Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

1 pełny siedmiokart w kolorze młodszym, brak bocznego asa i króla

Ręka S jest graniczna, na zdecydowanej większości stołów padnie z nią jednak otwarcie 1. Uaktywni ono gracza N, więc potem strona NS przelicytuje końcówkę przeciwników pięcioma karami. Okażą się one opłacalną obroną wychodzących tak 4, jak i 5 – z kontrą bez dwóch, za 300. Tam zaś, gdzie strona WE dostanie wolną drogę, zapowie ona szybko swoją końcówkę – kierową albo treflową. Obie te gry są łatwe do zrealizowania, co więcej – obrońcy będą musieli się pilnować, aby nie wypuścić nadróbek. Wistując przeciwko 5, wystarczy zdjąć oba asy, a jeżeli gracze NS tego nie dokonają, przeciwnik dostanie szansę, aby wziąć nawet wszystkie trzynaście lew (A, trefle, a potem impas dziesiątki kier i kiery do spodu – łącznie: siedem lew treflowych i sześć kierowych). 

Znacznie trudniejsze zadanie czeka gracza S, wistującego przeciwko rozgrywanym przez E 4. Najlepiej dla tego obrońcy byłoby, gdyby od razu zaatakował w trefla, zrywając przeciwnikowi komunikację do zwycięskiego w wielu innych okolicznościach manewru: najpierw A, potem A, impas waletem kier i pełne odatutowanie, a na końcu trefle do spodu. Jedyny inny wist, nie odbierający jeszcze obrońcom wszelkich szans, to pierwsze wyjście w karo. Jeśli jednak S ściągnie nawet A, to w drugiej lewie musi już koniecznie wyjść w trefla. Przyjrzyjmy się np., temu, czym mogłoby się zakończyć – niewątpliwie przy leżących na stole pełnych treflach kuszące – ściągnięcie w drugiej lewie (po zdjęciu A) asa pik. Jeżeli nawet tuż po tym S zawistowałby wreszcie w trefla, rozgrywający – technik doskonały byłby w stanie odpowiedzieć następującym kontrposunięciem: zabiłby trefla asem, ściągnąłby A, wszedłby na stół K i kontynuowałby stamtąd dobrymi treflami. Jeśli obrońca N przebiłby któregoś trefla, E nadbiłby w ręce, ściągnąłby K, przebiłby w dziadku pika (od N spadłaby wówczas D), po czym wróciłby do ręki jakąś przebitką, do końca wyatutowałby i pozostałyby mu już tylko same kiery oraz dobry W. Gdyby zaś N nie przebił dwóch kolejnych trefli, rozgrywający wyrzuciłby z ręki oba pozostałe mu tam jeszcze piki, by potem wyimpasować prawemu obrońcy trzecią 10.

A po każdej innej (niż A, a potem trefl) kontynuacji w drugiej i trzeciej lewie rozgrywający wyegzekwowałby nadróbkę w znacznie prostszy sposób: najpierw zaimpasowałby kiery (w drugiej rundzie tego koloru), a potem bez żadnych przeszkód wykorzystałby lewy treflowe.

Minimaks teoretyczny: 5 (NS) z kontrą, 9 lew; 300 dla WE.

 następne rozdanie