów w kolorach partnera

⁸ na linii NS jest około 32 PC, brak wszakże koloru uzgodnionego  

Wspólny Język:

¹ bilansowy inwit  

Po dokładnym zbilansowaniu swych rąk zawodnicy NS powinni zatrzymać się w 4BA. Wprawdzie na ich linii znajduje się około 32 PC, nie można jednak doliczyć żadnych punktów dodatkowych za sfitowanie rąk, jako że brak jest koloru uzgodnionego. Zgodnie z bilansem, grając w bez atu, na e-NS-ie można wziąć co najwyżej jedenaście lew. Dziesięć jest zupełnie pewnych: dwie kierowe, trzy karowe, trzy treflowe i dwie pikowe (po zagraniu z ręki A i W), a jedenastą przyniesie kierowo-treflowy przymus przeciwko obrońcy E (przedtem można dokonać redukcji lewy w kierach; można też ustawić tego przeciwnika w przymusie bezredukcyjnym, a nawet wpustowym).

Na NS jest wszakże możliwy do wygrania szlemik, tyle że w piki – na siedmiu atutach. Można bowiem wówczas zaimpasować K w ręce E, a potem oddać pika jego partnerowi i w końcówce ustawić E w przymusie kierowo-treflowym. Przy grze w bez atu nie da się przeprowadzić tych wszystkich manewrów z powodu niedostatków komunikacyjnych.

Minimaks teoretyczny: 6 (NS), 12 lew; 980 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 11 (NS);

– 10 (NS);

– 10 (NS);

– 12 (NS);

BA – 11 (NS).

Rozdanie 10; rozdawał E, obie po partii.

Nasz System:

¹ jednokolorowa ręka na treflach, forsing do dogranej

Wspólny Język:

¹ naturalne, 5⁺, 15⁺ PC, forsing na jedno okrążenie

² 5⁺–4⁺, nieforsujące (z silniejszą ręką, tj. z 10⁺ PC, W przesądziłby dograną sztuczną zapowiedzią 2)

³ forsing, E na szansę zbadać, czy partner posiada pięć kierów

Kolejne standardowe 3BA, powinna w nich stanąć w zasadzie każda para WE biorąca udział w październikowym turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009. Na tej linii znajduje się bowiem zarówno 25 PC, jak i dobrej jakości sześciokartowy longer roboczy w treflach. Dziesięć lew jest pewnych, nawet jednak jeśli przeciwko 3BA(E) obrońca S wyjdzie w kiera bądź w karo, rozgrywający nie powinien zrobić drugiej nadróbki. Oczywiście po ataku karowym – jeśli N zabije tę lewę asem (wolno mu też jednak będzie dołożyć wówczas 10), to w drugiej lewie musi odwrócić w pika, po każdym innym jego zagraniu E łatwo już bowiem skompletuje jedenaście wziątek (sześć treflowych, dwie karowe, dwie kierowe i pikową). Generalnie chodzi bowiem o to, iż po prawidłowej obronie rozgrywający tylko raz dostanie się na stół – kierem, i będzie wówczas musiał dwukrotnie zaimpasować trefle. Nie zdoła zatem podegrać kar, pozostanie mu zatem zadowolić tylko jedną wziątką w tym ostatnim kolorze (a łącznie weźmie sześć trefli, dwa kiery, pika oraz karo).

Minimaks teoretyczny: 4 BA(WE), 10 lew; 630 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (WE);

– 7 (WE);

– 10 (WE);

– 10 (WE);

BA – 10 (WE).

Rozdanie 11; rozdawał S, obie przed partią.

