Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2004

III turniej  par 8 marca 2004

 

 

 

Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

   

763

K10875

2

AK64

 

KJ4

96

A10974

Q107

Q1092

AQ432

K653

==

   

A85

J

QJ8

J98532

 

W

N

E

S

pas1

1

pas

1 BA2

pas

2 3

pas

2 4

pas

3 5

pas

5 6

pas

pas

pas

1 ręka nieco za słaba na pierwszoręczne otwarcie, acz zdaję sobie sprawę, iż nie wszyscy gracze N podzielą ten punkt widzenia

2 w Naszym Systemie półforsujące, we Wspólnym Języku nieforsujące

3 naturalne, 5–4+

4 nieprawdopodobna sekwencja (W nie może mieć naturalnych pików), tu: maksimum odzywki z bardzo dobrym fitem karowym

5 opis ręki E: trzy–cztery piki i wartości w tym kolorze – na ewentualne 4 partnera E już spasuje

6 w treflach – kolorze partnerowej krótkości – graczowi W marnuje się niewiele, znacznie wzrosła natomiast wartość posiadanych przezeń honorów pikowych

Proponowana sekwencja pozwala w sposób w pełni naukowy dojść do wspaniałej końcówki karowej. Wprawdzie ręce WE zawierają zaledwie 21 miltonów, ale karta E jest bardzo układowa, a W wie o solidnie uzgodnionych karach oraz dobrym dopasowaniu figur pikowych. Na swoją sekwencję gracz E nie powinien też mieć drugorzędnych wartości kierowych (króla, mariasza...), zdaje sobie bowiem dobrze sprawę, iż jego partner jest w tym kolorze krótki (ma singla albo dubla kierowego).

Rozgrywka końcówki karowej nie będzie sprawiała żadnych problemów, i to mimo podziału atutów 3–1. Potwierdza to przednią jakość zadeklarowanego kontraktu – przy rozkładzie kar 2–2 WE wygraliby w tym kolorze szlemika (oczywiście, musi udawać się też impas kierowy).

Minimaks teoretyczny: 5 (WE), 11 lew; 600 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

– 8 (NS);

– 11 (WE);

– 8 (WE);

– 9 (W!);

BA – 7 (W!).