Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.
763 K10875 2 AK64 |
||||
KJ4 96 A10974 Q107 |
Q1092 AQ432 K653 == |
|||
A85 J QJ8 J98532 |
W |
N |
E |
S |
– |
pas1 |
1 |
pas |
1 BA2 |
pas |
2 3 |
pas |
2 4 |
pas |
3 5 |
pas |
5 6 |
pas |
pas |
pas |
1
ręka nieco za słaba na pierwszoręczne otwarcie, acz zdaję sobie sprawę, iż nie wszyscy gracze N podzielą ten punkt widzenia2
w Naszym Systemie półforsujące, we Wspólnym Języku nieforsujące3
naturalne, 5–4+4
nieprawdopodobna sekwencja (W nie może mieć naturalnych pików), tu: maksimum odzywki z bardzo dobrym fitem karowym5
opis ręki E: trzy–cztery piki i wartości w tym kolorze – na ewentualne 4 partnera E już spasuje6
w treflach – kolorze partnerowej krótkości – graczowi W marnuje się niewiele, znacznie wzrosła natomiast wartość posiadanych przezeń honorów pikowychProponowana sekwencja pozwala w sposób w pełni naukowy dojść do wspaniałej końcówki karowej. Wprawdzie ręce WE zawierają zaledwie 21 miltonów, ale karta E jest bardzo układowa, a W wie o solidnie uzgodnionych karach oraz dobrym dopasowaniu figur pikowych. Na swoją sekwencję gracz E nie powinien też mieć drugorzędnych wartości kierowych (króla, mariasza...), zdaje sobie bowiem dobrze sprawę, iż jego partner jest w tym kolorze krótki (ma singla albo dubla kierowego).
Rozgrywka końcówki karowej nie będzie sprawiała żadnych problemów, i to mimo podziału atutów 3–1. Potwierdza to przednią jakość zadeklarowanego kontraktu – przy rozkładzie kar 2–2 WE wygraliby w tym kolorze szlemika (oczywiście, musi udawać się też impas kierowy).
Minimaks teoretyczny: 5 (WE), 11 lew; 600 dla WE.
Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:
– 8 (NS);
– 11 (WE);
– 8 (WE);
– 9 (W!);
BA – 7 (W!).