¹ kontra wywoławcza jak na otwarcie 1, wprawdzie E ma dobry pięciokart pikowy, ale może też grać w pozostałe dwa kolory, ponadto posiada aż aż 17 PC

² S jest stosunkowo silny (14 PC), wie jednak, że na tym licytacja się nie skończy, więc powtarza kiery, aby jak najszybciej wskazać sześć kart w tym kolorze  

Kolejny raz kiery przeciwko pikom, tym razem wszakże na niższych wysokościach. I znów górą będą posiadający władzę, sądzę bowiem, iż prawie każda para WE przepchnie się w 3, ale jednocześnie na tyle precyzyjnie zbilansuje swoje ręce, iż nie zapędzi się raczej do końcówki w ten kolor. Inna rzecz, że 4 są w tym rozdaniu o włos, wystarczy, że S nie zawistuje dwa razy w kiery, a już rozgrywający łatwo skompletuje dziesięć wziątek. E trzykrotnie bowiem wówczas zaatutuje, a dwukrotny pobyt na stole (10 i K) wykorzysta do dwukrotnego zaimpasowania kar. A potem przebije w dziadku trzecią albo czwartą rundę tego ostatniego koloru i wykona impas przeciwko 10. Odda więc tylko kiera i dwa trefle, a weźmie sześć lew pikowych, w tym jedną przebitkę kara na stole, trzy karowe oraz treflową.

Natomiast konsekwentne skróty kierowe ręki E sprawią, iż rozgrywający nie zdoła wykorzystać lewy treflowej, a w końcówce będzie musiał oddać jeszcze jednego kiera. Na tej samej zasadzie 4(W) położy tylko i wyłącznie pierwszy wist i kontynuacja kierowa. Temu zawodnikowi będzie zatem dużo łatwiej aniżeli jego partnerowi ograniczyć rozgrywającego kontrakt pikowy do dziewięciu wziątek.

Protokół rozdania powinny zatem zdominować zapisy 170 i 140 dla WE, a od czasu do czasu trafi się tam nawet 420 dla tej strony.

Minimaks teoretyczny:  4 (N!) z kontrą, 9 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (N!);

– 7 (NS);

– 8 (NS);

– 9 (WE);

BA – 5 (NS, WE!).

Rozdanie 12; rozdawał W, po partii NS.

Znów oczywiste 3BA na linii WE, przeciwko tej grze obrońca N wyjdzie najprawdopodobniej blotką karo. I tylko taki atak ograniczy rozgrywającego do dziewięciu wziątek. Po starannej dalszej obronie W będzie bowiem mógł wziąć jedynie dwa kara, cztery kiery (po impasie damy u N), dwa piki i trefla. A broniący dostaną dwa kara, A i D (w najczęstszym wariancie rozwoju wydarzeń). Ponieważ, jak już wspomniałem, pierwszy wist karowy jest zagraniem jak najbardziej naturalnym, najpopularniejszym wpisem w protokół rozdania powinno być właśnie 400 dla WE.

Na marginesie, na linii tej można wziąć dziesięć lew, grając w piki, doprawdy niełatwo będzie jednak wylicytować minimaksową końcówkę w ten kolor.

Minimaks teoretyczny: 4 (WE), 10 lew albo 4(WE), 10 lew; 420 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (W!);

– 8 (WE);

– 10 (WE);

– 10 (WE);

BA – 9 (WE).

Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

¹ układ 6–5 to potęga (przynajmniej wówczas, gdy uzgodni się któryś z tych kolorów), ta karta jest zatem warta dużo więcej niż niejedne 12 PC w składzie zrównoważonym (a po odpowiedzi 1BA W nigdy by swojego układu nie sprzedał)

² 6–5 to również układ małobezatutowy, W dąży zatem do kontraktu w kolor; alternatywą jest zgłoszenie 5, ale W czeka na ewentualne propozycyjne 4 ze strony partnera (4 mówią o układzie 5–6), na przykład z drugim królem

³ pełny fit treflowy, cuebid

⁴ oczywiście, W nie ma najmniejszych nawet aspiracji szlemikowych  

albo:

¹ zgodnie z kanonami licytacji naturalnej najpierw kolor najdłuższy

² jednoznacznie układ 6–5  

Ostra jest ta końcówka w trefle i na pewno nie każdy duet WE ją osiągnie, przynajmniej od czasu do czasu kontrakt ten zostanie jednak zapowiedziany. Powiedzmy, że przeciwko 5(W) N wyjdzie w nielicytowane kara. Rozgrywający zabije na stole A, ściągnie K, zagra K i przebije wstawionego przez S asa, (powiedzmy, że) ściągnie A i przebije na stole kiera – 8. Jeśli S nadbije tę lewę W, zgra D i wyjdzie w trefla, rozgrywający będzie musiał zabić w ręce asem. A potem przebije w dziadku jeszcze jednego kiera, a ostatniej karty tego koloru z ręki pozbędzie się na D. Grę będzie też można zrobić w każdy inny racjonalny sposób, nawet gdy W nie ściągnie wcześniej A albo jeżeli zgra A (w tym ostatnim wypadku pierwsza przebitka kiera na stole będzie wszakże musiała zostać dokonana damą atu).

Kontrakt 3BA(E) położy natomiast wyłącznie wist blotką karową [a 3BA(W) – dowolnym karem]. Po takim wstępie rozgrywający w żaden sposób nie poradzi sobie bowiem z kłopotami komunikacyjnymi.

Minimaks teoretyczny:  5 (WE), 11 lew; 600 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 11 (WE);

– 7 (WE);

– 8 (WE);

– 6 (NS, WE!);

BA – 8 (WE).

Rozdanie 14; rozdawał E, obie przed partią.

¹ za mało na pierwszoręczne otwarcie

² ze względu na dubletona w pikach nie można dać kontry wywoławczej  

albo:

¹ za mało na pierwszoręczne otwarcie

² ze względu na dubletona w pikach nie można dać kontry wywoławczej  

Możliwe są też inne warianty rozwoju licytacji, najczęściej jednak ostatecznym kontraktem staną się właśnie 2(S) albo 3(N). No, może od czasu do czasu wygaśnie ona jeszcze w 1BA(N).

Grając w piki, S odda na pewno dwie lewy atutowe, kiera i trefla oraz albo drugiego trefla, albo przebitkę karową (będzie to zależało od poczynań broniących). Przy grze w kara N będzie musiał oddać dwa piki, trefla oraz kiera, zdobędzie zatem dziewięć wziątek. Natomiast grając w bez atu, N zostanie ograniczony do siedmiu wziątek wyłącznie po ataku treflowym, po każdym innym weźmie lew osiem. Nie ma natomiast ataku, który bezwzględnie położyłby kontrakt 2BA rozgrywany przez e-S-a.

Protokół rozdania powinny więc zapełnić przede wszystkim wpisy w wysokości 110 punktów dla NS, trafią się też stodwudziestki dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 2 BA(S!), 8 lew; 120 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (WE);

–  9 (NS);

– 7 (NS);

– 8 (NS);

BA –  8 (S!).

Rozdanie 15; rozdawał S, po partii NS.

¹ dwukolorówka Wilkosza

² pytanie

³ piki i kara  

albo:

¹ dwukolorówka Wilkosza

² pytanie

³ piki i kara

⁴ z układem 6–5 S ma prawo przenieść na 4  

¹ dwukolorówka piki i młodszy

² pytanie

³ piki i kara  

albo:

¹ dwukolorówka piki i młodszy

² pytanie

³ piki i kara

⁴ z układem 6–5 S ma prawo przenieść na 4

Trudne rozdanie – 3BA można w nim wprawdzie wygrać (jedynie z ręki N!), ale wyłącznie dzięki korzystnej konfiguracji kar i pików. Powiedzmy, że przeciwko tej grze E zawistuje w trefle (po każdym innym ataku N zrobi już 4BA). Rozgrywający zabije 10 asem i wyjdzie w pika. E raczej przepuści (inaczej N weźmie pięć pików), a rozgrywający utrzyma się na stole figurą pikową i wyjdzie stamtąd blotką karową. W z konieczności wskoczy K i zagra w kiera, ale N powtórzy W i będzie już dysponował dziewięcioma wziątkami: trzema treflowymi, trzema karowymi, dwoma kierowymi i pikową. Nie jest to więc może kontrakt marzeń, ale ustawiony z lepszej ręki N zostanie zrealizowany (po racjonalnej rozgrywce). Gwoli ścisłości, 3BA(S) bezwarunkowo położyłby atak kierowy.

