Nasz System:

¹ skład zrównoważony, tylko cztery kiery, brak jakichkolwiek aspiracji szlemikowych

² gdyby partner miał 11–12 PC, a więc kartę dającą jeszcze szanse na grę premiową (z punktu widzenia S), zalicytowałby zamiast 3BA pytające 3 , a dopiero po odpowiedzi otwierającego 3 – wskazującej trzy karty w kierach – zapowiedziałby 3BA; w ten sposób odpowiadający poinformowałby partnera, iż nie chodziło mu o ewentualne uzgodnienie kierów, tylko o lekkie zainwitowanie szlemika [oczywiście jeśliby S trzy kiery wykluczył, to N – z kartą dającą jeszcze szansę na szlemika (przy 22–23 PC w ręce partnera) – musiałby zalicytować inwitowe 4BA]

Wspólny Język:

¹ odwrotka

² 7–10 PC, tylko cztery kiery

³ przed ostatecznym zrezygnowaniem z ewentualnej gry premiowej S na wszelki wypadek sprawdza jeszcze układ ręki partnera (może bowiem NS mają uzgodnione trefle, co pozwoliłoby im przymierzyć się do szlemika w ten kolor)

⁴ w kontekście ewentualnej gry premiowej N nie pokazuje tak rachitycznych trefli

⁵ otwierający ostatecznie rezygnuje zatem ze szlemika

Niezależnie od stosowanego systemu licytacyjnego zawodnicy NS będą w stanie w miarę dokładnie zbilansować swoje ręce i zatrzymać się w kontrakcie 3BA, ewentualnie w inwitowych 4BA; będą to zatem standardowe gry zapowiadane w tym rozdaniu w kwietniowym, czwartym w tym roku, turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2010.

Ten ostatni kontrakt może już jednak znaleźć się w niebezpieczeństwie, jeżeli bowiem obrońca W wyjdzie przeciwko niemu pasywnie w kara (albo w pika, albo w 10), to dalsza staranna obrona będzie w stanie ograniczyć rozgrywającego do jedynie dziewięciu wziątek: dwóch karowych, dwóch treflowych, dwóch pikowych oraz trzech kierowych. I to zdobędzie on je wyłącznie wówczas (po ataku w kara), jeśli zabije pierwsze albo drugie karo asem na stole i natychmiast zagra stamtąd w piki, aby wyrobić sobie w tym kolorze dwie (brakujące mu do dziewięciu) lewy (komunikacja! piki należy bowiem dwukrotnie podegrać z dziadka: raz po dostaniu się tam A, drugi raz po dojściu tamże K). Oczywiście, pierwszą lewę można też wziąć w ręce, a potem wejść na stół K (w trzeciej rundzie tego koloru, aby nie stracić możliwości wyrobienia sobie w nim – przy podziale 3–3 forty), podegrać piki, wrócić do dziadka A i zagrać stamtąd w piki raz jeszcze. W każdym razie rozgrywającemu nie wolno zbyt szybko zagrać w trefle (czy też w tym właśnie kolorze, a nie w pikach, poszukać brakujących dwóch wziątek), np. po zabiciu pierwszej albo drugiej lewy karowej asem na stole, rozkład trefli jest bowiem taki, iż S nie wyrobi on sobie w nim ani jednej dodatkowej lewy. A grając weń, straci bezcenne tempo, skutkiem czego broniący wezmą potem np. dwa kara, trefla, kiera oraz pika (bądź też rozgrywający nie zdoła podegrać dwukrotnie pików i będzie musiał się zadowolić tylko jedną wziątką w tym kolorze).

Jak z powyższej analizy widać, po wiście karowym już rozgrywka zwyczajnych 3BA nie będzie wolna od problemów czy wręcz pułapek, zdecydowana większość graczy S zdoła je jednak na pewno przezwyciężyć bądź ich uniknąć. Znacznie gorzej będzie z 4BA, które – jak już wspomniałem – położy (i to dosyć łatwo) każdy wist poza treflowym (i – gwoli absolutnej ścisłości – 8). Tyle tylko, iż niejeden obrońca W przeciwko 3BA czy 4BA wyjdzie jednak właśnie w trefle – na zasadzie, iż czterokart w tym kolorze pod względem jakości bije na głowę czterokart karowy. A przecież w trakcie licytacji strona NS nie zapowie – przynajmniej w znaczeniu naturalnym – żadnego koloru poza kierowym. Po ataku treflowym wzięcie lew dziesięciu (i zrealizowanie kontraktu 4BA) nie będzie już przedstawiało najmniejszych trudności. Nie tylko bowiem rozgrywający dostanie wówczas dodatkową wziątkę w tym kolorze, ale też szybko i bezpiecznie rozpozna jego rozkład. Będzie zatem wiedział, iż kolejnych lew można szukać wyłącznie w pikach (jedna jest pewna, a gdy A znajduje się u E – zdobędzie się w tym kolorze dwie wziątki) oraz w kierach (jeżeli kolor ten dzieli się 3–3). Pierwsza z tych szans zrealizuje się, druga zawiedzie, ale i tak gracz S bez trudu skompletuje dziesięć wziątek: trzy treflowe, trzy kierowe, dwie pikowe oraz dwie karowe.

Minimaks teoretyczny: 4 (NS), 10 lew; 420 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (NS);

–  8 (NS);

– 10 (NS);

– 9 (NS);

BA – 9 (NS).

Nasz System:

¹ 5⁺ , niewykluczone starsze czwórki, forsing do dogranej

² cztery piki, karta niespecjalnie ukierunkowana ku grze w bez atu

³ wydłużenie karowe

⁴ cóż innego pozostało otwierającemu uczynić?

Wspólny Język:

¹ precision

² forsing do końcówki, ręka jednokolorowa na dobrych karach (niektóre pary traktują tę sekwencję jako inwit, natomiast z forsingiem na karach rozpoczynają od pytających 2 , a dopiero w następnym okrążeniu licytują 3 ; każdy musi zatem rozwiązać to rozdanie po swojemu)

Standardowe 3BA – w takim właśnie kontrakcie powinna  znaleźć się w tym rozdaniu w zasadzie każda para WE uczestnicząca w kwietniowym turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2010. No, może niektóre zagrają 5 albo nawet – z rozpaczy po przekroczeniu strefy 3/4BA – szlemika w kara.

W przypadku kontraktu firmowego broniący mogą wprawdzie zdjąć trzy piki, ale ponieważ mało który gracz S zaatakuje blotką tego koloru (szczególnie po pikowej licytacji E), najpopularniejszym wpisem w protokół tego rozdania będzie 520 punktów dla WE. Po każdym wiście różnym od pikowego rozgrywający weźmie bowiem bezproblemowo siedem lew karowych, pięć treflowych oraz kierową. Podobnie w przypadku kontraktów kolorowych w kara – jeżeli obrońcy na wstępie nie zdejmą teoretycznie należnych im dwóch pików, gracz W (bo to z kolei on będzie rozgrywał kontrakt 5 czy 6 ) szybko pokaże przeciwnikom karty, deklarując zrobienie nielicytowanego szlema. A także licytowanego, choć to raczej się nie zdarzy, zapisy w wysokości 940 punktów dla WE – za wygranie licytowanego szlemika w kara – będą się jednak od czasu do czasu trafiać…

Minimaks teoretyczny:  4 BA(WE), 10 lew; 430 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (WE);

– 11 (WE);

– 7 (NS);

– 7 (WE);

BA – 10 (WE).

Nasz System:

Wspólny Język:

¹ odwrotka

² 7–10 PC, tylko cztery piki

Kolejne standardowe, zapewne jeszcze bardziej standardowe od poprzednich, 3BA. Rozgrywający weźmie na pewno trzy piki, dwa trefle, dwa kiery, dwa kara oraz dodatkową wziątkę w jednym z kolorów czerwonych. Jeśli zaimpasuje kara, a nie kiery (i ponadto nie dostanie pierwszego wistu maleńkim pikiem – trójką bądź czwórką), w końcówce zdusi obrońcę W w prostym pikowo-kierowym przymusie i skompletuje jedenaście wziątek. Rzecz jasna, sprawę ułatwi mu pierwszy wist kierowy – aby wziąć lew jedenaście, wystarczy wówczas wyrobić dwie forty treflowe i zaimpasować kara.

Jak już wspomniałem, jedenastej lewy definitywnie pozbawiłby rozgrywającego jedynie pierwszy wist 3 albo 4. Potem broniący E, dwukrotnie dochodząc do ręki treflami, powtórzyłby pikiem (i wyszedłby kierem) albo zagrałby dwukrotnie w kiery, a wspomnianego przymusu nie dałoby się już ustawić z powodu problemów komunikacyjnych.

Tak czy inaczej, najpopularniejsze w protokołach tego rozdania będą zapisy w wysokości 460 i 430 punktów dla strony NS.

Minimaks teoretyczny:  4 BA(NS), 10 lew;  430 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (NS);

– 8 (NS);

– 10 (NS);

– 10 (NS);

      BA – 10 (NS).

¹ cztery piki, wykluczone cztery kiery  

Czwarty standard z rzędu – znów prawie cała sala kwietniowego turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2010 zagra w tym rozdaniu 3BA. A że ponadto niemal na każdym stole licytacja ujawni cztery kiery u E oraz cztery piki u W, przeciwko finalnemu kontraktowi firmowemu wielu obrońców N zaatakuje W (!). Okaże się to posunięciem niezwykle celnym, tylko bowiem ono bezwzględnie ograniczy rozgrywającego do dziewięciu wziątek. I to W weźmie je wyłącznie pod warunkiem, że zabije asem pierwszą albo drugą rundę trefli (po uprzednim wstawieniu z dziadka damy i pobiciu jej przez S królem) i w ten sposób zablokuje ten kolor w rękach broniących. Jeśliby bowiem rozgrywający automatycznie dwa razy trefle przepuścił, a zabił asem dopiero lewę trzecią, na pewno już zaznałby goryczy porażki. Po nieuniknionym dostaniu się do ręki A broniący S ściągnąłby bowiem wówczas jeszcze dwie forty treflowe, a to byłoby równoznaczne z położeniem gry bez jednej. 

Ale to jeszcze nie koniec interesujących możliwości, jakie w rozdaniu tym stoją otworem przed obrońcami. Otóż załóżmy, iż rozgrywający rozczyta pozycję treflową i zabije asem drugą rundę tego koloru. Następnie W zagra w karo – z nadzieją na wyrobienie sobie trzech wziątek w tym  kolorze. Broniący S powinien wówczas kara dwa razy przepuścić (!), dojdzie wtedy do następującej sytuacji:

Proszę zauważyć, że rozgrywającemu nie wolno będzie teraz zagrać po raz trzeci w kara (!), gdyby bowiem tak postąpił, to do partnerowego A obrońca N wyrzuciłby blokującą kolor 10 (!) – zatem S ściągnąłby następnie trzy trefle. W zamian w końcówce z ostatniego diagramu W musiałby zagrać trzy razy w piki (przedtem wolno byłoby mu ściągnąć jednego kiera), wówczas – w końcówce sześciokartowej, na przykład takiej…  

 ... po zagraniu przezeń trzeciego pika (do asa w ręce) obrońca S znalazłby się w przymusie.

Nie mógłby pozbyć się ani A, ani trefla (w tym drugim wypadku rozgrywający wyrobiłby sobie bowiem jeszcze jedną lewę karową), rozstałby się zatem z kierem. Rozgrywający ściągnąłby wówczas K i w końcówce czterokartowej…

... wyszedłby z ręki w pika albo w trefla. I po odebraniu dwóch wziątek w kolorach czarnych obrońca N – któremu pozostałyby w tym momencie 10 9 – musiałby podzielić się lewami kierowymi ze stołem (na którym zachowałyby się wówczas W 8).

W zakryte karty opisana wyżej rozgrywka nie byłaby łatwa do przeprowadzenia, także optymalne posunięcia broniących odbiegałyby jednak nieco od standardu. Uważam wszakże, iż obrona ta – tj. dwukrotne przepuszczenie kar, aby potem na A partner mógł odblokować trefle – jest jak najbardziej możliwa do znalezienia; dużo od niej trudniejsza jest natomiast zwycięska rozgrywka. Sądzę zatem, iż po ataku W kontrakty 3BA(W) będą znacznie częściej obkładane aniżeli realizowane.

Zupełnie bezproblemowe są natomiast 3BA(E), kiedy to atak treflowy nie tylko rozgrywającemu nie zagrozi, ale nawet przyniesie dodatkową, teoretycznie mu nienależną, wziątkę. Tak czy owak, zawodnik E łatwo wyrobi sobie wówczas kara i weźmie co najmniej dziewięć lew: trzy pikowe, dwie kierowe, trzy karowe i treflową. Teoretycznie rzecz ujmując, zawsze należy mu się też wziątka dziesiąta: po ataku treflowym dostanie ją na D w ręce, po każdym innym będzie natomiast mógł ją sobie wyrobić w kierach (wykorzystując fakt, iż S ma w tym kolorze trzecią damę, tj. zgrywając A K, a potem wychodząc z ręki blotką tego koloru). Alternatywnie rozgrywający będzie w stanie doprowadzić do kierowo-treflowej wpustki końcowej przeciwko obrońcy S (i wymusić odeń zagranie spod K) – zdobędzie wówczas aż jedenaście wziątek. [Paradoksalnie: teoretycznie rzecz ujmując, tylko pierwszy wist treflowy, łatwo dający rozgrywającemu kontrakt 3BA(E) dziesiątą lewę, definitywnie pozbawi go wziątki jedenastej!].

Minimaks teoretyczny:  4 BA(E!), 10 lew;  630 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (WE);

– 11 (WE);

– 9 (E!);

– 10 (WE);

BA – 10 (E!).

albo:

¹ partner powiedział 4 w założeniach niekorzystnych, a więc na pewno w ataku, teraz więc N – z tak marną kartą – ostrzega go kontrą, aby raczej nie szedł wyżej

albo:

¹ karta ta spełnia też wszelkie wymogi otwarcia słabymi dwoma, zwłaszcza w założeniach niekorzystnych

² po słabym otwarciu N skok treflowy E byłby zapowiedzią konstruktywną

albo:

¹ karta ta spełnia też wszelkie wymogi otwarcia słabymi dwoma, zwłaszcza w założeniach niekorzystnych

² po słabym otwarciu N skok treflowy E byłby zapowiedzią konstruktywną

albo:

¹ multi

² po słabym otwarciu N skok treflowy E byłby zapowiedzią konstruktywną

³ partnerze, daj transfer na kolor swojego longera!

 ⁴ transfer na kiery

albo:

¹ multi

² po słabym otwarciu N skok treflowy E byłby zapowiedzią konstruktywną

³ partnerze, daj transfer na kolor swojego longera!

 ⁴ transfer na kiery

Rozdanie o sporym potencjale obrotowym, wydarzenia mogą więc potoczyć się w nim na wiele sposobów. Nie ulega wątpliwości, iż tam, gdzie strona WE na to pozwoli (tj. E nie zabierze głosu w licytacji bądź też po jego ewentualnych 4 partner nie podniesie do 5 ), NS spokojnie zrealizują końcówkę w kiery (rozgrywający odda po jednej lewie w każdym z kolorów bocznych). Sądzę wszelako, iż na niejednym stole strona WE znajdzie się w obronnych 5 . Jeżeli zostaną one skontrowane, rozgrywający odda tylko trefla, karo oraz pika (zaimpasuje e-N-owi damę w tym ostatnim kolorze), wpadnie zatem niezwykle opłacalnie, bo zaledwie bez jednej, z kontrą za 100.

Jeszcze gorzej wypadną jednak w tym rozdaniu te duety NS, które nie zadowolą się byle czym i przelicytują przeciwników pięcioma kierami. Jeśli tylko przeciwko tej grze E nie wyjdzie w pika (a jego partner – w K ani w 6), rozgrywający będzie musiał oddać trefla, karo oraz pika i wpadnie bez jednej.

Minimaks teoretyczny: 5 (WE) z kontrą, 10 lew; 100 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

–  10 (WE);

– 9 (NS);

– 10 (NS);

– 7 (WE);

BA – 9 (NS).

¹ rebid już także w Polsce dopuszczalny, a na pewno dużo lepszy od alternatywnych 2

² z tak układową kartą można od razu wrzucić dograną, tym bardziej że partner często będzie miał czterokartowy fit pikowy  

albo:

¹ rebid już także w Polsce dopuszczalny, a na pewno dużo lepszy od alternatywnych 2

² jeśli N mocno liczy się z ewentualnością, że partner może mieć tylko trzy piki

³ cztery kiery i raczej tylko trzy piki (jak widać – jeśli system dopuszcza podniesienie starszego koloru odpowiedzi z tylko trzema kartami, para powinna mieć starannie dopracowane dalsze sekwencje, a zwłaszcza dysponować możliwością rozpoznania, czy podniesienie nastąpiło z czterech, czy tylko z trzech kart; bądź – alternatywnie – czy odpowiedź padła z czwórką, czy też z większą liczbą kart w kierach bądź pikach)  

Ta dograna jest nieco podlimitowa, na pewno nie zapowie jej zatem każda para NS uczestnicząca w czwartym już w tym roku turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2010. Myślę jednak, że większość (czyli ponad 50%) duetów NS w tej końcówce – w kiery albo w piki – się znajdzie. Mimo że kiery dzielą się 4–1, to D jest łatwa do wyłapania (leży przed longerem w ręce N), wzięcie dziesięciu lew – tak w piki, jak i w kiery – nie powinno zatem sprawić rozgrywającemu specjalnych trudności. Tym bardziej że zarówno przebicie trefla w ręce S (przy grze w piki), jak i kara u N (przy grze w kiery) przyniesie stronie rozgrywającej dodatkową wziątkę. Oczywiście, broniący mogą odpowiedzieć przebitką kierową (przy grze w piki), wówczas jednak rozgrywający łatwo przebije dwa trefle (w ręce S) i nadal będzie miał – co najmniej – dziesięć wziątek. Grający końcówki zapiszą więc sobie 420, a od czasu do czasu nawet 450 punktów; jedenaście lew dużo łatwiej będzie jednak wziąć w kiery – po przebiciu w ręce N, z lekką tylko pomocą obrońców, dwóch kar – w piki będzie to w zasadzie niemożliwe, wówczas bowiem przebicie w ręce S dwóch trefli zapewni obrońcy W wziątkę na damę atu. A tak zupełnie ściśle mówiąc, to 5 (N) będzie można zrealizować jedynie po ataku karowym bądź blotką treflową, podczas gdy 5 (N) – wyłącznie po blotce treflowej (i dalszej wcale niełatwej grze).

Minimaks teoretyczny: 4 (NS), 10 lew albo 4 (NS), 10 lew; 420 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (WE);

– 7 (NS);

– 10 (NS);

– 10 (NS);

BA – 9 (S!).

¹ mimo pięciu pików ręka bardzo dobrze nadaje się na otwarcie 1BA, także ze względu na obecność w niej trzech kierów

² transfer na kiery

³ po  kierowym transferze partnera N jest więc pewien, że gra w ten kolor będzie się toczyła na ośmiu atutach (nie będzie zatem gorsza od ewentualnej – zgubionej – gry w piki, nawet wówczas, gdy S ma w tym ostatnim kolorze trzy karty)

To słabszej honorowo (18 PC:22 PC) stronie WE wychodzi w tym rozdaniu najwyższy kontrakt (3 ), po otwarciu e-N-a 1BA i kierowym transferze e-S-a nie wejdzie ona jednak w ogóle do licytacji. Co nie znaczy, że znalazłaby się w niej po innej licytacji przeciwników; nawet gdyby N otworzył 1 , WE pasowaliby. Wówczas jednak zawodnicy NS mogliby mieć problemy ze znalezieniem swojego optymalnego kontraktu; wprawdzie w Naszym Systemie – po odpowiedzi e-S-a półforsującym 1BA – mogliby 2 zagrać (ale też groziłyby im 2 ), lecz we Wspólnym Języku – po naturalnej, nieforsującej odpowiedzi e-S-a 1BA – skończyłoby się najprawdopodobniej na tym właśnie kontrakcie (1BA), bądź nawet 2BA. Oczywiście pary, które po odpowiedzi 1BA grają konwencyjnymi (pytającymi) 2 , ze znalezieniem kierów żadnych problemów nie miałyby.

Po ataku treflowym – albo karowym i po zdjęciu jednej albo dwóch lew w tym kolorze zmianie na treflowy – rozgrywający kontrakt kierowy zostanie ograniczony do ośmiu lew, oprócz K, dwóch kar i A będzie bowiem wówczas musiał oddać lewę treflową. Natomiast po innym wiście, np. w kiera, N szybko zagra w atu, a potem wyrobi sobie piki – i do fort tego koloru dostanie się treflami. Odda wówczas jedynie K, A oraz A K.

Na linii WE wychodzą natomiast 3 , oczywiście pod warunkiem, że rozgrywający zagra atuty dwa razy z góry, a nie ściągnie w nich asa i – po spadnięciu od N honoru – w drugiej rundzie kar zaimpasuje drugi honor. W tym wypadku gracz E rzeczywiście nie powinien opierać się na zasadzie ograniczonego wyboru, jako że gdyby N istotnie miał w karach singlową damę albo waleta (a honory czarne leżały, jak leżą, zaś N zamiast kara miałby dodatkowego trefla), obrońcy zawsze byliby w stanie go położyć.

Minimaks teoretyczny: 3 (WE), 9 lew; 110 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (NS);

– 9 (WE);

– 8 (NS);

– 7 (NS);

BA – 6 (NS, WE!).

Rozdanie 8; rozdawał W, obie przed partią.                 

Nasz System:

¹ karta zbyt słaba na pierwszoręczne otwarcie, nawet w założeniach przedpartyjnych

² pytanie, przede wszystkim o fity w kierach i treflach

³ trzy kiery

⁴ jak widać, W nie był zainteresowany uzgodnieniem kierów, przeszedł więc przez 3 (zamiast od razu podnieść do 3BA) po to, aby wskazać maksymalną w istniejących okolicznościach kartę, tj. około 11 PC

⁵ karta minimalna

Wspólny Język:

¹ karta zbyt słaba na pierwszoręczne otwarcie, nawet w założeniach przedpartyjnych

² odwrotka

³ 11 PC, tylko cztery kiery

⁴ do ewentualnego szlemika daleko, daleko…

Wkrótce okaże się jednak, że nie tak znowu daleko, jeśli bowiem tylko rozgrywający zaimpasuje podwójnie kara – a nie widać żadnego powodu, dla którego miałby postąpić inaczej – sprawnie skompletuje dwanaście wziątek: pięć karowych, trzy kierowe, trzy treflowe i dwie pikowe (tj. w zasadzie trzynaście, tyle że wcześniej będzie musiał oddać A). Szlemik wszakże jest tu kontraktem wyraźnie poniżej szans opłacalności, nikogo więc ani trochę nie namawiam do zapowiedzenia tego kontraktu. Nie zmienia to jednak faktu, że najpopularniejszym wpisem w protokół tego rozdania będzie 490 punktów dla WE.

Minimaks teoretyczny: 6 BA(WE), 12 lew; 990 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (WE);

– 12 (WE);

– 12 (WE);

– 10 (WE);

BA – 12 (WE).

¹ w Naszym Systemie półforsujące, we Wspólnym Języku nieforsujące

² jakiekolwiek wejście z tą zrównoważoną ręką byłoby bardzo niebezpieczne, szczególnie w aktualnych założeniach; od biedy W może jeszcze zgłosić kontrę  (wywoławczą przeciwko otwarciu 1 ), nie wpłynie to jednak specjalnie na przebieg dalszej licytacji; w żadnym wypadku gracz ten nie powinien natomiast wchodzić 2

³ alternatywą jest negatywny wybór koloru 2 , słaba honorowo karta S da jednak dużo więcej lew przy grze w kolor własnego longera – trefle (czy nawet kara) aniżeli jako dziadek przy grze w partnerowe piki (co nie znaczy, iż kontrakt 2 nie będzie nigdy lepszy od 3 )  

W rozdaniu wychodzi końcówka w trefle, jest to jednak kontrakt wybitnie podlimitowy (na 19 PC), nie będzie zatem zapowiadany, chyba że na odbitkę bądź incydentalnie. Zresztą wychodzi on również incydentalnie – rozgrywający nie powinien mieć bowiem żadnych problemów z wyłapaniem waleta atu, a gracz W posiada trzeciego K… W każdym razie protokoły rozdania zdominują zapisy w wysokości 150 punktów dla NS. Zapewnią one zresztą tej stronie zupełnie przyzwoitą notę turniejową, niektóre duety NS będą bowiem dążyć za wszelką cenę do gry w kolor starszy, tu: piki, a ta – po optymalnej obronie, tj. pierwszym wiście w atu – powinna zostać ograniczona do zaledwie siedmiu wziątek…

Minimaks teoretyczny: 5 (NS), 11 lew; 400 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 11 (NS);

– 9 (NS);

– 7 (WE);

– 7 (NS);

BA – 7 (WE).

¹ po partii otwarcie nieco cienkie, ale na trzeciej ręce dopuszczalne

² lebensohlowe, S zamierza spasować na w zasadzie automatyczne 3 partnera

³ ten ma jednak akurat w zasadzie końcówkę w ręce, licytuje zatem kolor przeciwnika, co w pierwszej kolejności jest wywiadem bezatutowym  

¹ multi, po partii otwarcie nieco cienkie, ale na trzeciej ręce dopuszczalne

² kontra wywoławcza do hipotetycznych pików otwierającego albo silna karta w składzie nieokreślonym

³ do koloru partnera

⁴ piki

⁵ silna karta, kontra wywoławcza

⁶ teraz już lebensohla rzecz jasna nie stosuje się

⁷ N ma w zasadzie końcówkę w ręce, licytuje więc kolor przeciwnika, co w pierwszym czytaniu jest wywiadem bezatutowym

⁸ S jest słabiutki, ale piki przecież trzyma

N ma tak silną rękę, że nawet po trzecioręcznej przeszkodzie wzniesionej przez zawodnika W powinien sobie z tym rozdaniem poradzić i doprowadzić do 3BA z ręki partnera. No, tam gdzie mocarz ten zdoła pokazać kara, może dojść do końcówki w ten kolor.

Najprawdopodobniej gracz E zmieści się w licytacji z wistową kontrą, przeciwko ostatecznym 3BA(S) jego partner zaatakuje więc blotką pikową i broniący odbiorą trzy wziątki w tym kolorze. Nie wpłynie to jednak ani trochę na wynik rozdania, także bowiem po każdym innym ataku rozgrywający wziąłby pięć kar, cztery kiery oraz A i skompletowałby takie same dziesięć wziątek. No, chyba że po pasywnym, tj. niepikowym, wiście – w pogoni za jedenastą lewą – zaimpasowałby K, wówczas oddałby wziątkę na ten honor oraz trzy piki, musiałby więc wtedy zadowolić się tylko swoim i zapisem w wysokości 600 punktów.

Myślę wszakże, iż w protokole tego rozdania sześćsettrzydziestki dla NS będą wyraźnie przeważać nad sześćsetkami po tej samej stronie…

Minimaks teoretyczny: 4 BA(NS), 10 lew; 630 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (NS);

– 11 (NS);

– 9 (NS);

– 7 (NS);

BA – 10 (NS).

Rozdanie 11; rozdawał S, obie przed partią.                  

albo:

Kiery przeciwko karom – ze wskazaniem na ten ostatni, młodszy, kolor, weń bowiem można wziąć w tym rozdaniu więcej lew. W związku z tym, jeżeli tylko zawodnik W poszuka asa atu w ręce silniejszego z przeciwników, tj. obrońcy N, to swoje 3 łatwo zrealizuje. Odda bowiem jedynie dwa kiery, karo i trefla, jeden trefl z ręki W zostanie wyrzucony na D. Od czasu do czasu 3 strony WE zostaną jednak przelicytowane przez gracza N trzema kierami. Przeciwnicy raczej gry tej nie skontrują i N będzie się mógł wybronić bardzo opłacalnie, tj. tylko bez jednej, za 50. Wprawdzie czeka na niego kilka pułapek, ale jeśli w żadną z nich nie da się złapać, odda tylko trzy piki oraz dwa trefle. A nawet jeśli wpadnie o lewę więcej, bez dwóch, nie będzie tragedii (jeżeli, rzecz jasna, nie został uprzednio skontrowany), odda bowiem przeciwnikom tylko 100 punktów – wobec 110, jakie ci ostatni byliby w stanie sobie zapisać, grając częściówkę w kara.

Minimaks teoretyczny:  3 (NS) z kontrą, 8 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (NS);

– 9 (WE);

– 8 (NS);

– 7 (NS);

BA – 6 (NS, WE!).

¹ 15–18 PC

Jeżeli tylko gracz N przedłoży ponad wywoławczą kontrę wejście 1BA – a nie widać powodu, dla którego miałby tak nie postąpić – jego partner podniesie do 3BA i te staną się kontraktem ostatecznym. Jestem pewien, że tak właśnie potoczy się licytacja na zdecydowanej większości stołów kwietniowej rywalizacji Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2010. Prawdziwe, lecz niezbyt uczciwe byłoby wszakże stwierdzenie, że następnie wszystko znajdzie się w rękach zawodnika E. Owszem, pierwszy wist blotką treflową, i tylko on, 3BA przeciwników by położył, dlaczego jednak E musiałby wychodzić w trefle, a nie w kolor wskazany w licytacji przez partnera?  Za pierwsze wyjście w pika nie będzie mu można powiedzieć absolutnie złego słowa. Jeżeli W zabije pierwszą lewę A, to aby ograniczyć przeciwnika do dziewięciu wziątek, będzie musiał odwrócić w drugiej lewie w trefla (!). Alternatywnie będzie mógł pierwszą lewę przepuścić – N weźmie ją wówczas K w ręce, wejdzie na stół karem i zagra stamtąd w kiera. Obrońcy W nie będzie wówczas wolno wskoczyć asem, gdyby bowiem tak postąpił, to rozgrywający mógłby już zdobyć cenną nadróbkę (jeśliby W wyszedł po A w trefla albo w pika – N wyrobiłby sobie dziesiątą lewę w tym właśnie kolorze czarnym; natomiast po zagraniu przez W w kiera rozgrywający sam podegrałby z dziadka piki). Gracz N weźmie zatem tę lewę K w ręce, wróci na stół karem i ponowi stamtąd kierem albo wyjdzie w pika. Tak czy owak, po pierwszym wiście w piki dziewięć lew będzie gwarantowane, co więcej – zawodnik W będzie musiał mieć się na baczności, aby nie pozwolić rozgrywającemu na zdobycie nadróbki.

Najpopularniejszym wpisem w protokół rozdania będzie więc 600 punktów dla NS, mimo że jego teoretyczny minimaks to tylko 110 punktów dla tej strony – za dziewięć lew wziętych na grę w kara.

Minimaks teoretyczny: 3 (NS), 9 lew; 110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (WE);

– 9 (NS);

– 7 (W!);

– 7 (WE);

BA – 7 (NS).

¹ pogranicze kontry wywoławczej, ale tylko pogranicze; no gdyby zamiast czterech kar S miał cztery kiery…

albo:

¹ zasadniczo blokujące  

Na linii WE wychodzi mocno podlimitowa końcówka w kiery – nawet jeśli W odda lewę atutową (gdyż po ściągnięciu K i spadnięciu od e-N-a figury zastosuje się do wskazań zasady ograniczonego wyboru), na pewno zagra potem na drugiego A w ręce N i skompletuje dziesięć wziątek. A gdy poradzi sobie także z kierami, zrobi nawet nadróbkę. Do końcówki w kiery dojść będzie jednak niełatwo, wiele zależy też od poczynań strony przeciwnej. Otóż jeżeli optymalnie wykorzysta ona fakt posiadania najstarszego koloru – pików (i to aż dziesięciu kart w tym kolorze), to nie tylko nie pozwoli zawodnikom WE na zagranie końcówki, ale też sprawi, iż w ogóle nie wejdą oni do licytacji. Otóż wystarczy, aby gracz N dojrzał (wyczuł) niebezpieczeństwo i odpowiedź swojego partnera 2 podniósł blokująco do 3 , a zapowiedź ta prawie na pewno zakończy licytację. Ani bowiem E nie zdecyduje się wówczas na wywoławczą kontrę, ani jego partner nie będzie miał nic do powiedzenia. Wprawdzie te 3 będą już mogły zostać położone bez jednej (w tym celu E musiałby jednak albo zaatakować A i treflem albo wyjść w blotkę kierową, którą jego partner zabiłby asem i odwrócił w singlowego W), byłaby to jednak niezwykle opłacalna obrona zapisu 650 dla NS – teoretycznie należnego tej stronie za końcówkę kierową z nadróbką.

Jeżeli natomiast zawodnik N na 2 spasuje, E wznowi licytację kontrą, po której jego partner nie musi wprawdzie, ale może zapowiedzieć końcówkę, nawet po pasie e-S-a. A wówczas ewentualna obrona czterema pikami pomoże już stronie NS niewiele, wprawdzie przeciwnicy na pewno nie przelicytują ich pięcioma kierami, skontrują jednak 4 i położą je bez dwóch, za 500.

Tak, bardzo często warto jest prewencyjnie podwyższyć o jeden szczebel własny kontrakt – nawet jeśli ma on zostać przegrany, podczas gdy niższa gra jeszcze wychodziła – aby ostatecznie zamknąć usta przeciwnikom, aniżeli ryzykować, iż na niższym szczeblu ci ostatni obudzą się, po czym osiągną (wykładaną) końcówkę.

Minimaks teoretyczny:  5 (WE), 11 lew; 650 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 6 (NS, WE!);

– 11 (WE);

– 11 (WE);

– 8 (NS);

BA – 6 (NS, WE!).

albo:

Najprawdopodobniej na większości stołów kwietniowego turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2010 licytacja potoczy się według wariantu pierwszego, tj. ostatecznym kontraktem staną się 2 (W). Gracz N nie wejdzie bowiem do licytacji ani w jej pierwszym, ani w drugim okrążeniu; ma wprawdzie 12 PC, ale jego kara są dosyć słabe. A grając w trefle, zawodnik W powinien wziąć dziewięć lew; gra będzie się toczyła na obustronne przebitki. Tym razem ewentualne podniesienie odpowiedzi 1 z tylko trzema kartami nie okaże się szczęśliwe – po optymalnej obronie (polegającej m.in. na niezbyt późnym, co najmniej dwukrotnym połączeniu atutów) kontrakt 2 będzie bowiem mógł zostać ograniczony do siedmiu wziątek.

Strona NS natomiast mogłaby wziąć osiem lew, grając w kara, stąd teoretyczny minimaks tego rozdania to 3 (NS) z kontrą bez jednej, 100 dla WE – jako opłacalna obrona wykładanych na tej ostatniej linii 3 . Jak już jednak wspomniałem, w praktyce będzie on osiągany niezwykle rzadko, a najczęściej zawodnicy NS w ogóle nie zabiorą głosu w licytacji.

Minimaks teoretyczny: 3 (NS) z kontrą, 8 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (WE);

–  8 (NS);

– 7 (WE);

– 7 (WE);

BA –  7 (NS).

Nasz System:

¹ półforsujące, m.in. tzw. minipodniesienie, tj. 4–6 PC z fitem pikowym

Wspólny Język:

¹ modelowy układ wywoławczy, ale zbyt słaba karta, ewentualne wznowienie licytacji grozi zatem tym, że partner popędzi za daleko  

Na prawie każdym stole kwietniowego turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski Par 2010 pary NS będą grały w tym rozdaniu częściówki pikowe. Nawet jeśli gracz E ożywi licytację, co będzie posunięciem mocno wątpliwym, jego partner wzniesie się co najwyżej do 3 , które z kolei otwierający – po wskazaniu przez N, nawet z opóźnieniem, fitu pikowego – bez wątpienia przelicytuje trzema pikami. Zatem zawodnicy NS grać będą tu kontrakty 1 , 2 albo 3 ; no, może czasem także 4 .

Przeciwko pikowej grze e-S-a obrońca W wyjdzie albo w singla treflowego, albo w atu. Jeżeli rozgrywający będzie dążył do przebicia w dziadku kiera, odda dwie lewy w tym kolorze oraz dwie treflowe przebitki. A gdy szybko trzy razy zaatutuje, odda trzy kiery oraz lewę treflową (nie będzie bowiem dysponował bezpiecznym dostępem do stołu, aby zagrać stamtąd w trefle i dokończyć – rozpoczęty pierwszym wistem w ten kolor – podwójny impas treflowy). Możliwe są też rozmaite warianty pośrednie, ale w każdym z nich górnym pułapem możliwości rozgrywającego jest lew dziewięć. Protokoły rozdania zdominują zatem zapisy w wysokości minimaksowych 140 punktów dla strony NS, trafią się w nich jednak i setki na stronę przeciwną – za przegrane bez jednej końcówki pikowe.

Minimaks teoretyczny: 3 (NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (S!);

– 8 (WE);

– 8 (WE);

– 9 (NS);

BA – 7 (NS).

Nasz System:

¹ trójznaczne, m.in. 16⁺ PC w składzie zrównoważonym bez starszej czwórki i przyzwoitej jakościowo młodszej piątki

² naturalne, wyjątkowo tylko trzy kiery

³ wskazanie silnego wariantu odpowiedzi 1

⁴ pięć trefli, kolor dobrej jakości (konwencja obecna w Naszym Systemie w zasadzie od początku)

⁵ w ramach istniejących możliwości karta minimalna (partner nie przyrzekł na razie żadnej nadwyżki)

⁶ forsujące (na linii WE znajduje się m.in. 32 PC oraz solidny – prawie na 100% uzgodniony – kolor treflowy); prośba, aby partner wybrał miano szlemika

⁷ z układem 4333 E nie widzi żadnej wyższości gry w trefle, zapowiada zatem szlemika w bez atu

Wspólny Język:

¹ trójznaczne, m.in. 16⁺ PC w składzie zrównoważonym bez starszej czwórki i przyzwoitej jakościowo młodszej piątki

² naturalne, wyjątkowo tylko trzy kiery

³ wskazanie silnego wariantu odpowiedzi 1

⁴ naturalne, 5⁺ , a zatem siła 15⁺ PC

⁵ w ramach istniejących możliwości karta minimalna

⁶ forsujące (na linii WE znajduje się m.in. 32 PC oraz solidny – prawie na 100% uzgodniony – kolor treflowy); prośba, aby partner wybrał miano szlemika

⁷ z układem 4333 E nie widzi żadnej wyższości gry w trefle, zapowiada zatem szlemika w bez atu

Bardzo ładny, bilansowy szlemik; w turnieju na maksy należy bezwzględnie zapowiedzieć go w bez atu. Podstawowa szansa jego realizacji to albo podział kierów 3–3, a gdy gorszy – to z krótkim waletem; albo impas karowy; dochodzą też możliwości przymusów. Oczywiście należy zacząć od impasu karowego, a gdy ten nie powiedzie się, ściągnąć wszystkie swoje lewy poza kierami i starać się wybadać sytuację w tym ostatnim kolorze. W tym wypadku D zdobędzie wziątkę, zatem rozgrywający będzie już miał co najmniej swoje. Zacznijmy jednak od początku. Powiedzmy, że przeciwko 6BA(E) obrońca S wyjdzie pasywnie w trefla. Rozgrywający zabije A na stole i zrobi impas damą karo w ręce. Następnie powinien ściągnąć A, zrzucić ze stołu blotkę pikową, i zgrać do końca trefle. Już do przedostatniego trefla…

…obrońca S będzie musiał pozbyć się zatrzymania karowego albo treflowego. Powiedzmy, że rozstanie się wówczas z 9. Gracz W powinien wówczas ściągnąć A K D, okaże się wtedy, iż u S pozostał W, a czterokartowa końcówka będzie wyglądała następująco:

Dla przejrzystości sytuacji można też ściągnąć K, a następnie wyjść z ręki W 9 – najpierw broniący N stanie wówczas w przymusie karowo-pikowym, a następnie (po obowiązkowym pozbyciu się przez e-N-a pika i wyrzuceniu z ręki E niepotrzebnej już 7) jego partner zostanie poddany presji kierowo-pikowej. Ten podwójny przymus będzie jednym z możliwych wariantów końcowych tzw. przymusu złożonego, w którym jako pierwszy (w pierwszym jego etapie) znalazł się obrońca S po zagraniu przedostatniego trefla.

Inny wariant końcowy (rozwojowy) tego przymusu złożonego powstanie wówczas, gdy w kluczowym momencie (tj. do przedostatniego trefla) S pozbędzie się nie 9, tylko pika, utraci zatem faktycznie zatrzymanie w tym kolorze. Rozgrywający powinien wtedy ściągnąć K (niekoniecznie, ale ku przejrzystości sytuacji) oraz A i K; dojdzie wówczas do innej kluczowej, ale również czterokartowej końcówki:

Teraz zostanie zagrany ostatni trefl – N pozbędzie się nań kara, dziadek – kiera, a S? Ten nie będzie mógł rozstać się ani z kierem, ani z D – w tym ostatnim wypadku rozgrywający ściągnąłby bowiem D, po czym wykonałby impas dziewiątką pik w ręce (!). A gdy S wyrzuci 9, rozgrywający będzie kontynuował z ręki D i N znajdzie się w prostym pikowo-karowym przymusie. W tym wariancie przymus złożony zaowocuje tzw. przymusem przeciwko ochronie – w kluczowym momencie S  będzie bowiem musiał wyrzucić do kiera albo karo, albo pika – w tym ostatnim wypadku umożliwi rozgrywającemu wyimpasowanie e-N-owi posiadanego przezeń honoru pikowego. Aby taki przymus zaistniał – S musiał mieć dwa honory pikowe [spośród trzech: dziesiątki, waleta i damy (albo nawet wszystkie trzy – rozgrywający musiałby to jednak trafić)], a jego partner – jeden. Gdyby zaś S posiadał co najwyżej jeden honor pikowy, trzynaście lew mogłoby zostać wzięte w inny, wykluczający się z przedstawionym wyżej, sposób (bez pierwszego wistu w kara!). Rozgrywający nie mógłby mianowicie impasować kar tylko – po ataku treflowym – ściągnąć trzy kiery, dwa piki, a potem trefle.  Gdyby do przedostatniego trefla S pozbył się pika, a nie kara, sytuacja wyglądałaby następująco:

Teraz zagranie 9 ustawiłoby podwójny przymus: pikowo-karowy przeciwko N, a potem kierowo-karowy przeciwko S. Oczywiście w końcówce rozgrywający musiałby zrobić impas damą karo w ręce.

Te wszystkie wywody, momentami dosyć skomplikowane, miały na celu pokazanie, że w rozdaniu tym można wziąć trzynaście lew bez impasowania W. Zwycięska rozgrywka nie jest jednak automatyczna, choć jej pierwszy wariant (w drugiej lewie impas karowy) wydaje się dużo rozsądniejszy/bezpieczniejszy, przynajmniej wówczas, gdy gra się nie 7BA, tylko 6BA (najpierw sprawdzamy kara, a potem martwimy się o kiery lub ewentualne przymusy).

Minimaks teoretyczny: 7 BA(WE), 13 lew; 2220 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 13 (WE);

– 9 (WE);

– 13 (WE);

– 11 (WE);

BA – 13 (WE).

¹ karta ta nie jest warta nic ponadto (tj. zapowiedzi 2 – drury)

² pas jest decyzją statystycznie uzasadnioną, zwłaszcza w turnieju na maksy

albo:

¹ karta ta nie jest warta nic ponadto (tj. zapowiedzi 2 – drury)

² jeśli już coś, to wywołanie kombinowane

³ automat

⁴ singleton treflowy

albo:

¹ karta ta nie jest warta nic ponadto (tj. zapowiedzi 2 – drury)

² inwit do wartości pikowych

³ warunkowe przyjęcie zaproszenia partnera, wskazanie wartości treflowych

Po w miarę precyzyjnej licytacji para NS powinna uniknąć w tym rozdaniu rafy końcówki kierowej. Jeżeli nawet bowiem S zdecyduje się na jakikolwiek inwit (tak czy owak, wątpliwy), to po wskazaniu przez partnera wartości treflowych powinien wyhamować w 3 . Jeszcze łatwiej będzie wtedy, gdy S wskaże singla treflowego (jeśli stosowany system na to pozwala), wtedy to jego partner zgłosi negatywne 3 .

Grając w kiery, S będzie musiał oddać dwa kara, trefla i pika, zdobędzie więc tylko dziewięć wziątek. Jedyna droga do lew dziesięciu to skradzenie wziątki na K (czyli przeziębienie obrońcy W asa w tym kolorze), a potem przebicie w dziadku kara albo – gdy przeciwnicy będą łączyć atu – wyrobienie w tym kolorze naturalnej wziątki przez wykonanie impasu dziewiątką w ręce.

Najpopularniejszym wpisem w protokół rozdania powinno być jednak 140 punktów dla NS, znajdą się w nim wszakże również zarówno stosiedemdziesiątki dla tej strony, jak i pięćdziesiątki na przeciwną burtę.

Minimaks teoretyczny: 3 (NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 6 (NS, WE!);

– 7 (WE);

– 9 (NS);

– 8 (NS);

BA – 8 (N!).