Korespondencyjne Mistrzostwa Polski 2003
VII turniej  par 14 lipca 2003

   

Rozdanie 27; rozdawał S, obie przed partią.
    QJ432
AJ1086
3
65		    
 

AK85
KQ
AKJ5
983

 

9
3
Q9874
QJ10742

 
    1076
97542
1062
AK		    

W

N

E

S

-

-

-

pas

1

2 1

pas

2 2

ktr.

pas

2 BA3

3

4 4

pas

pas/5

pas

(pas)

(pas)

    

1 dwukolorówka Wilkosza, 2 do koloru partnera

3 kolory młodsze,  4 z tak dobrym fitem karowym akcja ze wszech miar wskazana

albo:

W

N

E

S

-

-

-

pas

1

2 1

pas

2 2

ktr.

pas

2 BA3

4

ktr.

pas

pas

pas

 

 

 

1, 2, 3 jak wyżej

 

 

 

 

albo:

W

N

E

S

-

-

-

pas

1

2 1

pas

2 2

2 BA3

pas

3 4

pas

pas

pas

    

 

1 dwukolorówka Wilkosza

2 jeżeli partner ma kiery, S gotów jest grać w ten kolor na szczeblu trzech

3 18–21 PC w składzie zrównoważonym

4 naturalne, bez wątpienia licytacja defetystyczna, alternatywą jest jednak przesądzenie końcówki (bezatutowej albo w kolor młodszy) zapowiedzią 3

 

albo:

W

N

E

S

-

-

-

pas

1

1 1

pas

2

2 BA2

pas

3 3

pas

pas

pas

    

 

 

1 jeśli para nie gra w tej sekwencji wejściem 2 Wilkosza

2, 3 jak wyżej (wyjaśnienia oraz uwagi)

Jak widać, w rozdaniu tym mogą i będą mieć miejsce różne wydarzenia, trudne do ujęcia w wiarygodne prognozy: od zrealizowanych przez stronę WE częściówek treflowych (dziesięć lew), karowych (dziesięć lew) i bezatutowych (najrzadziej – osiem lew), poprzez chybione (przez pary NS) obrony czterema kierami (na ogół prewencyjne; bez dwóch z kontrą, za 300), aż po przegrane przez WE koncówki bezatutowe, karowe i treflowe. Moim zdaniem, to właśnie te ostatnie wpadki będą w protokole zapisami dominującymi. Chociaż znajdą się tam również zapisy za końcówki zrealizowane (np. 5 po wiście pikowym!).

Minimaks teoretyczny: 4 (WE), 10 lew albo 4 (WE), 10 lew; 130 dla WE.

następne rozdanie