Natomiast końcówkę pikową, zwłaszcza ustawioną z ręki S, łatwo położy atak karowy (W zaatakuje K, a potem A, sygnalizując partnerowi, iż miał w tym kolorze dubletona), po którym broniący zmontują w tym kolorze przebitkę (E zabije asem pierwszą albo drugą lewę pikową i wyjdzie w karo – do przebitki). A że zawodnik S ma układ 6–5, z którym wolno mu będzie zejść na 4 nawet po mocno paropozycyjnych 3BA partnera, zapis 100 dla WE wcale nie będzie należał do rzadkości. Obawiam się nawet, że takich wpisów może być więcej aniżeli sześćsetek na przeciwną linię – za zrealizowany przez e-N-a kontrakt firmowy.

Minimaks teoretyczny: 3 BA(N!), 9 lew; 600 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (NS);

– 10 (NS);

– 6 (NS, WE!);

– 9 (NS);

BA – 9 (N!).

Rozdanie 16; rozdawał W, po partii WE.

   Nasz System/Wspólny Język:

albo (Nasz System):

¹ gdy W uzna, że jego piękne 17 PC to za dużo na otwarcie 1BA

² naturalne, 4⁺–4⁺

³ trzy piki, brak fitu karowego

⁴ bilansowy inwit

albo (Wspólny Język):

¹ gdy W uzna, że jego piękne 17 PC to za dużo na otwarcie 1BA

² odwrotka

³ 11⁺ PC, tylko cztery piki

⁴ bez najmniejszych aspiracji szlemikowych

Zdecydowanie najpopularniejszym kontraktem będą w tym rozdaniu 3BA(W), czasem trafią się też inwitujące 4BA(W). Najprawdopodobniej obrońca N wyjdzie przeciwko tej grze w kiera. Rozgrywający wyrobi sobie wówczas dodatkową wziątkę w treflach i będzie już dysponował jedenastoma lewami. Ponadto będzie miał dużą szansę rozliczyć, iż broniący N posiada pięć kierów, trzy trefle i singla pikowego, czyli cztery kara. Wówczas może zdecydować się, aby – zgodnie ze statystyką – w trzeciej rundzie tego ostatniego koloru zaimpasować mu waleta. Weźmie wówczas dwanaście lew, czyli zrobi nielicytowanego szlemika.

Szlemika w bez atu (i w kara) można jednak zrobić w tym rozdaniu zawsze, nawet licytowanego i nawet bez pierwszego wistu w kiery. Ale to już chyba bardziej w widne aniżeli zakryte karty. Inna rzecz, iż N ma wówczas bardzo trudny pierwszy wist – wprawdzie karowy nie daje bezpośrednio rozgrywającemu dodatkowej lewy, ale może mu pomóc rozczytać sytuację w tym kolorze. Jedynym absolutnie pasywnym atakiem jest więc D. Gdyby nawet do tego doszło, rozgrywający mógłby ściągnąć swoje lewy w pikach (trzy) i karach (cztery – z impasem waleta) oraz A K, a następnie wpuścić obrońcę N trzecią rundą tego ostatniego koloru – na damę. I ten, chcąc nie chcąc, musiałby jednak spod swojego K wyjść…

Oczywiście 6BA(E) zawsze położyłby pierwszy wist w kiera.

