Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2004

2 nadwyżka (przyjęcie hipotetycznego inwitu partnera), ręka bez krótkości

Karta S jest graniczna – W i druga D to marne wartości, w turnieju na maksy nie będzie więc wielkim błędem jedynie podniesienie partnera do 2. Zapowiedź ta stanie się wówczas kontraktem ostatecznym.

Na większości stołów dojdzie jednak do kontraktu 4 (N). Powiedzmy, że przeciwko tej grze obrońca E zawistuje pasywnie w atu. Rozgrywający ściągnie dwa razy piki i odda lewę na A. Nawet jeżeli po jej wzięciu E wyjdzie 10, będzie to już zagranie spóźnione – N dołoży bowiem ze stołu blotkę, weźmie lewę D w ręce, ściągnie D i zagra K. Jeżeli obrońca W pobije króla A, znajdzie się na wpustce. Jego kontynuacja treflowa od razu podaruje przeciwnikowi dodatkową wziątkę (na 8 w ręce S), a ewentualne zagranie blotką kierową zostanie przepuszczone – i po zdobyciu lewy na D na wpustce znajdzie się z kolei gracz E. Kiedy natomiast K zostanie przez W przepuszczony, N przejdzie do ręki W i zagra stamtąd w blotkę kierową – do ósemki na stole. Obrońca W pobije ją K i w miarę bezpiecznie będzie mógł odejść jedynie w kiera. Ale wówczas rozgrywający wskoczy A, po czym odejdzie blotką kier, wpuszczając E na damę w tym kolorze. I lewy obrońca stanie przed koniecznością zagrania pod podwójny renons – w kiera bądź w karo, więc N przebije w dziadku, a z ręki pozbędzie się jej ostatniego trefla.

Podobnie potoczy się rozgrywka kontraktu 4 (N) po wiście w kolor czerwony. Bezwzględnie kładący jest tylko i wyłącznie atak treflowy, a potem zabicie przez E pierwszej (!) rundy kar asem i kontynuacja treflem. W pobije wówczas figurę treflową asem i odejdzie karem, potem obrońcy dostaną więc jeszcze dwie lewy kierowe (albo trefla i kiera).

Minimaks teoretyczny: 3 (NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 9 (NS);

– 7 (WE);

– 7 (NS);

– 9 (NS);

BA – 8 (NS).