Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003
X turniej  par 13 października 2003

Po wskazaniu przez gracza N silnej ręki treflowo-karowej jego partner – z pięciokartowym fitem karowym – powinien mocno zainwitować (a może nawet przesądzić!) końcówkę. Przeciwko 5 (S) Sławek zaatakował A, a w drugiej lewie bardzo dobrze kontynuował blotką pikową, dążąc do skrócenia stołu. Mariusz przebił w dziadku, zgrał A i A, przebił w ręce trefla, po czym wrócił na stół K. Kiedy okazało się, iż kara są rozłożone 3–1, konieczne stało się też odegranie D – trefle musiały się zatem podzielić 3–3 albo 4–2 z drugą damą. Tak też było w rzeczywistości, więc rozgrywający oddał jeszcze tylko lewę na A.

Gdyby ujawniło się, iż atuty są rozłożone 2–2, rozgrywający ściągnąłby K i w razie potrzeby przebiłby w ręce jeszcze jednego trefla. Przy równym podziale kar końcówka zostałaby zatem zrealizowana, jeżeli trefle podzieliłyby się 3–3 albo 4–2 (nawet z czwartą damą). A przy korzystnej konfiguracji obu kolorów młodszych rozgrywający nie oddałby już A, czyli wygrałby kontrakt z nadróbką.

Minimaks teoretyczny: 5 (NS), 11 lew; 400 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 10 (NS);

– 11 (NS);

– 7 (WE);

– 7 (WE);

BA – 8 (NS).