Mimo to nie ulega wątpliwości, iż protokół rozdania zdominują wpisy w wysokości 660 i 690 punktów dla WE, raczej z przewagą tych pierwszych.

Minimaks teoretyczny: 6 BA(W!), 12 lew; 1440 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 11 (WE);

– 12 (W!);

– 9 (WE);

– 10 (W!);

BA – 12 (W!).

Rozdanie 17; rozdawał N, obie przed partią.

albo:

¹ zachęcające (a przynajmniej niezniechęcające) uzgodnienie pików

^{2, 3} cuebidy  

albo:

W tym rozdaniu dominować będą – jak sądzę – końcówki bezatutowe. Jeśli E otworzy 1BA, jego partner podniesie do 3BA, nawet jednak po otwarciu 1 – W rozpozna, iż otwierający ma układ zrównoważony i – sam ze składem 4333 – przedłoży ponad końcówkę w piki kontrakt firmowy.

Teoretycznie rzecz biorąc, nie będzie to decyzja trafna, 5(WE) jest bowiem absolutnie  wykładane (rozgrywający odda tylko pika i kiera), podczas gdy kontrakt bezatutowy może zostać ograniczony do lew dziesięciu, choć wyłącznie po ataku karowym. Ten będzie jednak jak najbardziej możliwy do oddania, wówczas rozgrywający zdąży wyrobić sobie tylko piki, drugiej lewy kierowej już nie dostanie. Obrońca S będzie jeszcze tylko musiał pamiętać o tym, aby odblokować się swoimi figurami karowymi, w przeciwnym wypadku zostanie bowiem w trzykartowej końcówce wpuszczony na D/W i zmuszony do wyjścia w kiery.

Minimaks teoretyczny: 5 (WE), 11 lew; 450 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (WE);

– 8 (E!);

– 9 (WE);

– 11 (WE);

BA – 10 (WE).

Rozdanie 18; rozdawał E, po partii NS.

¹ PRO

² góra rebidu, trzy piki

³ naturalne, 4, próba uzgodnienia tego koloru (gdy partner też ma w nim cztery karty)

⁴ układ zrównoważony 4333 z młodszą czwórką

To również powinien być kontrakt osiągnięty przez ogromną większość par WE uczestniczących w dziesiątym turnieju Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2009. Przeciwko 4(W) obrońca N wyjdzie na pewno D. Rozgrywający zabije A pierwszą albo drugą lewę tego koloru, po czym postąpi najlepiej, gdy od razu zabierze się za atuty (w czasie, kiedy dysponuje jeszcze treflowym dojściem do stołu). Optymalne rozegranie tak rozłożonego koloru (przynajmniej z punktu widzenia rozgrywki pojedynczego koloru) to ściągnięcie A, a następnie zagranie 10 na impas – pozwoli ono tak na wyimpasowanie czwartej damy u S, jak i nieoddanie lewy na singlową damę w ręce N. Jeśli jednak – tak, jak może się stać w tym wypadku – dziesiątka zostanie pobita przez S damą, rozgrywający musi dysponować kolejnym dojściem do stołu, aby wyimpasować obrońcy z prawej także dziewiątkę. Dlatego w tym wypadku należałoby (przynajmniej przy takiej koncepcji gry) zagrać w piki od razu, bez ruszania trefli. Zatem W ściągnie A i zagra 10 na impas. Oczywiście S położy na 10 damę, wówczas rozgrywający zabije w ręce K i wyjdzie w trefle, utrzyma się tym kolorem na stole (N pierwszą rundę trefli przepuści), po czym zrobi w ręce impas ósemką pik i ściągnie waleta w tym kolorze. Teraz kontynuowanie trefli nie miałoby już sensu, do lew w tym kolorze nie będzie bowiem dojścia. W zamian gracz W musi ściągnąć A K z góry i kontynuować blotką tego koloru – z nadzieją na jego podział 3–3 albo 4–2 z drugim honorem (waletem albo damą). Pozwoli mu to wyrobić sobie dziesiątą wziątkę na 10 w ręce, i to w momencie, gdy ma jeszcze do niej pewne dojście ostatnim atutem.

