Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003

3 Stayman, ⁴ cztery kiery

Te pary NS, które osiągną końcówkę kierową, powinny ją zrealizować. Powiedzmy, że przeciwko 4 (E) obrońca S zaatakuje A, a w drugiej lewie wyjdzie w blotkę karo (aby nie stracić lewy w tym kolorze, przegrywające karo z ręki E może bowiem zostać wyrzucone na za chwilę wyrobionego W). Rozgrywający pobije D asem i zagra z ręki D. S zabije ją K, ściągnie K i np. wyjdzie w kiera (widzi bowiem nadchodzącą grę na obrustronne przebitki). Gracz E weźmie tę lewę A w ręce, ściągnie A, przebije na stole blotkę treflową, zgra W, pozbywając się z ręki trefla, przebije w ręce karo, wejdzie na stół K, przebije w ręce karo, po czym – w trzykartowej końcówce – zagra z ręki D. A gdy obrońca z lewej przebije ją 9 – rozgrywający nadbije na stole 10 i wykorzysta dobrą 10. Na dziesięć wziątek gracza E złoży się sześć lew atutowych, treflowa, pikowa oraz dwie karowe. Opisałem szczegółowo najbardziej chyba efektowną linię rozgrywki, możliwe są też jej rozmaite modyfikacje (zazwyczaj będzie to jednak jakaś forma obustronnych przebitek treflowo-karowych), ale postępując prawidłowo/trafnie, rozgrywający zawsze zdoła skompletować dziesięć lew. Ponieważ jednak zwycięska rozgrywka nie należy do najprostszych , w protokole będą też figurować zapisy za wzięcie w kiery lew dziewięciu: 140 dla WE albo nawet 50 dla strony przeciwnej.

Z innych poważniejszych kontraktów – na WE możliwe jest zrealizowanie 2BA i 3.

Minimaks teoretyczny: 4 (WE), 10 lew; 420 dla WE.