Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2004
II turniej  par 9 lutego 2004

 

Rozdanie 1; rozdawał N, obie przed partią.
   

QJ962

A3

KJ972

10

  

875

K9652

53

852

A4

Q87

AQ64

A764
   

K103

J104

108

KQJ93

  
 

 

 

W

N

E

S

–

1 1

ktr.2

rktr.3

2

pas4

pas

2 5

pas

pas

pas

  

1 tylko 11 PC, w tym dama i dwa walety, niemniej układ 5–5 przeważa szalę na rzecz pierwszoręcznego otwarcia

2 alternatywą jest naturalne wejście 1BA, ale tylko drugi A i jedynie trzy kiery przemawiają za wywoławczą kontrą

3 wg współczesnych standardów – 10+PC, skład (w zasadzie) dowolny

4 z tak słabą kartą należy spasować, nawet ze składem 5–5 (chociaż ujawniająca go zapowiedź 3 nie przyrzekłaby nadwyżek honorowych)

5 trzykartowy fit pikowy, brak nadwyżek

 

 

albo:

W

N

E

S

–

1

ktr.

rktr.

2

3 1

pas

3 2

pas

pas

pas

  

 

 

1 5–5, słaba, w zasadzie podlimitowa ręka, modelowo singiel kierowy

2 minimum poprzedniej zapowiedzi

 

 

Pierwsza z powyższych to sekwencja standardowa. W praktyce obie strony mogą jednak walczyć dalej: kontrakt 3 (WE) powinien zakończyć się wpadką tylko bez jednej, a rozgrywający częściówkę pikową gracz N weźmie dziewięć lew. Wyrobi sobie bowiem trefle (albo nie odda lewy w tym kolorze) i wyrzuci na nie z ręki kara, odda więc tylko po jednej wziątce w każdym z kolorów. Gdyby jednak w piki grał S, to po pierwszym wiście karowym wziąłby tylko osiem lew.

 

Minimaks teoretyczny: 3 (N!), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 7 (N!);

– 8 (NS);

– 8 (WE);

– 9 (N!);

BA – 6 (N!).