Na rozgrywającego czyha jednak w tym rozdaniu pułapka. Może on po prostu zagrać w trefle przed atutami, aby potem ściągnąć K i A z góry albo zaimpasować D u N i na dwa dobre trefle wyrzucić z ręki dwa kiery. Wtedy jednak obrońca N przepuści pierwszą rundę trefli, a drugą zabije asem i wyjdzie blotką kierową (!). Ustawi to rozgrywającego w ręce i już będzie on musiał leżeć, nawet jeśli zmieni pierwotną koncepcję i poszuka damy atu u S. Gdy dostanie się bowiem na stół A, ściągnie W i wyrzuci z ręki kiera, a następnie wyjdzie z dziadka 10 na impas, S położy na nią damę. Rozgrywający poprawi wówczas w ręce K, ale nie będzie już dysponował dojściem do stołu, nie uniknie zatem oddania ani lewy pikowej, ani kierowej. I wpadnie bez jednej. Po prawdzie jego rozgrywce trudno jednak będzie wiele zarzucić. Gdyby piki podzieliły się 3–2, miałby gwarantowane swoje, a jeśliby zleciała druga D (lub N miałby ją trzecią, a W wykonałby przeciwko niej impas), zrobiłby nadróbkę.

Minimaks teoretyczny: 4 (WE), 10 lew; 420 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (WE);

– 7 (WE);

– 9 (WE);

–  10 (WE);

BA – 9 (WE).

Rozdanie 19; rozdawał S, po partii WE.

¹ szansa na szlemika jest nieduża, aby był to kontrakt poprawny, partner musiałby mieć supergórę otwarcia, a przy tym udałoby się uzgodnić trefle lub kara  

Na bez atu jest tylko jedenaście lew: po cztery w obu kolorach młodszych, dwie kierowe i pikowa, najczęstszym wpisem w protokół rozdania będzie więc 660 dla WE. Do optymalnego szlemika w trefle może dojść jedynie wówczas, gdy E uzna swoją kartę za wartą inwitu 4BA (decyzja wątpliwa)…

¹ inwitowe, a jednocześnie próba uzgodnienia koloru młodszego

² co najmniej warunkowe przyjęcie inwitu partnera i wskazanie czterech trefli

³ także E ma cztery trefle, zapowiada zatem szlemika w kolor uzgodniony

… albo kiedy W dojdzie do wniosku, iż jego piękne 17 PC to odrobina za dużo na otwarcie 1BA:

¹ inwit, a przy tym próba uzgodnienia koloru młodszego

² cztery trefle

³ cztery trefle  

Szlemik treflowy to w rozdaniu tym zaiste superkontrakt, mimo podziału atutów 4–1 rozgrywający przebije bowiem w ręce E pika i to będzie jego dwunasta wziątka. Zapisów w wysokości 1370 punktów dla WE nie będzie jednak – jak sądzę – w turniejowym protokole wiele, jest to bowiem gra bardzo trudna do licytacji, szczególnie w polskich systemach (gdyż otwarcie 1 nie przyrzeka prawdziwych trefli).

Minimaks teoretyczny: 6 (WE), 12 lew; 1370 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 12 (WE);

– 11 (WE);

– 10 (WE);

– 10 (W!);

BA – 11 (WE).

Rozdanie 20; rozdawał W, obie po partii.

