Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2004
|
 |
|
VII turniej par 12 lipca 2004 |
Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2004
|
|
|
VII turniej par 12 lipca 2004 |
Rozdanie 20; rozdawał W, obie po partii.
|
|
||||
|
|
|
|
||
|
|
||||
|
W |
N |
E |
S |
|
pas |
1 BA |
2 |
pas |
|
2 |
pas |
2 |
pas |
|
3 |
pas |
4 |
pas |
|
pas |
pas |
1
karta dwukolorowa: 4+
–5+
/
(tak stanowi jedna z popularnych konwencji obronnych po otwarciu licytacji
przez przeciwników silnym bez atu)
2
pytanie o starszy kolor w ręce partnera3
inwit
Oczywiście, nie wszystkie pary WE po otwarciu
gracza N silnym bez atu dojdą do tej podlimitowej (przynajmniej jeśli
chodzi o siłę honorową) końcówki. Obie ręce są jednak układowe, a
na linii znajduje się dziewięć atutów – skoro więc tylko gracze WE
to wytropią, powinni osiągnąć dograną. Z jej wygraniem nie powinno być
problemów, tym bardziej że zdecydowana większość brakujących miltonów
została zlokalizowana w ręce N. Nawet po wistach atutowych
rozgrywający powinien wyrobić sobie dwie lewy na honory kierowe (króla
i waleta) i skompletować dziesięć wziątek (cztery piki w ręce E,
pikowa przebitka u W, A, dwa kiery oraz dwa kara). Po innej
obronie E zagra na przebicie w dziadku trzech trefli, a w międzyczasie
wyrobi sobie wziątkę na K – spędzi nią jeden z atutów e-N-a
i ostatecznie odda tylko kiera, pika oraz karo (albo dwa piki i jednego
kiera).
Minimaks teoretyczny: 4 (WE), 10 lew; 620
dla WE.
Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:
– 8 (NS);
– 7 (NS);
– 7 (N!);
– 10 (WE);
BA – 7 (N!).
