Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

1 autosplinter: 6⁺ kierów, krótkość treflowa

Gdyby swoje punkty treflowe gracz S miał w innych kolorach, szlemik kierowy byłby kontraktem ze wszech miar godnym polecenia. Z autentyczną ręką otwierający musi jednak zalicytować negatywnie. Ale nie można powiedzieć, że trefle e-S-a okazały się zupełnie bezwartościowe. Przeciwnie, to m.in. dzięki tym figurom i ich podwiązaniom (oraz korzystnej lokalizacji w rękach obrońców innych kluczowych kart tego koloru) rozgrywający – który na pierwszy, pobieżny rzut oka ma aż cztery przegrywające: pikową, dwie kierowe oraz karową – może wziąć aż jedenaście lew. To niełatwe do osiągnięcia w grze praktycznej (w zakryte karty) maksimum, ze zdobyciem dziesięciu wziątek nie powinno być jednak żadnych problemów. Wystarczy np. wyrobić na stole dwa trefle i pozbyć się na nie z ręki dwóch kar albo dwóch pików. Nie mówiąc już o tym, iż obrońca E – posiadacz wszystkich kart w pozostałych kolorach (poza treflami) – będzie przez cały czas zagrożony rozlicznymi przymusowpustkami. Aby nie koncentrować się na celu mało ambitnym, przeanalizujmy drogę gracza N do lew jedenastu (jego partner bowiem, choćby nie wiem, jak bardzo się starał, musiałby zadowolić się tylko dziesięcioma wziątkami). Przeciwko 4 (N) lewy obrońca zaatakuje (odmiennie) 8 (wist w inny kolor nie poprawiłby jego sytuacji ani o jotę). Król z dziadka, as od W i przebitka w ręce N. 

Następnie rozgrywający zaimpasuje piki damą, na K pozbędzie się z ręki blotki pikowej, po czym zagra ze stołu 10 i przebije w ręce podłożonego przez W waleta (co wyrobi 7 w dziadku). Teraz – powtarzam, mając na celu wzięcie lew jedenastu – należy wyjść D! (albo 10), oddając obrońcy E lewę na K. W tym momencie gracz ten po raz pierwszy znajdzie się na wpustce – nie będzie dysponował bezpiecznym odejściem. Jeżeli E zawistuje wówczas K, rozgrywający zabije go A, ściągnie A i W, a następnie znów wpuści tego samego nieszczęśnika, co poprzednio, kierem. I ten kolejny raz znajdzie się w kłopocie – będzie bowiem musiał zagrać w karo, nie tylko dając przeciwnikowi dodatkową lewę w tym kolorze, ale i dopuszczając go do wziątki na 7.

Równie niekorzystnie dla obrońców rozwinie się sytuacja, kiedy po lewie na króla atu E zawistuje w blotkę karo. Rozgrywający weźmie lewę np. 9 w ręce, po czym odegra A i wpuści swojego ulubionego obrońcę atutem. A ten ponownie stanie przed przykrą alternatywą zagrania w pika albo drugi raz w karo. A karta, w kolor której E nie zagrał, zostanie usunięta na fortę treflową.

Podobnie zwycięski dla rozgrywającego ciąg wydarzeń będzie miał miejsce wówczas, gdy E – po wpustce K – skorzysta z trzeciej i ostatniej ewentualności, tzn. będzie kontynuował atutem.

Stąd minimaksem teoretycznym jest w tym rozdaniu kontrakt 5 z ręki N, lew jedenaście, w kiery z ręki S mamy bowiem do wzięcia tylko lew dziesięć. Myślę zresztą, że także większość rozgrywających kontrakty kierowe z ręki N zadowoli się wzięciem tej ostatniej, okrągłej liczby lew. Rozgrywka na lew jedenaście zawiera bowiem w sobie zbyt wiele elementów gry w widne karty (szczególnie w kolorze atutowym).

Minimaks teoretyczny: 5 (N!), 11 lew; 450 dla NS.

następne rozdanie