¹ N liczy na to, że może w następnym okrążeniu uda mu się zalicytować wywoławczą kontrę

albo:

¹ N liczy na to, że może w następnym okrążeniu uda mu się zalicytować wywoławczą kontrę

² i niektórzy gracze N odważą się na to nawet na szczeblu czterech

Jeszcze raz piki przeciwko kierom, tym razem łatwiej jednak niż poprzednio jest przewidzieć, jak rozdanie to się zakończy. Na ogół zawodnicy N nie zdecydują się na atakująco-obronne skontrowanie 4, taka decyzja wymagałaby bowiem posiadania trzech pewnych lew. A tych mimo najlepszych chęci dosyć trudno się w aktualnej ręce e-N-a doszukać. W będzie więc te 4 rozgrywał i zrobi swoje. Tylko swoje, gdyż nawet gdyby miał zamiar zaimpasować K (ku czemu w tych okolicznościach nie będzie jednak specjalnych przesłanek), nie dostanie się do stołu, jako że S nadbije mu trzecią rundę trefli.

Niektórzy zawodnicy N mimo wszystko zdecydują się jednak na skontrowanie 4, a ich partnerzy – jedynie z K pod impasem, a za to z czterokartowym fitem kierowym – odejdą wówczas na obronne 5 (bez dwóch). Gracze W zapowiedź tę skontrują, także po to, by ich partnerzy nie wybrali się czasem w 5. Inna sprawa, iż gdyby zamiast K E miał K, 5 byłyby wykładane. Z A K W powinien jednak zgłosić po 5 e-S-a statystyczną kontrę, tym bardziej jeśli uzna za wiarygodną licytację znajdujących się w równych, popartyjnych założeniach przeciwników. Rozdanie nie jest jednak łatwe, i to dla obu stron: mogą w nim zarówno obiec 4, jak i może dojść do kontraktu 5 bez jednej [oraz 5(NS) z kontrą, bez dwóch].

Minimaks teoretyczny: 5 (NS) z kontrą, 9 lew albo 5(NS) z kontrą, 9 lew; 500 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (WE);

– 9 (NS);

– 9 (NS);

– 10 (WE);

BA – 8 (WE).

Rozdanie 21; rozdawał N, po partii NS.

¹ mimo 12 PC ręka nie nadaje się na zgłoszenie z nią kontry wywoławczej

Oczywiście mimo układu 5–5 otwierający nie powinien przyjmować inwitu partnera, ma przecież zupełne minimum otwarcia, a jego honory w kolorach krótkich, szczególnie D, mogą nie być pełnowartościowe. Bilans w zasadzie nie kłamie – w tym rozdaniu rozgrywający powinien oddać dwa trefle, kiera i karo. „W zasadzie” może jednak ważyć bardzo dużo. Otóż 4(E) położy wyłącznie pierwszy wist i kontynuacja treflowa (choć gwoli absolutnej ścisłości, gdyby pierwszą lewę wziął na K gracz N, to mógłby również z powodzeniem odwrócić w karo), po każdej innej obronie rozgrywający wyrzuci jednego trefla z ręki na A i zrobi nielicytowaną, a nawet licytowaną końcówkę. Odda bowiem wówczas jedynie kiera, karo oraz jednego trefla. Co z tego wynika? Ano to, iż możemy się spodziewać, że najpopularniejszym zapisem w protokole rozdania będzie 170 dla WE, trafią się tam również – może wcale nie tak rzadko – czterystadwudziestki dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 3 (WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

–7 (NS);

– 9 (WE);

–  9 (WE);

– 7 (NS);

BA – 7 (WE).

Rozdanie 22; rozdawał E, po partii WE.

¹ na trzeciej ręce można też rozpocząć od 2, 2 multi czy nawet 3

² kolor przeciwnika: po pasie około 10 PC z czterema pikami

³ forsujące wskazanie koloru do gry i wezwanie do cuebidu (już 2 forsowałyby)

^{4, 5} cuebidy

⁶ brak stopera kierowego, trzeba więc hamować w 4

albo:

¹ na trzeciej ręce można też rozpocząć od 2, 2 multi czy nawet 3

² kolor przeciwnika: po pasie około 10 PC z czterema pikami

³ inwit szlemikowy do zatrzymania w kolorze przeciwnika, tu: kierach

albo: